When evil lurks

Όταν τα αδέλφια Πέδρο και Τζίμι ανακαλύπτουν ότι μια δαιμονική οντότητα έχει στοιχειώσει ένα κοντινό αγροτόσπιτο δηλητηριάζοντας ταυτόχρονα τα ζώα της τριγύρω περιοχής, αποφασίζουν να προσπαθήσουν να την εκδιώξουν από τη γη τους. Όμως, η προσπάθειά τους αυτή θα προκαλέσει μεγαλύτερο κακό και οι απερίσκεπτες ενέργειές τους πυροδοτούν άθελά τους μια επιδημία δαιμονισμών στην κοινότητα. Τώρα, πρέπει να βρουν τρόπο να γλιτώσουν από το κακό, όσο αυτό διαφθείρει όποιον βρεθεί σε επαφή μαζί του.

Για να τα καταφέρουν, θα ζητήσουν τη βοήθεια μιας βετεράνου εξορκίστριας, η οποία είναι και η μόνη που φαίνεται να ξέρει πώς μπορούν να σταματήσουν αυτή την υπερφυσική επιδημία. Όμως, θα καταλάβουν ότι κανείς δεν είναι ασφαλής - και κανείς δεν είναι αθώος…

Υπάρχει πάντα μια ευπρόσδεκτη γοητεία που σου ακούν αυτές οι "χειροποίητες" μικρές ταινίες τρόμου από τη Λατινική Αμερική. Όταν μάλιστα συνοδεύονται από έξυπνες ιδέες και ένα σωστά δομημένο σενάριο, όλοι οι φανς του είδους τις αναζητούν και τις απολαμβάνουν.

Στο "When evil lurks", δυστυχώς το σενάριο μας προέκυψε αρκετά ότι νά'ναι, επομένως για να ευχαριστηθείς το φιλμ, θα πρέπει να αγκιστρωθείς από τα επιμέρους καλούδια του που δεν είναι λίγα, αλλά δεν αρκούν. 

Από το ξεκίνημα ο σκηνοθέτης σε βάζει απότομα και άτσαλα σε ένα περιβάλλον ανεξήγητου δαιμονικού τρόμου με μια αίσθηση μετα-αποκαλυπτικού, στο οποίο οφείλεις με ταχύρρυθμα να ενταχθείς, μόνο που ακόμα και αν το καταφέρεις, είναι τόσο αποσπασματικό και άτσαλο στην κατασκευή του στη συνέχεια που θα συλλάβεις τον εαυτό σου να αγκομαχά να εξηγήσει το γεγονός ότι θα έπρεπε να σου αρέσει, αλλά γιατί δεν. 

Υπάρχουν κάποιες πολύ δυνατές σκηνές που δεν φείδονται shock value (αυτή με την κατσίκα και το ζευγάρι είναι ανθολογίας), υπάρχει μια αίσθηση απειλής που η συγκεκριμένη τουλάχιστον καλλιεργείται μεθοδικά, με ατού το φυσικό τοπίο της Αργεντινής και την αδιασάλευτη αγροτική καθημερινότητα που σπάει υπόκωφα κατά διαστήματα η απειλή. 

Δυστυχώς ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι τουλάχιστον μέτριος ηθοποιός σε βαθμό που να σου προκαλεί εκνευρισμό (οι υπόλοιποι ικανοποιούν τόσο όσο), η σκηνή με τα παιδιά στο σχολείο προφανώς έχει αντλήσει την έμπνευσή της από το "Childer of the corn", από το οποίο όμως μόνο την αφοσίωση στο παράδοξο τελικά διατηρεί, ενώ υπάρχει ένας κακός συγχρονισμός πότε η ταινία θέλει να κάνει χιούμορ, πότε να την πάρεις στα σοβαρά. Η πλάστιγγα γέρνει μονίμως προς το δεύτερο, προδίδοντας μια αχρείαστη σοβαροφάνεια.

Ένα ανισοβαρές λοιπόν εφιαλτικό χρονικό, με ξεκάθαρες αρετές και αδυναμίες. 

Ο σκηνοθέτης Ντεμιάν Ρούγκνα μιλά για την ταινία

Πάντα προσπαθώ να δημιουργώ ένα δικό μου σύμπαν, κάτι μοναδικό στο κινηματογραφικό είδος στο οποίο κινούμαι, ενώ πάντα σκέφτομαι τον εαυτό μου ως θεατή πρωτίστως, και όχι ως σκηνοθέτη.

Όπως νομίζω ότι έκανα και στην προηγούμενη ταινία μου, «Terrified» (Aterrados), η πρόθεσή μου με το «Εκεί που Παραμονεύει το Κακό» ήταν να κάνω το κοινό να βιώσει ενοχλητικές καταστάσεις στο πλαίσιο της καθημερινής ζωής. Εδώ, με ενδιέφερε να βρω το δικό μου δρόμο στο υποείδος της δαιμονικής κατοχής, χωρίς να πέσω σε αναμενόμενα ή γενικά σημεία.

Σε αντίθεση με το «Terrified», όπου οι πρωταγωνιστές είχαν την έδρα τους σε μερικά σπίτια και πήγαιναν να αναζητήσουν το «κακό» μέχρι να συγκρουστούν μαζί του, εδώ πρότεινα το εντελώς αντίθετο: το κακό θα έψαχνε τους χαρακτήρες μας, οι οποίοι θα έπρεπε να διασχίσουν μια ολόκληρη περιοχή για να αποφύγουν αυτή την αντιπαράθεση.

Η ιδέα ήταν πάντα να δημιουργήσουμε ένα κάτι σαν road movie τρόμου με χαρακτήρες με οικογενειακούς δεσμούς που βρίσκονται σε κατάσταση αποσύνθεσης, γεγονός που κάνει όλα όσα συμβαίνουν πιο βίαια και ενοχλητικά. Ήθελα επίσης να παρουσιάσω εντυπωσιακές σκηνές και εικόνες στο πλαίσιο του είδους του τρόμου και της φαντασίας που διαδραματίζεται στη Λατινική Αμερική.