Ο τυχοδιώκτης του Παρισιού

Σύνοψη: Ο Φρανσουά Βιντόκ, καταδικασμένος εγκληματίας, καταφέρνει να δραπετεύσει από την φυλακή που του επιφυλάσσει η δικαιοσύνη και έτσι λίγα χρόνια αργότερα βρίσκεται στο Παρίσι να εμπορεύεται υφάσματα. Ο υπόκοσμος όμως, δείχνει να μην τον έχει ξεχάσει και γρήγορα γίνεται στόχος πολλών κακοποιών, τους οποίους και θα αντιμετωπίσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο: θα συνεργαστεί με την αστυνομία για την σύλληψή τους.

Άποψη: Ο Ζαν Φρανσουά Ρισέ επιστρέφει μετά το “Blood Father” και τον μαινόμενο Μελ Γκίμπσον, στους κακόφημους δρόμους του Παρισιού και συγκεκριμένα στην Ναπολεόντεια Περίοδο όπου οι κακοποιοί μεσουρανούσαν και τα εγκλήματα ήταν καθημερινό φαινόμενο. Την αληθινή ιστορία του Φρανσουά Βιντόκ, προσωπικότητα που ενέπνευσε από τον Μπαλζάκ μέχρι τον Πόε, διαδραματίζει μέσω του χαρακτήρα του ο Βενσάν Κασέλ στην τρίτη αισίως συνεργασία του με τον Γάλλο σκηνοθέτη μετά τα “Mesrine Part 1&2” και “A Moment of Misguidance” και παραδίδει μαθήματα απατεωνιάς αλλά και αστυνομικού ερευνητή. Ωστόσο, η εξυπνάδα και η ικανότητα του πραγματικού Βιντόκ δεν αντικατοπτρίζονται εμφανώς στο “The Emperor of Paris”, τουλάχιστον όχι όσο θα ήθελε ο Ρισέ καθώς δείχνει να χάνει την αίσθηση του χαρακτήρα όσο η ιστορία εξελίσσεται.

Ο Κασέλ χτίζει έναν χαρακτήρα που ξέρει να σταθεί και στον υπόκοσμο αλλά και εν μέσω χωροφυλακής, είναι ευφυής και αναπόφευκτα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τους άλλους. Ωστόσο, οι άγαρμπες σκηνές μάχης, όχι μόνο από τον ίδιο αλλά και από το υπόλοιπο καστ, καταρρίπτουν σκοτεινό αυτόν θρύλο που από κακοποιός κατέληξε σε αστυνόμο, και συνεπώς η ταινία μετατρέπεται από ιστορικό νουάρ σε μία ποπ περιπέτεια δράσης .

Ειδική μνεία στον αντίζηλο του Βιντόκ και αιμοδιψή Ναθάνιελ, που ενσαρκώνει απολαυστικά ο Γερμανός Όγκαστ Ντιλ (τον είδαμε φέτος και στο “Perfume” του Netflix σε επίσης παρανοϊκό ρόλο) ο οποίος συμπληρώνει το καστ μαζί με την Όλγα Κιριλένκο και την Φρέγια Μέϊβορ σε ένα σκηνικό βγαλμένο από βιβλίο του Ντίκενς αλλά χωρίς την απαραίτητη ουσία.

Ο Ρισέ εμφανώς προσπάθησε να βάλει την δική του πινελιά και να εμπλουτίσει το σενάριο, ψιλοαστόχησε όμως με την συμπληρωματική ιστορία που λειτουργεί σε πολιτικό φόντο καθώς η προσθήκη περισσότερων χαρακτήρων δεν αποδίδει πάντα με τον επιθυμητό τρόπο αλλά μπορεί να αποβεί και μοιραίος για τον κεντρικό ήρωα, ο οποίος θα χαθεί εν τέλει από τον χάρτη.