Το κοινόβιο

Σύνοψη: Η Ανα κι ο Ερικ κληρονομούν ένα πολύ μεγάλο σπίτι και, μαζί με την έφηβη κόρη τους, αποφασίζουν να μετακομίσουν εκεί και να δημιουργήσουν ένα κοινόβιο. Με την οικογένεια στο επίκεντρο της ιστορίας, καλούμαστε να ζήσουμε το όνειρο της κοινής συμβίωσης, συμμετέχουμε στις συναντήσεις και τα πάρτι τους. Φιλία, αγάπη κι αλληλεγγύη συνυπάρχουν αρμονικά κάτω από μία στέγη, έως ότου μια ερωτική σχέση υποβάλλει ολόκληρο το κοινόβιο σε δοκιμασία.

Άποψη: Ήταν αναμενόμενο πως η Αργυρή Άρκτος γυναικείας ερμηνείας στο φετινό Φεστιβάλ του Βερολίνου θα πήγαινε στην Τρίνε Ντίρχολμ: για την ακρίβεια, δεν θα μπορούσε να πάει πουθενά αλλού. Η υπέροχη Δανέζα ηθοποιός, που είχε συνεργαστεί για πρώτη φορά με τον Τόμας Βίντερμπεργκ στο breakthrough Dogma-hit του 1998, “Οικογενειακή Γιορτή”, πρωταγωνιστεί ξανά, μαζί πάλι με τον Ούλριχ Τόμσεν, στη νέα ταινία του Δανού σκηνοθέτη που έχει αφήσει μεν για τα καλά πίσω του τα περί Δόγματος, επιστρέφει παρόλα αυτά στα παλιά λημέρια, που δεν είναι άλλα από το κοινόβιο στο οποίο έζησε μικρός με τους γονείς του.

Το “The Commune”, βασισμένο στο δικό του ομότιτλο θεατρικό έργο (ανάποδα δηλαδή από την “Οικογενειακή γιορτή”, που πρώτα έγινε ταινία και μετά θεατρικό), και με συν-σεναριογράφο τον Τομπάιας Λίντχολμ (“Submarino”, “Το Κυνήγι”), είναι τοποθετημένο στη δεκαετία του εβδομήντα. Το επίκεντρο είναι μια τριμελής οικογένεια, η οποία κληρονομεί ένα τεράστιο σπίτι, δεν ξέρει τι να το κάνει κι εκεί η μητέρα/σύζυγος, μια πετυχημένη τηλεοπτική παρουσιάστρια ειδήσεων, που έχει βαρεθεί τη ρουτίνα, ρίχνει την ιδέα να συγκατοικήσουν με παλιούς τους φίλους - και κάποιους απλά γνωστούς. Η ίδια, λίγο αργότερα, θα πέσει θύμα των ίδιων των προοδευτικών ιδεών της, όταν ο αρχιτέκτονας σύζυγός της ερωτευτεί μια φοιτήτρια του και τελικά την φέρνει να μείνει για λίγο καιρό στο σπίτι, κατόπιν προτροπής της γυναίκας του (!).

Από κει και πέρα, το “Commune”, που ξεκινάει σαν dramedy, γίνεται μόνο δράμα – αλλά ποτέ μελόδραμα -, δίνοντας την ευκαιρία στην Ντίρχολμ να ξεδιπλώσει όλο το εύρος του τεράστιου ερμηνευτικού της ταλέντου κι εσύ, σαν θεατής, δεν έχεις παρά να βασανίζεσαι μαζί της, μέχρι τελικά να έρθει η κάθαρση και το happy end – πάντα με ευρωπαϊκά κριτήρια, έτσι; Όπως είπε κι ο Βίντερμπεργκ (θυμηθείτε εδώ την συνέντευξή του) στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, η ταινία του είναι για τη ζωή που συνεχίζεται, ούτως ή άλλως, με ή χωρίς εσένα. Κι αν αυτό δεν είναι κάθαρση, τι είναι.

Χριστίνα Μπίθα