Crossing

Σύνοψη:  Η Λία είναι μια συνταξιοδοτημένη εκπαιδευτικός από την Γεωργία που έχει θέσει ως στόχο της υπόλοιπης ζωής της να εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στην αποθανούσα αδερφή της να βρει την αποξενωμένη, τρανς κόρη της.

Τα ίχνη της Τέκλα έχουν χαθεί από τότε που ο πατέρας της την έδιωξε από το σπίτι πριν αρκετά χρόνια, μέχρι που η Λία μαθαίνει πως η ανιψιά της πιθανότατα έχει καταφύγει στην Τουρκία.

Έτσι, ξεκινάει ένα οδοιπορικό αναζήτησής της στην Κωνσταντινούπολη παρέα με τον Άτσι, έναν νεαρό χωρίς επάγγελμα ή προοπτικές που ισχυρίζεται πως ξέρει τη νέα διεύθυνση της κοπέλας.

Άποψη: Βραβείο Teddy από την Επιτροπή στο Φεστιβάλ Βερολίνου για μια ευαίσθητη ταινία περιπλάνησης μιας ηλικιωμένης γυναίκας, τόσο στις γκετοποιημένες γειτονιές των τρανς σεξεργατριών της Κωνσταντινούπολης όσο και στον ψυχικό της κόσμο. Εκεί που η πίκρα, η απογοήτευση κι η λανθάνουσα απαξίωση για τον τρόπο ζωής της Τέκλα παραχωρούν σταδιακά τη θέση τους στη βαθιά μεταμέλεια και την άνευ όρων αποδοχή και αγάπη, έστω κι ενός φαντάσματος.

Με όχημα τη γενναία ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης Μζία Αραμπούλι, ο Σουηδογεωργιανός σκηνοθέτης Λεβάν Ακίν ανατέμνει την περίπλοκη κι επίπονη προσπάθεια της παλιάς γενιάς των «χρηστών ηθών» να κατανοήσει κι εν τέλει να αποστιγματίσει τη σεξουαλική διαφορετικότητα, αφήνοντας το πηγαίο συναίσθημα να επικρατήσει έναντι του πανίσχυρου «τι θα πει ο κόσμος;».

Παράλληλα, αποτυπώνει ρεαλιστικά το καθημερινό βίωμα του γεωργιανού αλλά και του τουρκικού πρεκαριάτου, μεταξύ άλλων με τεθλασμένες αναφορές στον πληθωρισμό της γείτονα χώρας, καθώς και στην οικονομική επισφάλεια των συνταξιούχων της πρώην σοβιετικής δημοκρατίας (θυμίζοντας έντονα στην διάστασή του αυτή τα προ εξαμήνου «Μαθήματα της Μπλάγκα», όπου η φτωχοποιημένη πρωταγωνίστρια ήταν επίσης συνταξιούχος καθηγήτρια).

Κάπου ανάμεσα στο συγκινητικό, queer οικογενειακό δράμα και τον κοινωνικό ρεαλισμό της ταξικής αλληλεγγύης, το «Πέρασμα» αξιοποιεί λειτουργικά το τοπίο, τη μουσική και τις συναρμογές αυτών, προκειμένου να υφάνει την κατάλληλη συναισθηματική ατμόσφαιρα.

Έτσι, μολονότι φαλτσάρει ελαφρώς προς το κλείσιμο της ιστορίας διαλέγοντας ένα τονικά αναποφάσιστο φινάλε, αφήνει στον θεατή μια τρυφερή επίγευση.

Από εκείνες που οδηγούν σε φεστιβαλικά βραβεία κοινού όχι ακριβώς πανάξια αλλά οπωσδήποτε κατανοητά.