Girl

Σύνοψη: Η 15χρονη Λάρα είναι αποφασισμένη να γίνει επαγγελματίας μπαλαρίνα. Με την υποστήριξη του πατέρα της, ρίχνεται στην απόλυτη μάχη. Η αγανάκτηση και η ανυπομονησία της μεγαλώνουν καθώς συνειδητοποιεί ότι το σώμα της δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κλασικού χορού- γιατί γεννήθηκε αγόρι.

'Αποψη: Μια λιτή και σκληρή ιστορία ενηλικίωσης που μιλά για το δικαίωμα στο όνειρο και στην διαφορετικότητα, η οποία κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα και το βραβείο κριτικών στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών. Ειλικρινής και με παθιασμένη ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή, σκοντάφτει σε αρκετά αφηγηματικά φάουλ με συναισθηματική νέκρωση που δεν σου επιτρέπει να νιώσει πολλά για τον ήρωα, αλλά και στην βίαιη συμμόρφωση στο κανονικό στο όνομα της πολιτικής ορθότητας που δικαιολογεί σχεδόν το πάντα. Δεν είναι έτσι όμως.

Δήλωση σκηνοθέτη

Ο πατέρας μου ήθελε να γίνω πρόσκοπος όταν ήμουν μικρός. Κάθε δύο εβδομάδες με πήγαινε μαζί με τον αδερφό μου και παίζαμε με άλλα παιδιά στις λάσπες ή κατασκηνώναμε κάπου. Το μισούσαμε και οι δύο.

Θέλαμε να παίξουμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, γιατί έτσι νοιώθαμε ότι εκφραζόμασταν. Φαντάζεστε τη σύγχυση μας όταν μάθαμε ότι όλα αυτά ήταν «κοριτσίστικα». Ήμουν αγόρι, πως γινόταν να μου αρέσουν αυτά; Οπότε τα σταμάτησα για να μη με κοροϊδεύουν.

Πολλά χρόνια αργότερα, μόλις είχα ξεκινήσει τις κινηματογραφικές μου σπουδές όταν διάβασα ένα άρθρο για ένα νεαρό κορίτσι. Είχε γεννηθεί στο σώμα ενός αγοριού, αλλά ήταν πεπεισμένη ότι ήταν κορίτσι. Ακόμη κι αν η βιολογία της δε συμφωνούσε μαζί της. Ο θαυμασμός μου για εκείνη ήταν άμεσος. Το πάθος μου να δείξω ένα χαρακτήρα σαν κι αυτόν, μια γενναία νέα που προκαλεί την κοινωνία στην οποία το γένος και τα φύλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, ήταν τεράστιο.

Έτσι ξεκίνησε το «Κορίτσι». Στην ανάγκη να πω κάτι για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το φύλο, τη θηλυκότητα και τον ανδρισμό. Κυρίως όμως για την εσωτερική πάλη μιας νεαρής ηρωίδας που θέτει σε κίνδυνο το σώμα της για να γίνει αυτό που θέλει. Κάποια που επιλέγει τον πραγματικό της εαυτό στα δεκαπέντε, ενώ για τους υπόλοιπους χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή.

Λούκας Ντοντ