Πως έζησα μια υπέροχη ημέρα στον μαραθώνιο "Lord of the Rings"

Γύρω στις αρχές Απριλίου κάπου στα μεσάνυχτα, τελείως τυχαία έπεσε το μάτι μου σε μια αφίσα με ένα δαχτυλίδι. Ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών μόνο για μιά μέρα -Κυριακή 14 Απριλίου-, η επική τριλογία (οι extended edition) back to back σε συνολικά 3 μόνο αίθουσες Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Ώπα λέω, δε γίνεται, κάποιος κάνει πλάκα.

Ξεκινώντας απο τα αρνητικά, ρε παιδιά τι 3 αίθουσες μόνο; Όλη η χώρα έχει φανατικό κοινό που διψάει για τέτοια event, γιατί το περιορίζουμε έτσι; Ακόμα και αν οι αίθουσες δεν είναι αυτές που θα μπορούσαν να σηκώσουν το επίπεδο της τριλογίας, δε νομίζω να γκρίνιαζε κανείς αν του δινόταν μια τέτοια ευκαιρία. Οπότε μέσα σε καταιγισμό κρατήσεων των επομενων δύο ημερών τα καθίσματα είχαν κοκκινίσει με εκκωφαντικά sold out. Λογικό...

Ο γραφών ξεκίνησε απο επαρχία (Λάρισα) με προορισμό τα Village στο Μαρούσι και την απόλυτη αιθουσάρα, την 'Sphera'. 

Το πρώτο μέρος ξεκινούσε στις 12 το πρωί και ήδη απο τις 11 οι στρατιές των αρρωστάκηδων, άλλοι με καφέδες, κάποιοι με τσίμπλες στα μάτια, άλλοι παίζοντας arcade να σκοτώσουν την αναμονή, δημιούργησαν μια όμορφη προσμονή στην ατμόσφαιρα. Ο ένας κοιτούσε τον άλλον με χαμόγελο και με νεύμα υποστήριξης που μεταφραζόταν 'και εσύ δικός μας ε; '

                                                ''  I wish the ring had never come to me. I wish none of this had happened.''

O Φρόντο ήδη έχει απελπιστεί και που να ξερε τι τον περιμένει στη συνέχεια, όμως η συντροφιά είναι εκεί να τον στηρίξει με τα καλά της και τα κακά της. Η δύναμη μιας παρέας που ξεκινάει να καταπίνει χιλιόμετρα και να αντιμετωπίζει τελώνια, όρκ, αρχαίους δαίμονες, τη πληγωμένη περηφάνεια τους, αλλά και ένα δαχτυλίδι που όσο το κρατάς κοντά σου σε βουλιάζει στο σκοτάδι.

Τι να πρωτοπεί κανείς για την αρχή αυτού του έπους; O Peter Jackson μαεστρικά συγκεντρώνει τα καλύτερα κομμάτια (γιατί όλα είναι αδύνατο) του αριστουργήματος του Τόλκιν και τα προχωράει ένα βήμα παρακάτω. Το cast δεν περιλαμβάνει φίρμες αλλά πραγματικά καλούς ηθοποιούς που αγάπησαν το υλικό και έγιναν ένα με το ρόλο.

Ένα παραμύθι που περνάει βουνό απο μηνύματα αλλά ταυτόχρονα μοιράζει απλόχερα θεάμα χωρίς να αποποιείται τον όρο blockbuster. Η αφορμή να γκρινιάζουμε που δε φτιάχνουν τέτοιες ταινίες πιά.

Δε βαριέσαι να ταξιδεύεις στο κόσμο του Άρχοντα γιατί ακόμα και τώρα παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα το κυνηγητό στα ορυχεία της Μόρια, όπου επικρατεί ο κακός χαμός. Δε σταματάς να συγκινείσαι στη βουτιά του Γκάνταλφ στο 'Fly you fools', ούτε στη θυσία του Μπόρομιρ που στη μανία του να αποδείξει οτι έιναι ο σωστός ηγέτης συνέχεια παρεκκλίνει του αρχικού του σκοπού και καταλήγει σε βροχή απο βέλη.

'Θα σε ακολουθούσα αδερφέ μου,αρχηγέ μου,βασιλιά μου..' ανατριχίλα αγνή ανόθευτη.

Πέφτουν οι τίτλοι τέλους και ακολουθεί ζεστό χειροκρότημα.

'Προφανώς οι τουαλέτες έχουν πάρει φωτιά, τα κρουασάν, τα μπισκότα και τα αναψυκτικά ήταν σε πλήρη σύνθεση για το μισάωρο διάλλειμα, μια ωραία ατμόσφαιρα, χαλαρή περιμένοντας το sequel.

                                       ''Where is the horse and the rider? Where is the horn that was blowing? 

                                          They have passed like rain on the mountain, like wind in the meadow.'

Όταν κάτι πάει καλά δε χαλάς τη συνταγή, οπότε ο Jackson κινείται σε παρόμοια μονοπάτια προσθέτοντας μερικούς ακόμα χαρακτήρες γεμίζοντας ανοιχτά μέτωπα και υποπλοκές που κάθε μία έχει την αξία της.

Ο βασιλιάς Θέοντεν και η πανέμορφη Eowyn είναι υπέροχες προσθήκες, αλλά ο Andy Serkis μάλλον χρειάζεται γιατρό καθώς έχει γραπώσει τον ρόλο του διχασμένου Γκόλουμ-Σμίγκολ και κεντάει. Ίσως το απόλυτο κούμπωμα με τον χαρακτήρα του βιβλίου, αυτά που κάνει ξεπερνούν την ηθοποία και πλησιάζουν τη παράνοια. Όλα είναι πολύ επικά, οι μουσικάρες του Howard Shore πανταχού παρούσες, σήμα κατατεθέν των ταινιών, ένα κόσμημα soundtrack που χωρίς αυτό δεν υπάρχει η τριλογία.

Άντε, για να μή μας λέτε fan boys (που είμαστε!), τα διαλλείματα με τον Εντ που προσπαθούν να ξυπνήσουν ο Μέρι και ο Πίπιν για να βοηθήσει στη κατατρόπωση του κακού, θα μπορούσαν να είναι μικρότερα χαλώντας κάπως το ρυθμό όμως....

Πως να μη δώσεις συγχωροχάρτι γι αυτό που έφτιαξε ο ημίτρελος σκηνοθέτης με τη πολιορκία του Helms Deep... Aπο τις μεγαλύτερες μάχες που έχουν προβληθεί ποτέ στο σινεμά, το νούμερο δύο της σειράς θέλει να κλείσει με ένα τεράστιο μπαμ. Ηρωισμοί, ατάκες, θυσία, τόλμη, αγωνία, αμέτρητα συναισθήματα στα μούτρα των θεατών. Σιγά σιγά πέφτουν οι τίτλοι τι (ξανα) είδαμε πάλι, μας έχουν πέσει τα μαλλιά.

8 ώρες σχεδόν υπερθεάματος και περιμένω κόσμο να έχει πέσει στο πεδίο μάχης σκεπασμένος όχι με βέλη αλλα με πόπ κόρν. Ναί, ο κόσμος έχει ξεσυνηθίσει, αλλά δεν είδα κανέναν να παραπονιέται όταν bingarei δεκάδες επεισόδια Casa De Papel, Lost και Breaking Bad.

Θα μου πεί κάποιος εκεί είσαι με τη πιτζάμα αλλα και τη δυνατότητα να φάς ακόμα και τα παγάκια του ψυγείου, ενώ με ένα pause στην οθόνη επιστρέφεις δριμύτερος.

Και όμως δεν έχει αποχωρήσει σχεδόν κανέις. Βαρέα ανθυγιείνα για λίγους που τυχαίνει να είναι πολλοί γεμίζοντας μια αίθουσα. Στην Αμερική συνηθίζουν κάτι τέτοιες τρέλες εδώ όμως αυτά τα event είναι πρωτοφανή.

                                                               '' I can't carry it for you, but I can carry you''

Η επιστροφή του Βασιλιά είναι γεμάτη μελαγχολία. Σχεδόν όλοι οι ήρωες μας έχουν παραδώσει πνεύμα με όλα τα δεινά που τους έχουν βρεί, όμως η ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο τους ενώνει. Ο άκακος Φρόντο τους μοίρασε αυτή την ελπίδα και θα τον στηρίξουν μέχρι τέλους.

Μέχρι σήμερα ακόμα δεν έχω καταλάβει αν πρόκειται για ένα ευχάριστο φινάλε: λόγω της απαισιόδοξης φύσης μου θα στηρίξω οτι μάλλον γλυκόπικρο θα το χαρακτήριζα καλύτερα. Μέσα σε όλη αυτή τη καταιγίδα δε γινόταν να βγούν όλοι άβρεχτοι.

Ο σκηνοθέτης δεν έχει χάσει ούτε κατα διάνοια την όρεξη του και αυτό φαίνεται στις extended version που εδώ ίσως βρίσκονται στην ιδανική τους μορφή με σπουδαίες σκηνές που κόπηκαν (κακώς) απο την αρχική κόπια.

Το τρίτο μέρος σάρωσε όλα τα Όσκαρ χωρίς να είναι το καλύτερο απο τα υπόλοιπα, αλλά έπρεπε να αναγνωριστει αυτο το κινηματογραφικό επίτευγμα.  Άπειροι αφανείς ήρωες εργάστηκαν πίσω απο τα φώτα για να κλαίμε εμείς κάθε φορά που αντικρύζουμε το φινάλε και γενικότερα αυτό το έπος.

Ανάβουν τα φώτα, δάκρυα συγκίνησης, μιξούλες ,χαρούμενος κόσμος, μια κάποια κούραση. Ακόμα και στις ανετότατες καρέκλες της συγκεκριμένης αίθουσας, μετά απο 12 ώρες καταλήγεις σε σχήμα Τ .Υπέροχο κοινό με χειροκροτήματα, χωρίς κινητά να σπάνε....αυγά, δίχως Τικ Τοκ και ανούσια αποχαύνωση πάνω απο οθονίτσες. Λίγο πιο κάτω ένας γιός με τον πατέρα του (μάλλον) σε αμαξίδιο απόλαυσαν τις ταινιάρες.

                                                                          ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ.

 Ελάχιστοι χώροι ενώνουν ένα μάτσο άγνωστους μεταξύ τους, ελάχιστες ταινίες ανατινάζουν ότι έχεις μέσα στη καρδούλα σου.

Ήταν ένα όμορφο διάλλειμα απο τη τοξικότητα και τα δεινά που συμβαίνουν ασταμάτητα λίγο πιο δίπλα μας, ενώ η Μέση Γή ήταν το καταφύγιο για κόσμο ανεξαρτήτως ηλικίας που αγάπησε και θα συνεχίσει να αγαπάει τη  συγκεκριμένη σειρά ταινιών.

                                HTAN MIA OMOΡΦΗ ΜΕΡΑ,.... 'LORD OF THE RINGS' ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ...