Μπλε φεγγάρι

Σύνοψη: Η Ιρίνα προσπαθεί να περάσει στο Πανεπιστήμιο για να ξεφύγει από τις βίαιες συνθήκες που επικρατούν στην οικογένειά της.

Μία αμφιλεγόμενη σεξουαλική εμπειρία με έναν καλλιτέχνη θα πυροδοτήσει την επιθυμία της να ανταποδώσει τη βία που εισπράττει από το περιβάλλον της.

Άποψη: Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της, η Alina Grigore στήνει ένα ψυχολογικό δράμα, με όλες τις αδυναμίες της σκηνοθετικής απειρίας εμφανείς.

Η ταινία που προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ στο Σαν Σεμπαστιάν απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας, αφηγείται την ιστορία της πρωταγωνίστριας και των δικών της κοινωνικών και σεξουαλικών περιπετειών και δυσκολίων με μια ανεπιτυχή ανάμιξη του ρουμανικού νέου κύματος με το ύφος τούρκικης ή ελληνικής -παλαιότερων εποχών-σαπουνόπερας.

Η σκληροτράχηλη και ψυχρή πραγματικότητα της ρουμανικής ενδοχώρας, όπως έχει παρουσιαστεί από Ρουμάνους συναδέλφους της, συμπλέκεται μ έναν υποκριτικό στόμφο, τουλάχιστον από μερικούς από τους ηθοποιούς, που θα ζήλευε η Λάμψη του Φώσκολου, ενώ το μελό, η υπερβολή και τα οικογενειακά δράματα αρχίζουν να εμφανίζονται όσο περνά η ώρα.

Παρότι στην αρχή, ξεκινά πιο λιτά, πιο αποστασιοποιημένα, με μια φυσικότητα και με μια ντοκιμαντερίστικη λογική, τόσο έντονη που μοιάζει περισσότερο με κάποιον που καταγράφει με το κινητό του προσωπικές στιγμές της ζωής του και των φίλων του και λιγότερο με ταινία.

Από τα μέσα και μετά όμως το δράμα κι η διόγκωση του παίρνουν τα ηνία.

Μια ιστορία που δεν έχει αποφασίσει αν θα ήθελε να είναι ένα κοινωνικό σχόλιο για την σύγχρονη Ρουμανία και την ιστορία μιας γυναίκας που προσπαθεί να ξεπεράσει τα εμπόδια ή αν θα είναι μια οικογενειακή τραγωδία σε καθημερινή απογευματινή σειρά. Ακροβατεί ανεπιτυχώς με την πρωταγωνίστρια να παίζει στο πρώτο και αρκετοί άλλοι ήρωες να είναι βγαλμένοι από το δεύτερο.

Το Μπλε Φεγγάρι, που στην πραγματικότητα αναφέρεται στην σπανιότητα ενός φαινομένου, λόγω της σπανιότητας της εμφάνισης δεύτερης πανσελήνου, το οποίο ονομάζεται Μπλε Φεγγάρι, αλλά και βάσει χρωματικού συμβολισμού (μπλε=θλίψη), είναι παραπάνω μεταφορικό από όσο χρειάζεται για την συγκεκριμένη ταινία της Grigore, που θα ήταν καλύτερο αν στόχευε περισσότερο σε μια ιστορία, όπως η βία που υπόκειται χωρίς πολλές φορές να αντιλαμβάνεται, μέχρι να πυροδοτηθεί η αντίδρασή της, παρά να εμπλέξει και άλλες αχρείαστες υποϊστορίες.