Oddity

Όταν η Ντάνι δολοφονείται άγρια στο απόμακρο εξοχικό που ανακαινίζουν η ίδια και ο σύζυγός της, Τεντ, όλοι υποπτεύονται ως ένοχο έναν ασθενή που απέδρασε από το κοντινό ψυχιατρείο, όπου ο Τεντ είναι γιατρός. Όμως, λίγο μετά την τραγική δολοφονία ο ύποπτος βρίσκεται νεκρός και η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο.

Ένα χρόνο αργότερα, η τυφλή δίδυμη αδελφή της Ντάνι, η Ντάρσι, μέντιουμ και συλλέκτρια «στοιχειωμένων» αντικειμένων, καταφτάνει απροσδόκητα στο σπίτι του Τεντ και της νέας του συντρόφου, τη Γιάνα.

Πεπεισμένη ότι πίσω από τη δολοφονία της αδελφής της κρύβονται κι άλλα μυστικά, η Ντάρσι έχει φέρει μαζί της τα πιο επικίνδυνα αντικείμενα από την «καταραμένη» συλλογή της για να τη βοηθήσουν να πάρει εκδίκηση. Το σημαντικότερο από αυτά; Μία γκροτέσκα ανθρωπόμορφη κούκλα, που μοιάζει παγωμένη σε μια έκφραση μόνιμης κραυγής και έχει την τάση να κινείται όποτε δεν τη βλέπουν…

Μια ιδιαίτερα προσεγμένη και ατμοσφαιρική φιλμική κατασκευή τρόμου που ενώ έχει αρκετά να μας δείξει, έχει ελάχιστα να μας πει. 

Είναι κρίμα που η αφηγηματική προβλεψιμότητα του σεναρίου δεν απογειώνει την ικανότητα του σκηνοθέτη να στήσει 6-7 σκηνές με πολύ επιδέξια jump scares, κομμένα και ραμμένα για την γαλαρία των multiplex. 

Κάποιες ιδέες που δεν τέμνονται μεταξύ τους και δεν οδηγούν συντεταγμένα κάπου, ένα απλοϊκό στην ουσία διήγημα την πλοκή να μην υποστηρίζει την σκηνοθετική δεξιοτεχνία και τις ερμηνείες φιλότιμα να προσπαθούν να δώσουν "οντότητα" και ουσία στο εγχείρημα. 

Είναι φυσικά ζήτημα και του τι αναζητάς να δεις σε ένα θρίλερ τρόμου. Θες να σε εξιτάρει και ψυχολογικά, να σου δημιουργήσει και ένα νοητικό ρίγος παρέα με όσα βλέπεις, πέραν της όποιας εκκεντρικότητας στην οποία ποντάρει? Ή αν αποτανθεί στα ένστικτά σου και σε κάνει να αναπηδήσεις αρκετές φορές από την καρέκλα σου με άψογο συνδυασμό εύρους πλάνου και φωτογραφίας κάδρου (αλλά και σωστότατο sound design), όλα αυτά καλοδουλεμένα παρά το ελάχιστο μπάτζετ? 

Κάπου στη μέση βρίσκεται η αλήθεια λοιπόν για ένα θρίλερ που θα μπορούσε να είναι εν τέλει σίγουρα καλύτερο με το premise που υπόσχεται και την αποπνικτική ατμόσφαιρα που προσπαθεί (πολύ) να χτίσει σταδιακά, είναι ομως τίμιο στην πεμπτουσία του και καλό θα είναι να ιδωθεί στην μεγάλη αίθουσα και μόνο για να είναι φουλ αποτελεσματικό.