Nomadland

Το βραβευμένο με Όσκαρ λιτό ψυχόδραμα άκρατου νατουραλισμού της Κλόε Ζάο, προβάλλεται στα θερινά. Δεν είναι η ταινία της χρονιάς.

Nomadland - κριτική ταινίας

Αφού χάσει τη δουλειά της σε ένα ορυχείο της Νεβάδα, μετά από πολλά χρόνια, η χήρα Fern (Frances McDormand) φορτώνει όλη της τη ζωή σε ένα φορτηγάκι.

Στο ταξίδι της θα κάνει κάθε λογής ευκαιριακές δουλειές, ενώ θα ζήσει μαζί με πραγματικούς νομάδες στο αχανές τοπίο της αμερικάνικης Δύσης και στο περιθώριο της κοινωνίας.

Μια κινηματογραφική κατασκευή άκρατου νατουραλισμού που αποτυπώνει με ευκρίνεια μια διαφορετική Αμερική, μακριά από το στερεότυπο για τη «χώρα της ευκαιρίας», με ποιητικό ύφος και ουμανιστικό περιεχόμενο, η οποία ωστόσο ίσως να έχει υπερεκτιμηθεί αρκετά σε μια χρονιά (την περυσινή) σχετικής ένδειας παραγωγής, για τους γνωστούς λόγους.  

Ένα λιτό ψυχογράφημα μιας γυναίκας που έχασε τον σύζυγό της και μαζί και την ζωή που είχαν χτίσει μαζί, αλλά και μαζί ένα οδοιπορικό από ιστορίες και μαρτυρίες των νομάδων της σύγχρονης αμερικάνικης ιστορίας. Άνθρωποι ξεχασμένοι, με αδιευκρίνιστο προορισμό και σκιώδη υπόσταση, (αναγκασμένοι ίσως) θιασώτες ενός ελεύθερου τρόπου ζωής χωρίς δεσμεύσεις, από τη στιγμή που ναυάγησαν έπειτα από μια μεγάλη συμφορά στην ζωή τους και το σύστημα τους θεωρεί άχρηστους για να προσφέρουν στο παρόν οικονομικό μοντέλο.

Η Κλόε Ζάο δεν θα μιλήσει για τους άστεγους αποφεύγοντας τον μελοδραματισμό και επιλέγει να ασχοληθεί με τους «νομάδες», ανθρώπους που δηλώνουν ότι δεν έχουν μόνιμη κατοικία και ζουν σε μικρά τροχόσπιτα, με εποχιακές δουλειές αλλά παράλληλα χωρίς δικαίωμα στις υπηρεσίες πρόνοιας. Ελεύθεροι όμως.  Άνθρωποι που ζουν στη φύση, αξιοποιούν ότι τους βρίσκεται πρόχειρο και εκφράζουν εμπράγματη αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο. Η ραχοκοκκαλιά της Americana κληρονομιάς, τότε οι καουμπόηδες, τώρα οι νομάδες.

Ο τρόπος που επιλέγει να το κάνει είναι δωρικός, χαμηλόφωνος, με μια νεορεαλιστική προσέγγιση που βλεφαρίζει προς το σινεμά του Τέρενς Μάλικ και έναν νατουραλισμό στην προσέγγιση της διεύθυνσης φωτογραφίας που κάποια στιγμή κουράζει, παρά ορισμένα μαγικά πλάνα της φύσης που καθηλώνουν.

Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν ενοχλεί τόσο, όσο η ατέρμονη αποσπασματικότητα του σεναρίου, όμηρος της πρεμούρας της Ζάο να μην κυλήσει προς τον μελοδραματισμό, αντ’αυτού όμως εγκλωβίζεται σε μια συνεχή επαναληπτικότητα σκηνών που απορρυθμίζουν  καταστάσεις συναισθηματικής φόρτισης και συνεχώς σε εμποδίζουν να νοιαστείς πραγματικά (και όχι διότι «πρέπει») τους ήρωές της.

Η Φράνσες ΜακΝτόρμαντ σταθερά εξαιρετική με το εκφραστικό της πρόσωπο και τις γλυκόπικρες σιωπές της να αντανακλούν τις σιωπηλές συγκινήσεις των «κατατρεγμένων», τραχιά και μαζί μειλίχια καταθέτει μια φυσική και ανεπιτήδευτη ερμηνεία που σε αιχμαλωτίζει και που δικαίως τιμήθηκε με το τρίτο της Όσκαρ.

Το Nomadland όμως δεν αρθρώνει το κατηγορώ του, παρά μόνο το ψελλίζει χαμηλόφωνα και τελικά μια ταινία που φορά το αμερικανικό indie κέλυφός της, δεν καταφέρνει να σε απεγκλωβίσει από τις βολικές συνήθειες και να αφουγκραστείς τις πραγματικές συνέπειες του καπιταλισμού στην κοινωνία των «ευκαιριών για όλους». Είναι εν τέλει μια απολιτική ταινία υφέρποντος νεο-λαϊκισμού.

Και για την συγκεκριμένη ταινία -ως στουντιακή- δεν δίνονται screeners όπως μας ενημέρωσε η εταιρεία διανομής, οφείλουμε ωστόσο να έχουμε μια άποψη για την ταινία που βραβεύτηκε με Όσκαρ...

Πρώτη δημοσίευση: 21 Μαΐου 2021, 01:53
Ενημέρωση: 27 Μαΐου 2021, 13:06
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Nomadland (Η χώρα των νομάδων)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
107
Εταιρία διανομής: 
Release: 
21 Μαϊου 2021

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos