Wicked

Σύνοψη: H Έλφαμπα, μια παρεξηγημένη νεαρή εξαιτίας του ασυνήθιστου πράσινου δέρματος της, και η δημοφιλής Γκαλίντα συναντιούνται ως φοιτήτριες στο πανεπιστήμιο Σιζ της φανταστικής χώρας του Οζ και καλλιεργούν μια απρόσμενη αλλά βαθιά φιλία.

Άποψη: Ο Μάγος του Οζ είναι μια από τις κλασικότερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά. Η Ντόροθι φτάνει στην πολύχρωμη, μαγική χώρα του Οζ από το ασπρόμαυρο Κάνσας και με παρέα το λιοντάρι, το σκιάχτρο και το ρομπότ, βλέπουν την εξολόθρευση της κακιάς μάγισσας και την νίκη της καλοκάγαθης Γκλίντα.

Χρόνια αργότερα, την δεκαετία του 1990, εκδίδεται το βιβλίο Wicked, το οποίο το 2003 ανέβηκε με θριαμβευτική επιτυχία στο θέατρο, σε Broadway και West End. Είκοσι χρόνια αργότερα μεταφέρεται στο σινεμά με τον τρόπο που του αξίζει: ως ένα μεγαλοπρεπές, πανάκριβο υπερθέαμα μαγείας και δράσης, γεμάτο χιούμορ και μπόλικα easter eggs για τους φαν της πρώτης ταινίας.

Όλα ξεκινούν περίπου την περίοδο της άφιξης της Ντόροθι, με την ήττα της κακιάς μάγισσας και την νίκη της Γκλίντα. Από εκεί και πέρα, η ιστορία πηγαίνει στο παρελθόν, στην απαρχή της φιλίας της καλής και κακιάς μάγισσας και πώς η κακιά μάγισσα κατέληξε να θεωρείται κακιά.

Το Wicked μιλάει για την έννοια του καλού και του κακού αλλά κυρίως την ρευστότητα ανάμεσα στις δύο έννοιες, το πώς ο καθένας το προσλαμβάνει και πόσο εύκολα η κοινωνία αρέσκεται να βάζει ταμπέλες και να εγκλωβίζει ανθρώπους μέσα σε αυτές. Η Γκλίντα είναι η καλή και η Ελφάμπα η κακή σε μια κοινωνία που δοξάζει την ομορφιά και την προσποιητή καλοσύνη και αηδιάζει με την διαφορετικότητα.

Η διαφορετικότητα είναι το δεύτερο ζήτημα το οποίο έξυπνα και χωρίς μανιφεστιακού τύπου μηνύματα προωθεί. Η Ελφάμπα είναι πράσινη, κάτι που αυτόματα την καθιστά στο περιθώριο, σε αυτή την αλά Χάρι Πότερ σχολή μαγείας που θα βρεθούν οι δύο νεαρές μάγισσες, χρόνια πριν την εποχή των γεγονότων της ταινίας του 1939.

Η Γκλίντα, ένα άτομο γεννημένο προνομιούχο, προσποιείται την ευγενική και την καλόκαρδη, ενώ ενδιαφέρεται μόνο για τον ναρκισιστικό εαυτό της. Αντιθέτως, η Ελφάμπα είναι η μόνη που νοιάζεται για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο του Οζ και ξεκινά μια δική της αντίσταση.

Το τρίτο ζήτημα που θέτει είναι φυσικά αυτό της εξουσίας. Ο Οζ, όπως και στον Μάγο του Οζ (1939), είναι ένας αδύναμος αρχηγίσκος που κρύβεται πίσω από ένα προσωπείο δύναμης και εξουσίας. Η έννοια της αρρενωπής -αλλά κατά βάση τρωτής- δύναμης, που θέλει να ελέγχει, ακόμα και αν δεν μπορεί, την κοινωνία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με δύο κορίτσια που η μεν Γκλίντα ζει μέσα στην δική της χρυσόσκονη, αναζητώντας τον έρωτα, η δε Ελφάμπα αποζητά την αυτοδιάθεσή της, την κυριαρχία του εαυτού της.

Η Σίνθια Ερίβο είναι απόλυτα πειστική στον ρόλο της, έχει τον δυναμισμό και την ανασφάλεια που έχει μια φοιτήτρια που από τα παιδικά της χρόνια έχει βιώσει τον αποκλεισμό και την περιφρόνηση. Η αποκάλυψη ωστόσο είναι η Αριάνα Γκράντε, μια παγκοσμίου φήμης πολυβραβευμένη ποπ σταρ, που όμως ίσως ξεχνούν πολλοί ότι ξεκίνησε ως ηθοποιός σε εφηβικές σειρές του Nickelodeon και πρόσφατα την είχαμε δει και στο Don’t Look Up. Έχει απόλυτα σωστό κωμικό timing σε έναν από τους πιο αστείους ρόλους που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια στο αμερικάνικο σινεμά. Γεμάτη σκέρτσο και φρεσκάδα, δίνει μια ανανέωση στον ρόλο της μάγισσας που εμφανίζεται μέσα σε μια φούσκα, όπως ακριβώς και στην πρώτη ταινία.

Παρότι είναι πρίκουελ, δεν είναι απαραίτητο να έχει κανείς υπόψιν του τον Μάγο του Οζ, απλώς για όποιον την έχει δει έχει κάποιες μικρές αλλά ωραίες αναφορές. Τα τραγούδια του Stephen Schwartz είναι πολύ διασκεδαστικά και πληθωρικά, ενώ ο σκηνοθέτης Jon M. Chu, γνώστης τόσο των μιούζικαλ (In the Heights), όσο και των ακριβών θεαμάτων (G.I.Joe, Now You See Me, Crazy Rich Asians), προσφέρει όλη την πολυπόθητη λάμψη, αν και με τα πολλά εφέ, στερεί κάτι από την χειροποίητη παραμυθένια μαγεία της original ταινίας, κάνοντας την ένα εξαίσιο βιομηχανικό προϊόν.