Η μαύρη κηλίδα

Σύνοψη: 1971 σε ένα απομονωμένο χωρίο στην Ισπανία. Μετά το θάνατο της ηλικιωμένης μητέρας τους, οι τρεις κόρες της βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν γείτονα που θα τους γυρίσει την πλάτη, έναν ιερέα που έχει κηρύξει πόλεμο στην οικογένεια και την απρόσμενη άφιξη του αποξενωμένου γιου.

Τη νύχτα της αγρυπνίας τα μυστικά της οικογένειας αναδύονται μπροστά στο νεκρό σώμα της μητέρας. Όλο το μίσος, η απέχθεια και η απόγνωση του παρελθόντος επιστρέφουν τη νύχτα πριν την κηδεία.

Σημείωμα του Δημιουργού

Η δυνατότητα να διηγηθούμε μία ιστορία που καλύπτει τη γεωγραφία, την ιστορία, τα έθιμα και τις παραδόσεις της παλαιότερης Ανδαλουσίας στο κινηματογραφικό πλαίσιο δεν δίνεται κάθε μέρα.

Η ταινία ζωγραφίζει το πορτρέτο ενός χωριού βαθιά στην Ανδαλουσία με παράδοση στο λάδι, στα ντόπια προϊόντα, στην αρχιτεκτονική των δρόμων, των εκκλησιών, των σπιτιών, με πλούσια τοπία σε μοναδικές τοποθεσίες, που μοιάζουν αγκιστρωμένες στο παρελθόν. Τα έθιμα της ταφής στην Ανδαλουσία της δεκαετίας του ’70, η ζωή στο αγρόκτημα με τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, η παράδοση της καθολικής λειτουργίας, η καθημερινή ζωή, οι ισορροπίες ανάμεσα στους συγχωριανούς διαπερνούν την ιστορία.

Τέσσερα αδέλφια κλείνονται στο σπίτι με το σώμα της νεκρής μητέρας για 24 ώρες σε μία ιστορική στιγμή που παρακολουθεί την Ισπανία στο τέλος της δικτατορίας του Φράνκο.

Οι ρόλοι των αδελφιών ερμηνεύονται από ηθοποιούς με ανδαλουσιανές ρίζες καθώς αλληλοεπιδρούν με χαρακτήρες όπως ο παπάς, ο φαρμακοποιός, ο ιδιοκτήτης του μπαρ και οι γείτονες, και όλοι μαζί πλέκουν έναν ιστό ο οποίος προκαλεί αμηχανία και επιφυλακτικότητα στους βασικούς χαρακτήρες.

Η φωτογραφία της ταινίας κινείται στους τόνους της ώχρας για τους εσωτερικούς χώρους, σαν ένα πίνακας του Καραβάτζιο, ενώ τα εξωτερικά πλάνα είναι φωτεινά, ο ουρανός είναι μπλε, τα σπίτια λευκά. Τα βουνά, τα λιβάδια, οι ελαιώνες, η εκκλησία, οι δρόμοι είναι όλα κομμάτια της ταινίας.

Η ταινία είναι μία τραγωδία με επιρροές από τον Λόρκα, τον Σέξπιρ, χωρίς να ξεχνάμε τον Χίτσκοκ και την απόδοση της βίας από τον Ταραντίνο.

Ενρίκε Γκαρσία