Θέλημα Θεού

Σύνοψη: Το 2014 ο Alexandre είναι παντρεμένος με μια δασκάλα και έχει πέντε παιδιά. Δεν μπορεί όμως να ξεπεράσει την σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη ως παιδάκι από τον ιερέα Preynat. Επανέρχεται στην μνήμη του όταν μαθαίνει ότι ζει ακόμα και είναι ιερέας, οπότε εξακολουθεί να έρχεται σε επαφή με παιδιά. Θα ξεκινήσει μία εκστρατεία εναντίον του, προσπαθώντας να ανακαλύψει και άλλα περιστατικά παιδεραστίας, γνωρίζοντας και άλλα θύματα του ιερέα.

Άποψη: Ο Francois Ozon μετά τον τολμηρό και προβοκατόρικο Διπλό Εραστή επιστρέφει με μία ταινία που αν δύο πράγματα δεν είναι, αυτά είναι τολμηρή και προβοκατόρικη, ενώ είχε τo κατάλληλο υπόβαθρο για να είναι. Αναδεικνύει ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολύ τις τελευταίες δεκαετίες, την παιδεραστία στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας, κάτι που είχε κάνει και ο Pablo Larrain στην Μπερλινάλε το 2015, όταν προβλήθηκε η ταινία του Μυστική Λέσχη έχοντας και εκείνη παρόμοια υπόθεση, την επαναφορά στο προσκήνιο μιας παρελθούσης παιδεραστίας και την διαχείρισή της τόσο από το θύμα όσο και από τον ιερέα. Ο Ozon όμως επιλέγει την μορφή του επιστολογραφήματος αν το λέγαμε με όρους λογοτεχνίας, δηλαδή η αφήγηση βασίζεται σε γράμματα που στέλνει ο Alexandre τα οποία διαβάζει ο ίδιος σε voice over, το οποίο ανά στιγμές γίνεται εξαντλητικά ομιλητικό, εις βάρος του ρυθμού της ταινίας που ασθμαίνει μέχρι το τέλος. Πέραν αυτού όμως γύρω στα μέσα της ταινίας, ο Alexandre περνάει στην αφάνεια, ξεχνιέται και πλέον επικεντρώνεται σε άλλα θύματα, σε μία σκυταλοδρομία που δεν είναι σίγουρα νικηφόρα.

Ο Ozon σε μία άνιση φιλμογραφία, με πολύ συχνή παρουσία ειδικά τα τελευταία χρόνια που κάνει σχεδόν κάθε χρόνο ταινία, δημιουργεί μία ακόμα μέτρια ταινία στο βιογραφικό του που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν διαχειριζόταν πιο τολμηρά το υλικό του και όχι με έναν πολύ επιφανειακό τρόπο. Το προβοκατόρικο στιλ του αντί να εξαντλείται σε πολύ αποκαλυπτικές ερωτικές σκηνές, όπως στον Διπλό Εραστή, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε μία προσέγγιση πιο έντονα σατυρική προς την εκκλησία, με την μορφή ίσως μαύρης κωμωδίας, που το κάνει σε ελάχιστες σκηνές, που τυχαίνει (?) να έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.