Ραντεβού εκεί ψηλά

Σύνοψη: Μαρόκο 1920. Δύο χρόνια μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ο πρώην στρατιώτης Albert Maillard αφηγείται τι συνέβη τον Νοέμβριο του 1918, λίγες μέρες πριν την Εκεχειρία, όταν ο υπολοχαγός Pradelle διατάζει μία άσκοπη επίθεση εναντίον των Γερμανών. Ο στρατιώτης Edouard Pericourt θα σώσει τη ζωή του Maillard, ωστόσο εκείνος θα τραυματιστεί σοβαρά στο στόμα. Μην θέλοντας να γυρίσει στο σπίτι του, με την βοήθεια του Maillard, θα θεωρηθεί νεκρός και μαζί θα στήσουν μία απάτη.

Άποψη: Βασισμένη στο μυθιστόρημα «Au revoir la-haut» του Pierre Lemaitre (έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μίνωας ως «Καλή αντάμωση εκεί ψηλά»), η ταινία του Albert Dupontel απέσπασε 5 βραβεία Cesar, ανάμεσα στα οποία καλύτερης σκηνοθεσίας και διασκευασμένου σεναρίου. Ο ίδιος εκτός από σκηνοθέτης, έχει γράψει το σενάριο μαζί με τον συγγραφέα του επιτυχημένου βιβλίου, ενώ κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Albert Maillard. Δίπλα του έχει ένα εξαιρετικό καστ, από τον πρόσφατα βραβευμένο με Cesar ανερχόμενου ηθοποιού για το «120 Χτύποι το Λεπτό», Nahuel Perez Biscayart, και τον Laurent Lafitte («Elle»), ως τον Niels Arestrup («A Prophet»).

Η ταινία ξεκινάει ως ένα πολεμικό δράμα, για να εξελιχθεί σταδιακά σε μία μαύρη, σουρεαλιστική κωμωδία ή ορθότερα φάρσα. Δεν μπορεί να μην θυμηθεί κανείς το «A Very Long Engagement» του Jean-Pierre Jeunet, ο οποίος επίσης τοποθετούσε την ιστορία του στο τέλος του λεγόμενου «Μεγάλου Πολέμου» (Α΄ Π. Π.), με μία δόση χιούμορ και την πάντα κόμικς διάθεση του σκηνοθέτη. Έτσι και εδώ, η ταινία σταδιακά δείχνει ότι δεν ενδιαφέρεται να γίνει μία γαλλική «Δουνκέρκη» και να μας δείξει εντυπωσιακές μάχες, πέραν της σύντομης επίθεσης στην αρχή, αλλά ενδιαφέρεται περισσότερο να διακωμωδήσει το μετά, από την μία το τραύμα όσων γυρνάνε από τον πόλεμο, από την άλλη την συλλογική μνήμη των επιζώντων απέναντι στους νεκρούς. Η αλήθεια είναι πως το κάνει επιτυχημένα, αφού καταφέρνει να γίνει χιουμοριστική, χωρίς ποτέ να περνά τα εσκαμμένα, και ταυτόχρονα συγκινητική, αλλά ποτέ μελοδραματική.

Η διαφορά όμως με το μυθιστόρημα είναι ότι εκείνο καταφέρνει μέσα σε σχεδόν 600 σελίδες να αναπτύξει τους ήρωες και τις ιστορίες τους περισσότερο. Η δίωρη ταινία προκειμένου να αναφερθεί σε όλα, ορισμένα θέματα δεν τα αναπτύσσει όσο θα έπρεπε, όπως για παράδειγμα τη σχέση του Pericourt με τον πατέρα του, μία σχέση που στο δεύτερο μέρος της ταινίας αποδεικνύεται κομβικής σημασίας για την εξέλιξη της πλοκής. Οι πολύ καλές όμως ερμηνείες των ηθοποιών καλύπτουν κάποιες επιμέρους αστοχίες, όπως ακόμα η φωτογραφία και τα κοστούμια για τα οποία επίσης βραβεύτηκε στα γαλλικά βραβεία. Μία γαλλική κωμωδία, που αν και έχει ένα γνώριμο χιούμορ και αισθητική για τους φανς του γαλλικού σινεμά, ταυτόχρονα καταλήγει να είναι ιδιαίτερη και ξεχωριστή, απευθυνόμενη όχι μόνο στο γαλλόφιλο κοινό.

Παύλος Γκουγιάννος