The beginning is the end is the beginning...
Με δεδομένο το γεγονός ότι η πλειοψηφία εκείνων που έζησαν -κυρίως- στη μεγάλη οθόνη τις ένδοξες περιπέτειες της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού στην αξεπέραστη τριλογία του “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”, το πιθανότερο είναι με την ολοκλήρωση της τριλογίας του “Hobbit” να βγάλει έναν... βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης, το τρίτο και τελευταίο αυτό κεφάλαιο πετυχαίνει στο παρατσάκ να απομακρύνει την αίσθηση ότι το πολύ το “Κύριε ελέησον” το βαριέται κι ο παπάς.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως, πρώτον, πρόκειται για ένα εκρηκτικό υπερθέαμα που φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του δημιουργού του και, δεύτερον, σπανίως ξεφεύγει από αυτό που υπόσχεται ο τίτλος: από την εναρκτήρια σεκάνς του κιόλας, όπου ο μοχθηρός δράκος Νοσφιστής ξεχύνεται να ισοπεδώσει με την καυτή του ανάσα τη Λιμνούπολη, το “Hobbit: Η μάχη των πέντε στρατών” μας αναγκάζει να δέσουμε σφιχτά τις ζώνες στα καθίσματά μας, καθώς για τις επόμενες δυόμιση ώρες οι διαρκείς, σφοδρές και αδυσώπητες πολεμικές συρράξεις θα σφυροκοπούν ανελέητα -με τη συμβολή ενός κρυστάλλινου, ομολογουμένως, 3D format- τους αμφιβληστροειδείς μας, με τους Νάνους, τα Ξωτικά και τους Ανθρώπους να αναγκάζονται να συνάψουν μια “ανίερη” συμμαχία, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πανίσχυρες ορδές των Ορκς και των αποτρόπεων συμμάχων τους (φριχτά τελώνια, τερατόμορφες νυχτερίδες, κακάσχημοι γίγαντες...).
Ωστόσο, όλα αυτά φαντάζουν πλέον τετριμμένα, δεδομένου ότι πολλά από όσα διαδραματίζονται εδώ είτε υπολείπονται σε αντίκτυπο των όσων βιώσαμε στην “Τριλογία του Δαχτυλιδιού”, είτε θυμίζουν αντίστοιχες σεκάνς από το “Game of Thrones”, με αποτέλεσμα τον σημαντικό μετριασμό του Wow factor. Όσον αφορά δε στις μικρές χιουμοριστικές ανάσες της ταινίας, δεν θα φάνταζαν αταίριαστες στο σύμπαν των... Μόντι Πάιθον!
Ευτυχώς για όλους μας, ο Τζάκσον και οι συνεργάτες του φροντίζουν στις ιστορίες τους να γίνεται πάντα ξεκάθαρο πως εξίσου σημαντική με την καθαρόαιμη δράση είναι και η αλληλεπίδραση ανάμεσα στους χαρακτήρες, με τους αμύθητους θησαυρούς του βασιλείου του Έρεμπορ να γιγαντώνουν την απληστία και να θολώνουν την κρίση των επικεφαλής των νάνων, των ξωτικών και των ανθρώπων ανεβάζοντας στα ύψη τον δείκτη του σασπένς, το -ανολοκλήρωτο- love story ανάμεσα στην elf Τόριελ και τον νάνο Κίλι να καταφέρνει να ξεκλέψει λίγες στιγμές συγκίνησης (τύφλα να 'χει ο... Νίκολας Σπαρκς!), και, φυσικά, την φιλία να αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά στο πολυτιμότερο αγαθό μέσα από ποικίλες υποδειγματικά καλογραμμένες χαμηλότονες σεκάνς με κύριο πρωταγωνιστή τον θαυμάσιο Μπίλμπο Μπαγκινς του Μάρτιν (ΜΑΡΤΙΝ) Φρίμαν.
Εν τέλει, μετά και την ολοκλήρωση της παρακολούθησης του τελευταίου αυτού μέρους του “Hobbit”, μπορούμε να πούμε πως ο Τζάκσον μάλλον κέρδισε ένα ακόμη στοίχημα (όσο κι αν ξελιγωνόμαστε στα γέλια παρακολουθώντας τα... honest trailers των δύο προηγούμενων κεφαλαίων), βγαίνοντας σε γενικές γραμμές δικαιωμένος από την επιμονή του να αρνείται να εγκαταλείψει τη Μέση Γη και τους απίθανους ήρωές της. Και όσο για εμάς τους υπόλοιπους, η σύντομη επανεμφάνιση εδώ της Γκαλάντριελ, του Σάρουμαν, του Έλροντ, αλλά και του υπερήλικα Μπίλμπο (Ίαν Χολμ), αρκεί να μας υπενθυμίσει πως υπάρχει “εκεί έξω” μια άλλη τριλογία, για την οποία θα τον ευγνωμονούμε αιώνια.
Χάρης Παπαπαναγιώτου
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων