Σ'αυτή την χώρα κανείς δεν ήξερε να κλαίει

Σύνοψη: Ένας γάλλος ευρωβουλευτής και μία ελληνίδα οικονομολόγος καταφθάνουν σε ένα νησί κάπου στο Αιγαίο, το Αρμενάκι. Εκεί θα δουν έναν τόπο ουτοπικό, μακριά από αυτό που έχουν συνηθίσει, με ανθρώπους που έχουν μείνει στην ανταλλακτική οικονομία, ξέγνοιαστους από ανούσια βάρη και άγχη. Τότε θα βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να αφήσουν τα πάθη τους ελεύθερα και να γνωρίσουν την ελευθερία.

Άποψη: Ο Γιώργος Πανουσόπουλος («Ταξείδι του Μέλιτος», «Οι απέναντι»,  «Μανία») επιστρέφει 14 χρόνια μετά την τελευταία του ταινία, «Τεστοστερόνη», στην ίδια θεματική: τον έρωτα και το πάθος το οποίo οι άνθρωποι στις ταινίες του δεν έχουν μάθει να καταπιέζουν και να απωθούν λόγω σεμνοτυφίας ή ηθικισμού, αλλά παρά τις όποιες αρχικές ενστάσεις τους, αφήνονται σε αυτά ώστε να τα ζήσουν με διονυσιακή μανία. Ήδη από το “Ταξίδι του μέλιτος” αλλά κυρίως στην “Μανία” και στο “Μ’ αγαπάς” βλέπουμε ήρωες που ξεπήδησαν από κάποια βακχική γιορτή, με άνδρες σαν άλλους Βάκχους και γυναίκες σαν άλλες Μαινάδες. Μία τέτοια διονυσιακού τύπου κομεντί στήνει για μία ακόμα φορά, μόνο που απουσιάζει πλήρως η ένταση και η έξαψη. Όπως το “Mamma Mia” δημιούργησε το φανταστικό νησί Kalokairi, έτσι ο Πανουσόπουλος φαντάζεται έναν επίγειο παράδεισο, μία ουτοπία με το όνομα Αρμενάκι. Εκεί πηγαίνει μία αποστολή από την ελληνική κυβέρνηση εν έτη 2021, όταν πλέον δεν υπάρχει κρίση, για να δει τι συμβαίνει στο νησάκι.

Αυτό όμως που στήνει είναι ένα απόλυτα αφελές, παλιομοδίτικο και φαλλοκρατικό σκηνικό, που σίγουρα δεν είναι ενδεικτικό δείγμα της δουλειάς του Μεγάλου Ερωτικού, όπως τον ονόμασαν οι Νύχτες Πρεμιέρας, στις οποίες προβάλλεται πλήρες αφιέρωμα της φιλμογραφίας του. Το σενάριο της ταινίας γραμμένο αποκλειστικά από τον ίδιο, έχει μία παιδική, ή για την ακρίβεια παιδιάστική αφέλεια, σαν μία τελευταία ελπίδα ενός ηλικιωμένου σκηνοθέτη για έναν ομορφότερο κόσμο, μόνο που παρά τις καλές προθέσεις δεν τον δικαιώνει το αποτέλεσμα. Οι ήρωες αυτήν την φορά ναι μεν ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα όριά τους, ωστόσο αυτό στο οποίο καταλήγουν μόνο αχαλίνωτο πάθος δεν το λες. Οι ερωτικές σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών μένουν σε ένα άνευρο και φλατ επίπεδο, που ποτέ δεν πείθουν για κάτι το φλογερό, όπως τουλάχιστον οι ίδιοι ισχυρίζονται. Η σκηνοθεσία του Πανουσόπουλου πρώτη φορά δείχνει υπερβολικά τηλεοπτική, σε βαθμό που όταν βλέπεις στους τίτλους αρχής ότι είναι σε παραγωγή της ΕΡΤ, πιστεύεις ότι είναι μία τηλεταινία της κρατικής τηλεόρασης περασμένης δεκαετίας. Για πρώτη φορά ο σκηνοθέτης επιχειρεί και έναν πολιτικοκοινωνικό σχολιασμό, μόνο που δεν έχει συνηθίσει να σχολιάζει πιο γενικές καταστάσεις, πέρα από ερωτικές ιστορίες ανθρώπων, και γι αυτό δεν του βγαίνει. Μία αισιόδοξη ταινία, που πέφτει θύμα της υπερβολικής αισιοδοξίας της, κάνοντάς την να μοιάζει με απλουστευτικό και αφελές παραμυθάκι.