Wet season

Στη συνήθη θεματολογία που απασχολεί τον ανερχόμενο σκηνοθέτη Anthony Chen παρακολουθούμε ιστορίες που εξερευνούν τις ανθρώπινες σχέσεις και ταυτότητες, τους γυναικείους χαρακτήρες, την ταξικότητα που χαρακτηρίζει την οργάνωση κοινωνιών όπως αυτές της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Στο νέο του δημιούργημα, παρακολουθούμε την ιστορία της Ling, μιας καθηγήτριας Κινεζικών σε ένα ελιτίστικο σχολείο της Σιγκαπούρης, η οποία βιώνει μια απογοητευτική και μουντή καθημερινότητα. Μετά από χρόνιες προσπάθειες απόκτησης παιδιού, ο γάμος της βρίσκεται υπό διάλυση και ο χρόνος της τώρα μοιράζεται ανάμεσα στις επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις, τις επώδυνες θεραπείες γονιμότητας και την στωική φροντίδα του κατάκοιτου πεθερού της.

Το μητρικό της ένστικτο δείχνει να βρίσκει διαφυγή στον ευαίσθητο μαθητή της Kok Wei Lun, ο οποίος ανάμεσα στην εξάσκηση του wushu και την ενισχυτική διδασκαλία, και με την αφέλεια και την αθωότητα της ηλικίας του, σπεύδει να παρεξηγήσει την όποια τρυφερότητα εισπράττει. Η επαφή τους διδάσκει και στους δύο το πιο ουσιαστικό μάθημα.

Η ταινία αποτελεί ένα λεπτοδουλεμένο πορτρέτο μιας σύγχρονης γυναίκας, ευαίσθητης και σιωπηλά μελαγχολικής, αλλά εξίσου επίμονης και αποφασισμένης να διεκδικήσει την ουσιαστική επιθυμία της να αποκτήσει παιδί. Ταυτόχρονα, συνιστά μια βραδυφλεγή ιστορία ανθρώπινης σύνδεσης και επαφής ανάμεσα σε δύο μοναχικές υπάρξεις, εντελώς διαφορετικές, που αναζητώντας επαφή και τρυφερότητα, βρίσκουν τελικά έναν προσωπικό επαναπροσδιορισμό. Η ασάφεια των ανθρώπινων σχέσεων και η γεμάτη ελαττώματα ανθρώπινη φύση φιλοξενείται πολύ ταιριαστά στην μονοχρωματική παλέτα του δημιουργού, ενώ παράλληλα η απλότητα στην οποία στηρίζεται η αφήγηση αποτελεί το τέλειο κάδρο για την ήπιων τόνων αλλά σαφή κριτική στην αποπνικτική ταξική κουλτούρα της σημερινής Σιγκαπούρης, που αναζητά και η ίδια, μαζί με τους πρωταγωνιστές της, ταυτότητα και προσανατολισμό.

Οι όποιες αδυναμίες του “Wet Season” (κλισέ επιλογές όπως η σημειολογική ίσως χρήση της βροχής) διασώζονται από το ότι δεν προσπαθεί να υπερβεί τις δυνατότητές του, από τα απρόσμενα και τόσο όσο στοιχεία χιούμορ αλλά και την διάφανη όμως στιβαρή ερμηνεία της Yann Yann Yeo στον ρόλο της καθηγήτριας Ling. Ακόμα κι αν προβληματίσει με τον λάθος τρόπο (γιατί διαθέτει έναν πυρήνα ταμπού), παραμένει μια ικανοποιητική επιλογή, που μας αφήνει τελικά με μια αισιόδοξη αίσθηση, σαν το χαμόγελο της πρωταγωνίστριας μετά την πρώτη αχτίδα φωτός. Βροχή είναι, και περνά.

Aνδρομάχη Σδούκου