Η πεθερά χτυπάει την πόρτα

Σύνοψη: Η Ζακλίν, όσο ανακαινίζεται το διαμέρισμα της, μετακομίζει στο σπίτι της κόρης της, Καρόλ, με επεισοδιακές συνέπειες και για τις δυο.

Οι «λίγες μέρες», όμως, τελικά γίνονται «λίγοι μήνες» και η Ζακλίν δε δείχνει καθόλου έτοιμη να φύγει. Αναδιοργανώνει την κουζίνα, αναλαμβάνει το μαγείρεμα, μονοπωλεί το τηλεκοντρόλ, είναι παντού και ακούει τα πάντα και γενικότερα ήρθε για να μείνει! 

Άποψη: Το «Η Πεθερά Χτυπάει την Πόρτα» αποτελεί sequel του «Μαμά, γύρισα!» (2016). Αυτή τη φορά όμως, η μαμά Ζακλίν είναι που θα μετακομίσει στο σπίτι της άλλης κόρης της, Κάρολ, μιας και η αγαπημένη κόρη από την πρώτη ταινία πλέον ζει στην Βραζιλία. Όπως καταλαβαίνετε, πλέουμε στα γνώριμα νερά των θερινών γαλλικών κωμωδιών.

Ανάλαφρο σενάριο, κλισέ χαρακτήρες και μέτριο χιούμορ δεν λείπουν από το συνηθισμένο γαλλικό πιάτο που μας σερβίρεται για άλλο ένα καλοκαίρι στις αίθουσες και που φυσικά ταιριάζει απόλυτα με μια παγωμένη μπύρα. Άλλωστε είναι σχεδόν βέβαιο, πως σε αυτόν ακριβώς το συνδυασμό ποντάρουν και οι παραγωγοί αντίστοιχων φιλμ, για την εμπορική τους επιτυχία.

Η συνταγή είναι απλή. Αρχικά αφαιρούμε από τις ζωές των ηρώων μας κάθε είδους «φτώχειας» που θα χάλαγε την διάθεση των εύθυμων θεατών μας. Κατοικίες χτισμένες πάνω στο κύμα, ακριβά αυτοκίνητα και μια γενικότερη πολυτέλεια, πάντα βγάζουν ένα vibe «η ζωή είναι ωραία». Φυσικά, δεν ξεχνάμε να διαλέξουμε χαρακτήρες μονοδιάστατους και απλοϊκούς, ώστε να μην χάνουμε χρόνο με την ανάπτυξη τους, μιας και αυτό που μας ενδιαφέρει είναι απλώς να παράγουν ένα ελαφρύ και δροσιστικό χιούμορ, ενώ για μερικά λεπτά, λίγο πριν το φινάλε, θα δείξουν ότι δεν είναι εντελώς ψεύτικοι με μια σκηνή επιφανειακού δράματος. Τόσο επιφανειακού, όσο και ο αφρός της μπύρας που παραγγείλαμε (αν σερβιρίστηκε σωστά).

Στην συνέχεια, προσθέτουμε μια γενναία ποσότητα κλισέ καταστάσεων που χαρακτηρίζουν το είδος. Αστείες(;) ατάκες, γκάφες και μπόλικες παρεξηγήσεις είναι σίγουρο πως θα γεμίσουν τον χρόνο του κατά τ' άλλα εύπεπτου και άδειου σεναρίου μας. Τέλος, μιας και το πιάτο/ταινία μας φέρει τον διακριτικό τίτλο «κωμωδία», προσθέτουμε όσο περισσότερο χιούμορ έχουμε στην διάθεση μας. Σε αυτό το σημείο να σημειωθεί ότι το χιούμορ αυτό δεν χρειάζεται να είναι και πρώτης διαλογής, καθώς περισσότερο στοχεύουμε σε μια γενικότερη «ευχάριστη ατμόσφαιρα», παρά σε κάτι πραγματικά αστείο και διασκεδαστικό. Ένα ελαφρύ μειδίαμα από τον θεατή είναι αρκετό για να συνεχίσουμε έτσι μέχρι το τέλος.

Την παραπάνω συνταγή λοιπόν, φαίνεται να ακολουθεί κατά γράμμα (δυστυχώς) και ο Eric Lavaine στο «Η Πεθερά Χτυπάει την Πόρτα». Ο Lavaine δεν μοιάζει να έχει την παραμικρή διάθεση για την παραγωγή ενός πιο δημιουργικού αποτελέσματος. Βέβαια, αυτή η αφόρητα επαναλαμβανόμενη συνταγή, έχει και τα θετικά της. Επιλέγοντας μια τέτοια ταινία, ο θεατής ξέρει ακριβώς τι θα δει, ενώ ο πήχης είναι τόσο χαμηλά που ο δημιουργός/σεφ είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτύχει.

Bon appétit!

Γιώργος Τόγιας