"Duster": Απολαυστική 70s βινταζιά χωρίς ουσία

Σύνοψη: Τη δεκαετία του 1970, ο οδηγός ενός μαφιόζου και η αρχάρια πράκτορας του FBI που τον καταδιώκει, αναγκάζονται να συνεργαστούν προκειμένου να πετύχουν ο καθένας τον δικό του στόχο.

ΣΧΕΤΙΚΑMountainhead

Άποψη: Πώς θα ήταν ένα crossover μεταξύ του αξέχαστου Mindhunter και του εξαιρετικού BlacKkKlansman, είναι μια ερώτηση που δεν μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό, μέχρι που είδαμε το πρώτο επεισόδιο του Duster. Ομολογουμένως είναι κάπως τραβηγμένος ο συνειρμός, αλλά τα vibes είναι υπαρκτά και οδηγούν το μυαλό μας σε περίεργα μονοπάτια.

Το Duster, η νέα δημιουργία των J.J. Abrams και LaToya Morgan, στήνει ένα άψογα στιλιζαρισμένο 70s σκηνικό και τοποθετεί μια νεαρή μαύρη γυναίκα από τη Βαλτιμόρη στη θέση της πρώτης γυναίκας στο FBI που αναλαμβάνει θέση πράκτορα πεδίου, έναν άπειρα καλοσυνάτο ιθαγενή Αμερικάνο στη θέση του συνεργάτη της, και έναν ασύλληπτα γοητευτικό επαγγελματία οδηγό στη θέση του κακού παιδιού με τη χρυσή καρδιά που παίζει διπλό ρόλο στη μαφιόζικη οργάνωση για την οποία δουλεύει – με τον οποίο αναγκάζεται να συνεργαστεί για να φτάσει στο μεγάλο αφεντικό, τον απώτερο στόχο της.

Μας προσφέρει απλόχερα γοητευτικούς χαρακτήρες, έξυπνες ατάκες, άκρως απολαυστικές σκηνές καταδίωξης, και, φυσικά, το απαραίτητο groovy soundtrack.

Τότε γιατί κάπου στη μέση του επεισοδίου μας πιάνει χασμουρητό και μια πελώρια λαχτάρα να κοιτάξουμε το ρολόι μας, ενώ φλερτάρουμε έντονα με την ιδέα να πατήσουμε τελικά το στοπ;

Κάθε Πέμπτη μας ταλαιπωρεί αυτό το ερώτημα, γιατί ενώ πραγματικά η σειρά έχει όλα τα φόντα να αναδειχτεί σε μικρό διαμαντάκι, ως τώρα δεν το έχει καταφέρει. Έχουμε λατρέψει τους τίτλους αρχής (έχει πέσει πολλή δουλειά, και με μεράκι), οι ερμηνείες είναι υποδειγματικές (η Rachel Hilson στον ρόλο της πράκτορα του FBI Nina Hayes τραβάει σοβαρό κουπί, ο Asivak Koostachin στον ρόλο του συνεργάτη της Awan Bitsui είναι μια πραγματική απόλαυση, και ο πολύς Josh Holloway του Lost, στον κεντρικό ρόλο του Jim/Duster, βάζει όλη του τη γοητεία), η αρχική υπόθεση της σειράς είναι (τουλάχιστον θεωρητικά) φοβερά ενδιαφέρουσα -ειδικά για όσα άτομα αγαπούν την ατμόσφαιρα των 70s- όμως κάπου στην πράξη το πλοίο μπάζει νερά.

Το σασπένς θα έπρεπε να βρίσκεται στα ύψη, οι χαρακτήρες κουβαλάνε το βαρύ backstory τους, η κατάχρηση εξουσίας και η θεσμική συνωμοσία είναι εκεί, η πλοκή εξελίσσεται, οι ανατροπές συμβαίνουν ακούραστα σε κάθε επεισόδιο, κι όμως, κάτι λείπει. Να είναι το βάθος των χαρακτήρων; Ναι. Να είναι η συγκέντρωση από πλευράς των δημιουργών στην προσπάθεια να αποφασίσουν ποια ιστορία θέλουν τελικά να αφηγηθούν; Ναι. Να είναι ο χρόνος που αφιερώνεται στους χαρακτήρες στην οθόνη ώστε να καταφέρουμε ως θεατές να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να αισθανθούμε κάτι γι' αυτούς; Ναι. Σε όλα τα παραπάνω, ναι.

Τα τέσσερα πρώτα επεισόδια του Duster δεν ήταν ακριβώς απογοήτευση, αλλά δεν ήταν και ακριβώς μια επιλογή που καταφέρνει να μας κερδίσει. Στη μέση της πρώτης σεζόν, η ισορροπία κρέμεται από μια κλωστή. Προς τα πού θα γείρει, ίσως ανακαλύψουμε στο πέμπτο επεισόδιο. Παρ' όλ' αυτά, ας κρατήσουμε πως ως τώρα η σειρά κατάφερε να μας χαρίσει μια εντελώς ευφάνταστη εφαρμογή των κάμψεων (κοινώς push-ups), ένα απολαυστικότατο κυνηγητό μεταξύ δύο αυτοκινήτων κατά το οποίο σημαντικό ρόλο παίζει ένα στιλέτο, και, προσωπικό highlight, μια σκηνή αγνού, αυθεντικού ξύλου, στο οποίο εμπλέκονται μια σφουγγαρίστρα (εξαιρετική χρήση prop) και ένα μπουκάλι Kentucky Bourbon που οδηγεί τη σκηνή -και το επεισόδιο- εκεί που κανείς δεν το περιμένει.

Τι μένει να δούμε, άραγε; Ελπίζουμε, επιτέλους, λίγη ουσία.