Παγίδα

Βηθλεέμ, δυτική όχθη της Παλαιστίνης. Περιοχή κατεχόμενη από το Ισραήλ.

Μια νεαρή μητέρα, η Reem, επισκέπτεται με το μωρό της το κομμωτήριο της Huda για το καθιερωμένο ραντεβού και λίγη συζήτηση εκτός σπιτιού, μακριά από την ασταμάτητη ζήλια του συζύγου της. Ξαφνικά, το σκηνικό αλλάζει ραγδαία και η Reem ξυπνά γυμνή, χωρίς να θυμάται τι της συνέβη.

Η εκτεθειμένη της τιμή είναι η αρχή σε ένα αγωνιώδες κυνηγητό με τις μυστικές υπηρεσίες κατοχής που απειλεί να διαλύσει την ζωή της, ενώ η Huda καλείται να δώσει μερικές απαντήσεις για τον δικό της ρόλο ως κυνηγός. Ή μήπως θήραμα;

Το πολιτικό θρίλερ του Hany Abu-Assad ξεκινά αφοπλιστικά, με ένα δεκάλεπτο που μας γεμίζει ανησυχία. Αυτό είναι ίσως και το δικό του αίσθημα απέναντι στην κοινωνία του τόπου του, που παρανοεί σταδιακά υπό τον ασφυκτικό κλοιό της κατοχής, υπό την τραγωδία της ανελευθερίας.

Σε μια Παλαιστίνη που ασφυκτιά, οι θύτες δεν διακρίνονται εύκολα από τα θύματα, οι επαναστάτες δεν απέχουν από τους κατακτητές. Όλοι έχουν κάτι να κερδίσουν και κάτι να χάσουν, όλοι αποτελούν κομμάτια ενός αμείλικτου παιχνιδιού εξουσίας που οδηγεί στον αλληλοσπαραγμό. Κι αν αυτό είναι ένα πλαίσιο που έχει εξερευνηθεί εξίσου σύνθετα στα “Paradise Now” και “Omar”, δυο ταινίες που χάρισαν στον Abu-Assad υποψηφιότητες για Όσκαρ Καλύτερες Διεθνούς Ταινίας, ο σκηνοθέτης κάνει στο “Huda’s Salon” μια αξιοσημείωτη, απαραίτητη προσθήκη: αυτή της θέσης των Παλαιστίνιων γυναικών. Η δική τους καταπίεση είναι πολλαπλή και βαθύτερη, εφαρμόζεται με ευκολία από τους άντρες της ζωής τους και οδηγεί σε μια αναπόφευκτη απόμονωση, που τις καθιστά ευάλωτες και εκτεθειμένες. Άλλωστε, σε αυτό βασίζεται η ιστορία της ταινίας, στα πραγματικά γεγονότα και τον εκβιασμό που συμβαίνει εδώ και 30 χρόνια σε γυναίκες της χώρας, με κριτήριο επιλογής των θυμάτων την καταπίεση, την αυστηρότητα του συζύγου τους.

Ποιος στην ευχή θα τις πιστέψει;

Από τις δύο αφηγηματικές γραμμές, που ακολουθούν την κάθε ηρωίδα στην δική της φυλακή και κινηματογραφούνται με διαφορετικό τρόπο, ξεχωρίζει εμφανώς αυτή της Reem. Σεκάνς καθαρής αγωνίας και συνεχούς πανικού και μια εξαιρετική Maisa Abd Elhadi μας μεταφέρουν αβίαστα όλο το βάρος και τον τρόμο αυτού που συμβαίνει. Αντιθέτως, η ανάκριση της Huda (Manal Awad) από τον Παλαιστίνιο επαναστάτη Hasan (Ali Suliman) αποτελεί δείγμα μιας φανερά πιο αδύναμης, κάπως ξεπερασμένης γραφής, με μια αφελή κατάληξη που δεν ξεφεύγει από τις κλισέ της διαθέσεις.

Μια διαφορετική προσέγγιση σε αυτό το κομμάτι πιθανά να χάριζε στον Abu-Assad μια ακόμα μεγάλη ταινία. Ακόμα κι έτσι όμως, οι καταστάσεις και οι συνειδητοποιήσεις που αρθρώνονται μέσα στα 91 λεπτά της «Παγίδας» (όπως είναι ο ελληνικός τίτλος της ταινίας), οι προεκτάσεις και η συζήτηση που ανοίγουν συνιστούν μια σπουδαία κίνηση, μια ηχηρή φωνή που ζητά προσοχή και παγιδεύει κι εμάς στον σκληρό, αποκαρδιωτικό ειρμό της.