The misfits

Σύνοψη: Ο πασίγνωστος και χαρισματικός εγκληματίας Richard Pace στρατολογείται από μία ομάδα ασυνήθιστων διεθνών ληστών για μία επιχείρηση κλοπής χρυσού σε μία παράξενη τοποθεσία.

Η εκτέλεση της αποστολής τους θα είναι τόσο συναρπαστική όσο τα κλοπιμαία…

Άποψη: Ο Pierce Brosnan, χρόνια μετά την Υπόθεση Τόμας Κράουν, επιστρέφει στον κόσμο της κλεψιάς, αυτή την φορά όχι έργων τέχνης αλλά χρυσού στην Μέση Ανατολή και μάλιστα συμμετέχοντας σε ένα διεθνές κύκλωμα στο οποίο ηγείται κάποιος με το κωδικό όνομα Πρίγκιπας.

Οι Σπεσιαλίστες ή The Misfits, επιχειρεί να γίνει κάτι ανάμεσα σε Kingsman και Baby Driver, υιοθετώντας μια αντίστοιχη ποπ και ολίγον τι κομιξάδικη αντιμετώπιση, κυρίως στο μοντάζ και στην διαχείριση των σκηνών πάλης, που όμως τελικά δεν προκύπτει τόσο καλό όσο οι δύο προαναφερθείσες ταινίες.

Αρκετά αυτοαναφορικό ως προς τον κόσμο του σινεμά, δεν κρύβει τις επιρροές του (εύστοχο που σε μια σκηνή που θυμίζει Matrix, οι ίδιοι οι ήρωες αναφέρουν ότι θυμίζει Matrix, δείγμα ενός meta cinema), παρόλα αυτά δεν μπορεί να σταθεί από μόνο του αυτό.

Αδυνατεί να γίνει μια meta ταινία, αστεία και χαβαλετζίδικη που δεν παίρνει ούτε τον εαυτό της στα σοβαρά, καθώς ενώ ξεκινά με καλές προθέσεις γρήγορα τυποποιείται και ακολουθεί συγκεκριμένα κλισέ των heist ταινιών, των ταινιών δηλαδή με κλοπές. Σταδιακά χάνει και τον ρυθμό της και μετατρέπεται σε μια b movie που θα έβλεπες ένα κυριακάτικο μεσημέρι σε ελληνικό κανάλι μετά την θάλασσα, απλώς για να περάσει η ώρα.

Ο Pierce Brosnan έχει δίπλα του ένα καστ νεότερων ηθοποιών, όπως τους Hermione Corfield, Jamie Chung, Nick Cannon αλλά και τον έμπειρο Tim Roth, σε έναν ρόλο που όπως και του Brosnan, υπάρχει περισσότερο για να περιφέρεται ένα γνωστό όνομα στην ταινία παρά έχει κάποια οποιαδήποτε ουσία ο ίδιος ο ρόλος.

Υπάρχουν μερικές σκηνές που θα μπορούσαν να έχουν ενδιαφέρον, αν πλαισιωνόντουσαν διαφορετικά, αλλά σαν στόρι προέρχεται από τα 90s και πίσω, αυτή η ιδέα της κλοπής και η χρήση της Μέσης Ανατολής ως εξωτικό τόπο και χώρο διεξαγωγής ληστειών και παγκόσμιων συνωμοσιών.

Άλλωστε, ο σκηνοθέτης Renny Harlin έκανε μια σειρά επιτυχημένων ταινιών στα 90s, ξεκινώντας με το Die Hard 2 το 1990, το Cliffhanger το 1993 ή το The Long Kiss Goodnight το 1996, που όμως έκτοτε δεν κατάφερε να κάνει κάτι αξιοσημείωτο και έτσι τόσο η αισθητική του όσο και η θεματολογία και ο χαρακτήρας των ηρώων του φαντάζουν απομεινάρια των 90s.