Glass

Σύνοψη: O Bruce Willis επιστρέφει ως Ντέιβιντ Νταν (David Dunn) και ο Samuel L. Jackson ως Ελάιτζα Πράις (Elijah Price) ή αλλιώς Κύριος Γκλας σε μια μοιραία συνάντηση με τον James McAvoy ως Κέβιν Βέντελ Κραμπ (Kevin Wendell Crumb), ο οποίος δεν έχει αποχωριστεί τις πολλαπλές προσωπικότητες του. Η Anya Taylor-Joy είναι η Κέισι Κουκ (Casey Cooke), η μοναδική που επιβίωσε από τα νύχια του Κραμπ. Ακολουθώντας το φινάλε του Διχασμένου, ο Κύριος Γκλας εντοπίζει τον Νταν να καταδιώκει το Κτήνος, την υπεράνθρωπη εκδοχή του Κραμπ, σε μια σειρά από συναντήσεις που κλιμακώνονται έκρυθμα, ενώ ο δαιμόνιος Πράις ενορχηστρώνει παρασκηνιακά την κατάσταση, κρύβοντας μυστικά από τους δύο άντρες.

Το "Glass" ήταν μάλλον η μεγάλη ευκαιρία του Σιαμαλάν για κάτι σπουδαίο. Είναι μια ταινία που περίμενες πως και πως, καθώς η ιδέα στο φινάλε του "Split" ήταν μεγαλοφυής. Και η σύνδεση με το "Unbreakable", την καλύτερη ταινία του, ιδανική. Το "Glass" δεν είναι κακό. Δεν είναι ένα νέο "The Happening". Ίσως ήταν προτιμότερο να είναι. Δύο ξεχωριστές μεν ώρες αλλά με την σκέψη πόσο καλύτερο θα μπορούσε να είναι,  σε συνοδεύουν ώρες μετά τη θέαση...
Για να μην σας μπερδεύουμε, μας άρεσε το "Glass". Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν γεμάτο σούπερ ήρωες, οι περισσότεροι κατευθείαν από κόμικ, ο κάθε δημιουργός πρέπει να σκεφτεί κάτι νέο για το είδος για να ξεχωρίσει. Ο Σιαμαλάν έχει αποδείξει την αξία του αλλά και αρκετές ήδη φορές, την τάση του προς την αποτυχία. Όταν είναι καλό είναι πολύ καλό. Οταν "φλυαρεί", το παρακάνει.

Το "Glass" δείχνει συνεχώς αναποφάσιστο αν θα ακολουθήσει ένα στόρι με την λογική ενός κόμικ, άρα και με πιθανές "τρύπες" που θα περνούσαν αδιάφορες ή μια ιστορία μέσα σε ρεαλιστικό πλαίσιο με το "κόλλημα" να υπάρχει μόνο στο μυαλό των τριών πρωταγωνιστών. Δηλαδή πως να πειστείς για τη "λογική" όσων συμβαίνουν στην ψυχιατρική κλινική με τρεις επικίνδυνους άνδρες που έχουν δολοφονήσει (οι δύο) ένα σωρό κόσμο, αλλά να υπάρχει ένας φύλακας και ένας νοσοκόμος που τους πλησιάζει και στα 10 εκατοστά... Ούτε καν δεμένοι!
Και τα 130' της διάρκειας είναι πολλά, καθώς στο μέσο της ταινίας υπάρχει -πάρα πολύ- επεξήγηση και μάλιστα σε ήρωες που ήδη ξέρουμε, άρα δεν μας ενδιαφέρει το παρελθόν αλλά το μέλλον τους.

Ο ΜακΑβόι είναι ουσιαστικά ο πρωταγωνιστής, είναι εντυπωσιακός ως η "Ορδή" αλλά δεν δίνει κάτι νέο. Ο Τζάκσον δεν μιλάει στη μισή ταινία, αλλά στο τέλος θα την... πάρει πάνω του. Ο Γουίλις δυστυχώς δεν έχει την μεταχείριση που θέλαμε. Ενας από τους καλύτερους χαρακτήρες στο σινεμά τα τελευταία 20 χρόνια, δεν δίνει τίποτα νέο και είναι πραγματικά παράδοξο... Και πάλι είναι συμπαθής, αυτός που δένεσαι και ο λόγος που περίμενες το κλείσιμο αυτής της παράδοξης τριλογίας.
Οι δεύτεροι ρόλοι έχουν λόγο ύπαρξης, αλλά πλην του γιου του Νταν (ο ίδιος ηθοποιός), η Κέισι, η μητέρα του Glass και κυρίως η γιατρός ( Sarah Paulson), αποδυναμώνουν κάποιες σκηνές. Κυρίως στη σκηνή με την 1η ταυτόχρονη ύπαρξη των τριών στο ροζ δωμάτιο, η ένταση είναι μικρότερη απ' αυτή που περίμενες.

Το αγαπημένο twist που δίνει ο Σιαμαλάν είναι εδώ. Διπλό μάλιστα. Και αν το σκεφτείς, δίνει ξανά σημάδια μέσα στην ταινία. Υπάρχουν μερικές πανέξυπνες και απλές στιγμές γέλιου, ουδέποτε το "με το ζόρι" δράμα δεν σκεπάζει την πλοκή. Η ιστορία είναι ξεκάθαρη αν και φορτωμένη με διάλογο, αλλά χρειάζεσαι κάτι πολύ σημαντικό. Αν δεν έχεις δει το "Unbreakable" και το "Split" δεν θα καταλάβεις Χριστό!

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος σκαρφίζεται στο φινάλε κάτι απόλυτα σύγχρονο και "ανοιχτό" σε όλα, που αποδεικνύει την αγάπη του σε αυτό που έφτιαξε. Καμιά φορά όμως, μια μητέρα.... σφίγγει πολύ στην αγκαλιά το παιδί της.