Σύνοψη: Η νέα ταινία του Quentin Tarantino επισκέπτεται το Λος Άντζελες του 1969, όπου όλα αλλάζουν, καθώς ο τηλεοπτικός αστέρας Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) και ο για πολλά χρόνια κασκαντέρ του Cliff Booth (Brad Pitt) κινούνται στη νέα βιομηχανία του θεάματος, την οποία με δυσκολία αναγνωρίζουν πια.
Άποψη: Ο Tarantino δεν είναι απλώς ένας σκηνοθέτης, πάντα μέσα του είναι το παιδί που δούλευε σε βίντεο κλαμπ με λατρεία για τον κινηματογράφο και η ένατη ταινία του είναι ένα γράμμα λατρείας προς την τέχνη που αγάπησε και υπηρέτησε και κάθε σινεφίλ μόνο λατρεία μπορεί να της δώσει πίσω. Το «Κάποτε στο…Χόλιγουντ» απευθύνεται περισσότερο στους αμετανόητους λάτρεις της έβδομης τέχνης και λιγότερο στους σκληροπυρηνικούς φανς του σκηνοθέτη που ίσως δεν τους αρέσει η απουσία της γραφικής βίας και του αίματος που έχουμε συνηθίσει, κάτι που υπάρχει μόνο στο τελευταίο εικοσάλεπτο.
Κατά τα άλλα πρόκειται για μια από τις πιο χαμηλότονες και αργές ταινίες που έχει κάνει και αυτό διότι προσπαθεί να αναδημιουργήσει με εμμονική έμφαση στην λεπτομέρεια την εποχή, το 1969, ένα χρόνο μετά τον Μάη του 1968, τις δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι, η χρονιά της προσελήνωσης, του Woodstock, των χίπις και της αντίδρασης της νεολαίας στον πόλεμο του Βιετνάμ ενώ όσον αφορά τον κινηματογράφο είναι η χρονιά του «Ξέγνοιαστου Καβαλάρη», του «Καουμπόι του Μεσονυχτίου» αλλά και του «Ζ» του Γαβρά. Είχε μόλις παρέλθει η χρυσή εποχή του κλασικού Χόλιγουντ και το νέο Χόλιγουντ ήταν έτοιμο να γεννηθεί, όπως το διαμόρφωσαν οι τέσσερις θεμέλιοι λίθοι του, ο Scorsese, ο Spielberg, ο Coppola και ο Lucas.
O Dalton είναι ένας τηλεοπτικός ηθοποιός που παίζει σε μια σειρά του NBC, αλλά βρίσκεται σε τέλμα. Ο ατζέντης του, ένας διακριτικός αλλά πολύ καλός Al Pacino, του προτείνει νέα καλλιτεχνικά βήματα. Παράλληλα, στην διπλανή βίλα από του Dalton μένει ο διασημότερος σκηνοθέτης του κόσμου, όπως αποκαλείται στην ταινία, ο Roman Polanski, με την σύζυγό του και ηθοποιό, Sharon Tate. Και όλα αυτά ενώ η συμμορία του Manson που έχει καταλάβει ένα παλιό ράντζο ετοιμάζει αιματοκύλισμα.
Ο Tarantino αποτυπώνει απόλυτα πιστά την εποχή, κάτι που φαίνεται από τα προφανή (ρούχα, αυτοκίνητα, ταινίες) μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, όπως ένα περιοδικό ακουμπισμένο σε ένα πάγκο, μια μελέτη αποστομωτικά αξιοθαύμαστη. Αν και διαφέρει από προηγούμενες ταινίες του, είναι ένα γνήσιο ταραντινικό τέκνο, που δεν αποφεύγει τον γνώριμο βερμπαλισμό του.
Εντούτοις, δεν μπορείς παρά να απολαύσεις το πώς ενορχηστρώνει κάθε σκηνή με δεξιοτεχνικές κινήσεις της κάμερας, σαν ο θεατής να κάνει ένα road trip στο Λος Άντζελες των 60s.
Οι σινεφίλ αναφορές είναι πολλές, ξεκινώντας από τον σερτζιολεονικό τίτλο, ο οποίος αυτομάτως προδιαθέτει για την αίσθηση παραμυθιού που θα ακολουθήσει με την φράση Once upon a time. Για άλλη μια φορά, όπως στους Μπάσταρδους και τον Τζάνγκο, στήνει την δική του προσέγγιση της ιστορίας, μια ιστορία ενός αθεράπευτα ρομαντικού και ιδεαλιστή. Ο Ντι Κάπριο και ο Πιτ, δύο από τους μεγαλύτερους σταρ και τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς τους, συνεργάζονται έξοχα, αποτελώντας ένα αλησμόνητο δίδυμο σαν παλιά buddy movie με τον Paul Newman και τον Robert Redford. Ο Ντι Κάπριο ξέρει πώς να κάνει ήρωες μετέωρους ανάμεσα στην πτώση και τον θρίαμβο, παραδίδοντας μια από τις πιο ολοκληρωμένες ερμηνείες του, με τον Πιτ απόλυτα φυσικό.
Η Ρόμπι είναι μια φωτογενής Tate, που παρά τις εύκολες κρίσεις περί μισογυνισμού λόγω του περιορισμένου διαλογικά ρόλου της, στην πραγματικότητα είναι ένας έξοχος ρόλος, διότι δεν ερμηνεύει την ηθοποιό, ερμηνεύει ένα σύμβολο, ένα ίνδαλμα της εποχής και της νεότητας που χάθηκε, μια οπτασία βγαλμένη από πίνακα του Moreau μακριά από τον κυνισμό και την βία. Ίσως προξενήσει εντύπωση το τέλος, σε άλλους η σύνδεση της χίπικης νεολαίας με τις δολοφονίες Manson, δείχνοντάς την με αρνητικό πρόσημο, πρόκειται όμως για μια ΜΕΓΑΛΗ ταινία που αξίζει να δει κανείς στην μεγάλη οθόνη, ιδίως οι σινεφιλ που θέλουν να νιώσουν την νοσταλγική αποτύπωση ενός χαμένου παραδείσου.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων