The Royal Hotel

Σύνοψη: Η Χάνα και η Λιβ βρίσκουν δουλειά στο μπαρ ενός απομονωμένου ξενοδοχείου στην Αυστραλία. Θεωρώντας πως θα ζήσουν μία περιπέτεια, πηγαίνουν με διάθεση έως ότου συνειδητοποιούν πως στο μπαρ συχνάζουν κυρίως άντρες, οι οποίοι δεν επιδεικνύουν περίεργη συμπεριφορά. Στη μέση του πουθενά όπου βρίσκονται οι δυο τους θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ενωμένες και μόνες τους κάθε πιθανή απειλή.

Άποψη: Στην απεραντοσύνη της Αυστραλίας δεν είναι απίθανο να βρεις ένα ξενοδοχείο/μπαρ κυριολεκτικά στην μέση του πουθενά. Το ντοκιμαντέρ “Hotel Coolgardie” καταγράφει αυτήν ακριβώς την εμπειρία όπου οι διαχειριστές της επιχείρησης αλλάζουν ανά τρεις μήνες ενώ η Αυστραλιανή σκηνοθέτης Κίτι Γκριν το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Μαζί με τον Όσκαρ Ρέντινγκ εμπνεύστηκαν μία ιστορία αγωνίας, που αν και διαδραματίζεται σε πολύ ανοιχτό χώρο δεν παύει να είναι εξαιρετικά κλειστοφοβική, ενώ η αργή της εξέλιξη δίνει ένταση στην επισφαλή κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι δύο φίλες.

Η αλήθεια είναι πως το αίσθημα του κινδύνου που εκπέμπει το “The Royal Hotel” είναι ίσως περισσότερο αντιληπτό από το γυναικείο φύλο. Πολλές γνώριμες καταστάσεις, πολλοί λόγοι για να ταυτιστούν με σκηνές που μεσήλικες, και μη, άνδρες κοιτάνε σαν ξερολούκουμα νεαρές κοπέλες ενώ παράλληλα κατεβάζουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Το σενάριο αβίαστα μετατρέπει το αρχικά λίγο περίεργο σκηνικό σε απόλυτο κίνδυνο, ενώ προς το τέλος αγχώνεσαι και λιγάκι για την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα.

Η Τζούλια Γκάρνερ (“Ozark”) στην δεύτερη συνεργασία με την Γκριν μετά το “The Assistant” δείχνει μία σοβαρότητα στον ρόλο της, καθώς είναι αυτή που κρατά τις επιφυλάξεις της για το μέρος σε αντίθεση με την πιο χαλαρή Χάνα, την οποία ερμηνεύει η Τζέσικα Χένγουικ (“Glass Onion”). Σαν δίδυμο έχουν τις στιγμές που απομακρύνονται η μία από την άλλη, στο βάθος όμως μεταχειρίζονται την φιλία τους με μεγάλη προστατευτικότητα για λόγους που υπονοούνται αλλά ποτέ δεν μας γίνονται γνωστοί.

Γενικά, τα θηλυκά αυτής της ταινίας (δεν είναι και πολλά) φροντίζουν η μία την άλλη, ήσυχα και διακριτικά, με μία σιωπηλή απέχθεια προς τους θαμόνες, όπως και από την άλλη οι άνδρες σιγοντάρουν ο ένας τον άλλον. Αυτοί οι άτυποι κοινωνικοί κανόνες παίζουν σαν φόντο στο “The Royal Hotel” έως το σημείο που αυτοί δεν είναι αρκετοί και η ιστορία περνάει σε στάδιο αυτοδικίας.

H ταινία κρύβει μία ήρεμη δύναμη, όπως και οι πρωταγωνίστριές της. Ξεκινώντας ως ένα θρίλερ με δύο κορίτσια ως δολώματα, καταλήγει σε μίνι φεμινιστικό οδηγό για το πώς να τα βγάζεις πέρα σε καταστάσεις στις οποίες βρίσκεσαι σε μειονεκτική θέση. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, η σκηνοθεσία της Γκριν θα σας κρατήσει με αμείωτο ενδιαφέρον.