The new boy

Σύνοψη: Το 1940, ένα 9χρονο ορφανό αγόρι Αβορίγινας οδηγείται με το ζόρι σ’ένα απομονωμένο καθολικό ορφανοτροφείο της Αυστραλίας. Εκεί, η φιλελεύθερη ηγουμένη της μονής θα κληθεί να κρατήσει μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο πάγιο εκχριστιανιστικό της καθήκον και την πολιτισμική – και κυρίως πνευματικοθρησκευτική – ετερότητα του μικρού αυτόχθονα.

'Αποψη: Ο Γουόρικ Θόρντον, ιθαγενής Αυστραλός κι ο ίδιος, αποτελεί μια σκηνοθετική φωνή αδιάλειπτα συντονισμένη με την αποαποικιοποίηση της εθνικής του κινηματογραφίας εδώ και μια δεκαπενταετία, από το Samson & Delilah (Χρυσή Κάμερα στο Φεστιβάλ Καννών του 2009).

Χρησιμοποιώντας σταθερά Αβορίγινες πρωταγωνιστές στις ταινίες του, παρέχει στη φυλή του μια ορατότητα ουσιαστική, μακριά από την αφ’ υψηλού αντίληψη της Δύσης για τη συμπεριληπτικότητα ως απλή ποσόστωση μερικών diverse χαρακτήρων, για να πλαισιώνουν τους βασικούς.

Έτσι κι εδώ, συστήνει στο ευρύ κοινό τον Aswan Reid, έναν συγκλονιστικό child actor που κατορθώνει να κλέψει την παράσταση σε μία ταινία που συμπρωταγωνίστριά του είναι η Κέιτ Μπλάνσετ (!).

Κι αυτός είναι ο πρώτος λόγος που το όλο εγχείρημα λειτουργεί, μιας και κάθε δράση και (ακόμα περισσότερο) αντίδραση που σημειώνεται στο "The new boy" καθρεφτίζεται στο βλέμμα του – συμβολικότατα ανώνυμου – «καινούριου αγοριού».

Εκείνου που δεν μιλάει σχεδόν ποτέ, δε συμμετέχει στα διακονήματα που εκτελούν τα υπόλοιπα παιδιά παρά επεξ – και περι – εργάζεται με διάφανη απορία κι ορθάνοιχτα μάτια τις νόρμες και τους κώδικες συμπεριφοράς του νέου κόσμου στον οποίον εισήχθη βίαια .

Τα βιώματα, οι προσλαμβάνουσές του, η αλήθεια του εν γένει είναι εκκωφαντικά ασύμβατη με τα «αυτονόητα» του δυτικού πολιτισμού: κυκλοφορεί ημίγυμνο και ξυπόλητο, δεν γνωρίζει πώς να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά ένα κουτάλι, είναι οργανικά συνδεδεμένο με τη φύση, «αιμάτινα» γειωμένο και ταυτόχρονα με πνευματικές δυνάμεις υπερβατικές και σίγουρα έξω από τα καλούπια ενός ορισμένου θρησκευτικού δόγματος.

Αντλώντας έμπνευση από την προσωπική του κατάπληξη την πρώτη φορά που αντίκρισε ένα άγαλμα του Εσταυρωμένου στο καθολικό οικοτροφείο όπου φοίτησε, ο Θόρντον φιλοτεχνεί μια φωτογενή (εκτός από σκηνοθέτης – σεναριογράφος, είναι και ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας) αλληγορία για τον Άλλον και το πώς – δυστυχώς – ο δρόμος της τελικής αποδοχής του μοιάζει ιστορικά να περνάει μέσα από την αφομοίωση.

Ο εκάστοτε ισχυρός (οικονομικά, φυλετικά, θεσμικά) επιβάλλει διαχρονικά στον ανίσχυρο τις δικές του αξίες και «πιστεύω», οριοθετώντας λεπτομερώς την αποδεκτή εικόνα του τελευταίου, τι πρέπει να κρατήσει και τι πρέπει να πετάξει, για να είναι αρμονική η συμβίωση των δύο.

Εντελώς τυχαία, απορριπτέα κρίνονται όλα όσα αποκλίνουν από την κοσμοαντίληψη του δυνατού, κάνοντας κάτι παραπάνω από εμφανές πως η αγκαλιά του θα παραμείνει ερμητικά κλειστή, μέχρις ότου ο αδύναμος απεκδυθεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κι αρχίσει να του μοιάζει.

Παρότι θα μπορούσε να έχει μικρότερη διάρκεια, μόνο και μόνο για το παραπάνω βαθιά πολιτικό του μήνυμα (και δευτερευόντως για την ακαταμάχητα χρυσαφένια φωτογραφία του) το "The new boy" αποτελεί ένα διαμαντάκι που αξίζει να ανακαλυφθεί στη σκοτεινή αίθουσα.