Τα άνθη στα άνθη

Σύνοψη: Την τελευταία μέρα του στην Αθήνα προτού φύγει για το εξωτερικό, ο Κωνσταντίνος συναντάει την Σοφία στο πάρκο. Νιώθοντας την πίεση του χρόνου, οι δυο όχι-τόσο-καλοί φίλοι συμφωνούν να παίξουν ένα παιχνίδι και να πουν όσα δεν έχουν πει τόσο καιρό.

Περνούν τις επόμενες ώρες μιλώντας, πίνοντας και καπνίζοντας, αποκαλύπτοντας αποσπασματικά κομματια του εαυτού τους. Η συζήτηση εναλλάσσεται μεταξύ σοβαρού και αστείου, μεταξύ πολύ προσωπικού και γενικολογικού.

Όταν φτάνει το βράδυ και η ώρα του αποχωρισμού, οι χαρακτήρες μας συνεχίζουν τους μοναχικούς τους δρόμους τους γνωρίζοντας λίγο περισσότερο ο ένας τον άλλον.

Κριτική: Σε μια σκηνή του «Τα Άνθη στα Άνθη», ο Κωνσταντίνος και η Σοφία περιγράφουν το πώς φαντάζονται την ιδανική τους μέρα. Σχεδόν περιμένεις να ακούσεις το Perfect Day του Lou Reed να παίζει από πίσω, καθώς ο καθένας δίνει τη δική του εκδοχή. Το πρόβλημα βέβαια με τις ιδανικές ή τέλειες μέρες είναι ότι σπάνια καταλαβαίνεις την αξία τους τη στιγμή που συμβαίνουν.

Κι αν κάτι κάνει καλά η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Αθανασίου είναι ότι αιχμαλωτίζει το πώς μία φαινομενικά απλή βόλτα στο πάρκο με έναν φίλο μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι που αργότερα θα αναπολείς ως μια τέλεια μέρα.

Υπάρχει κάτι αφοπλιστικό στην απλότητα του εγχειρήματος του Αθανασίου, από την ασπρόμαυρη φωτογραφία που δίνει στα τεκταινόμενα την αίσθηση της ανάμνησης μέχρι τους ρεαλιστικούς διαλόγους που δεν θυμίζουν αλλά είναι βγαλμένοι από συζητήσεις μεταξύ φίλων.

Ειδικά οι σημερινοί 30άρηδες, που έχουν ζήσει την εμπειρία του αποχαιρετισμού κάποιου κοντινού τους ανθρώπου που φεύγει μόνιμα στο εξωτερικό, σίγουρα θα βρουν εδώ κομμάτια της ζωής τους.

Το σενάριο, που υπογράφει ο ίδιος, είναι ξεκάθαρα υποτυπώδες, ενώ πολλά σημεία φαίνεται ότι προέκυψαν από αυτοσχεδιασμούς των δύο ηθοποιών του, αλλά κι αυτό λειτουργεί υπέρ του γιατί νιώθεις σαν να κρυφακούς την κουβέντα δύο ανθρώπων που αράζουν δίπλα σου σε ένα πάρκο της Αθήνας.

Κι όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, οι συζητήσεις σπάνια αποτελούνται από καλογραμμένες προτάσεις, όλες πυκνές νοημάτων.

Προφανώς η διαλογική φύση της ταινίας και η βασική ιδέα του αγόρι-μιλάει-περπατώντας-με-κορίτσι φέρνει αμέσως στο νου τη λατρεμένη τριλογία «Before» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ή τις ταινίες του Ερίκ Ρομέρ.

Τα «Άνθη», μπολιασμένα με το millenial angst των δύο ηρώων του και του δημιουργού τους, δεν μπορούν να φτάσουν σε κινηματογραφική αξία τις προαναφορόμενες ταινίες, όμως το ταλέντο των συντελεστών του έχει ήδη ανθίσει.