Kerr

Σύνοψη: O Καν επιστρέφει στην πόλη για την κηδεία του πατέρα του και το ένα παράξενο συμβάν διαδέχεται το άλλο.

Γίνεται ο μοναδικός μάρτυρας ενός φόνου, η αστυνομία τον «παγιδεύει» στην πόλη, οι γνωστοί του εκλιπόντος πατέρα του τον εμπλέκουν στην απαγόρευση κυκλοφορίας που κηρύσσεται στην πόλη.

Άποψη: Η τουρκικής, ελληνικής και γαλλικής συμπαραγωγής ταινία του Τούρκου σκηνοθέτη Tayfun Pirselimoglu έχει και ελληνικό ενδιαφέρον με τον Αντρέα Σινάνο να είναι διευθυντής φωτογραφίας και τον Νίκο Κυπουργό να επιμελείται την μουσική της ταινίας αλλά πέραν αυτού;

Μια πολιτική αλληγορία που συνδέεται και με το σήμερα καθώς οι πολίτες της απροσδιόριστης αλά ντε Κίρικο πόλης, βρίσκεται σε καθεστώς καραντίνας, όχι βέβαια λόγω κορονοϊού. Οι απεικονίσεις του ντε Κίρικο και οι νιτσεϊκές θεωρήσεις πίσω από αυτές περί μεταφυσικού στοιχείου στις άδειες πλατείες και στα αστικά τοπία χωρίς ανθρώπους βρίσκουν κινηματογραφική έκφραση στο Kerr, όπου η αίσθηση του μεταφυσικού και του ανοίκειου είναι πανταχού παρούσα χωρίς να ξέρεις πάντα γιατί.

Με ένα ελλειπτικό σενάριο και αργό εσωτερικό ρυθμό, ξετυλίγεται το κουβάρι μιας ιστορίας που θα ήθελε να είναι μυστηρίου, αν και στην πραγματικότητα μυστήρια είναι η ίδια η ταινία και ο τρόπος προσέγγισης της πλοκής της. Μια συρραφή ετερόκλητων σκηνών που δεν συμβάλλουν εν τέλει στο να οδηγήσουν σε μια λύση του περίτεχνου μίτου που έχει δημιουργηθεί σε αυτή την λαβυρινθώδη μέσα στην απλότητά της ταινία.

Ο Καν βρίσκεται αντιμέτωπος με συνθήκες που ούτε ο ίδιος ούτε εμείς κατανοούμε και έτσι συμπάσχουμε με το δράμα του ήρωα, ίσως και άθελά του. Ο θάνατος του πατέρα του έχει επέλθει και η επιστροφή στην  γενέθλια πόλη του είναι επιτακτική. Εκεί όμως θα βρεθεί έρμαιο ανθρώπων του παρελθόντος του ίδιου και του πατέρα του που θα τον βάλουν να αναμετρηθεί με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας του. Μια καλογραμμένη σκηνή είναι όταν συναντιέται με τους φίλους του πατέρα του στο δωμάτιο, σαν μια σκηνή ανάκρισης που σπάει την γενικότερη μονοτονία της ταινίας.

Απαράμιλλης ομορφιάς τα τοπία που συναντούμε, όπως και η εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας, ενώ η τελευταία σκηνή σίγουρα θα μείνει για πολύ καιρό στο μυαλό μας, αν και σε αρκετά σημεία τόσο σκηνογραφικά όσο και σκηνοθετικά θύμιζε και το σινεμά του συμπατριώτη του, Σεμίχ Καπλάνογλου.