Η παγίδα του διαβόλου

Ένας ιερέας επισκέπτεται μία μικρή πόλη με μία μυστική αποστολή. Είναι μέλος της Ιεράς Εξέτασης και πρέπει να ερευνήσει τις δραστηριότητες του τοπικού μυλωνά. Ο μυλωνάς και ο γιος του είναι απόγονοι μιας παλιάς οικογένειας, της οποίας το προγονικό σπίτι κάηκε ολοσχερώς πριν από εκατό χρόνια. Έχουν ξαναχτίσει την αυτοκρατορία τους από το μηδέν, κυρίως μέσω της μεγάλης γνώσης τους για τη γη, το νερό και την αρχιτεκτονική, που παραδόθηκε μέσω της εμπειρίας πολλών γενεών στην οικογένειά τους. Η φήμη τους για την εύρεση νερού και την πρόβλεψη της σταθερότητας ενός κτίσματος έχει υποπέσει στην αντίληψη της Ιεράς Εξέτασης, οι οποίοι είναι βέβαιοι ότι η οικογένεια έχει κάνει συμμαχία με τον διάβολο.

Η Παγίδα του Διαβόλου (1962) προηγήθηκε της Μαρκέτα Λαζάροβα (1967) -είχε ψηφιστεί το 1998 ως η καλύτερη ταινία του Τσέχικου σινεμά- και θα μπορούσε να θεωρηθεί ως πρόδρομος της, λόγω του παρόμοιου χρονικού πλαισίου στο οποίο διαδραματίζονται και της εστίασης στη θρησκεία ως θεματική. Επίσης, στην Παγίδα του Διαβόλου εμφανίζονται στοιχεία μιας πρώιμης μορφης του αβανγκάρντ στυλ της Μαρκέτα Λαζάροβα (1967).  Ο Φράντισεκ Ούλριχ, μετέπειτα διευθυντής φωτογραφίας του σκηνοθέτη, είχε δηλώσει πως ο Βλάτσιλ σχεδιάζει πάντα μια ταινία πριν την γυρίσει σε ακριβή storyboard και η πραγματοποίηση τους συνέπιπτε συχνά με αυτό που είχε φανταστεί και τα σχέδια του.

Στην πραγματικότητα, Η Παγίδα του Διαβόλου θεωρείται το πρώτο μέρος μιας ανεπίσημης τριλογίας, η οποία περιλαμβάνει αυτές τις δύο ταινίες και την Κοιλάδα των Μελισσών. Ο Βλάτσιλ τοποθετεί τις ιστορίες του σε παλαιότερη εποχή, κάνοντας όμως σχολιασμό των διώξεων των αντιφρονούντων από το κομμουνιστικό κόμμα στην Τσεχοσλοβακία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950.