The Equalizer 2

Σύνοψη: Αν έχεις ένα πρόβλημα και δεν υπάρχει κανείς να βοηθήσει, ο Robert McCall είναι ο άνθρωπος σου. Πρόκειται, άλλωστε, για τον ένα και μοναδικό Equalizer. Ο McCall βοηθά τους αδύναμους και τους καταπιεσμένους αποδίδοντας δικαιοσύνη. Αμείλικτα. Αλλά όταν το επικίνδυνο παρελθόν του έρθει στην επιφάνεια, θα χρειαστεί όλες του τις δεξιότητες για να βγει ζωντανός. Έχει έρθει η ώρα να βρεθεί αντιμέτωπος με άρτια εκπαιδευμένους δολοφόνους που δεν θα σταματήσουν πουθενά για να τον εξολοθρεύσουν.

Άποψη: Το πρώτο sequel στην καριέρα του Ντένζελ Ουάσινγκτον (μοιάζει απίστευτο και όμως είναι αληθινό...), είναι μια απογοητευτική συνέχεια του πρώτου Equalizer, το οποίο μέσα στην αφέλειά του ήταν τουλάχιστον μια υπερβίαια, οdschool περιπέτεια εκδίκησης με νεύρο και τον Ντενζέλ να θυμίζει ικανοποιητικά τον Λίαμ Νίσον στο Taken και να πείθει υπερβολικά στις σκηνές δράσης. 

Σε τούτο εδώ, ναι μεν ο 64χρονος σταρ συνεχίζει να μοιράζει κλωτσομπουνίδια με υπέροχο στυλ: οι δύο πρώτες σκηνές στο τρένο και στο δωμάτιο των πλούσιων φλώρων, είναι μια χαρά χορογραφημένες. Είναι όμως και σχεδόν ξεκάρφωτες με όλο το υπόλοιπο φιλμ, στο οποίο παρακολουθούμε μια εντελώς αχρείαστη σκιαγράφηση του πορτραίτου του αυτόκλητου vigilante τιμωρού προσθέτοντάς του ευαισθησίες που προκαλούν χασμουρητά, ενώ και η έρευνα (εντελώς τσαπατσούλικη και διεκπεραιωτική) που κάνει για να ανακαλύψει τους δολοφόνους μιας πρώην συνεργάτιδάς του αποτελεί το πλέον βαρετό κομμάτι του φιλμ, με ανέμπνευστη και απλοϊκή εξέλιξη (που όλοι μας είχαμε καταλάβει) και εντελώς γραφικούς και μονοδιάστατους "κακούς". 

Εντελώς κλισεδιαρισμένο σενάριο, μια τελική σκηνή άτσαλη και αταίριαστη με το συνολικό κλίμα του φιλμ, ένας "Εκτελεστής της νύχτας (με Τσαρλς Μπρόνσον, αν θυμάστε)" από το πανέρι, με τον Ντενζέλ να δικαιώνεται άθελά του που τόσα χρόνια δεν είχε δοκιμάσει ένα sequel σε κάποια από τις ταινίες του. Μιλάμε για FAIL.