Σύνοψη: Δύο 13χρονα αγόρια, ο Λεό και ο Ρεμί, περνούν το καλοκαίρι τους παίζοντας τους ιππότες και βοηθώντας τους γονείς του πρώτου στις αγροτικές εργασίες.
Κάνουν σχεδόν τα πάντα μαζί, αλλά στην αρχή της σχολικής χρονιάς η φιλία τους διακόπτεται εξαιτίας ενός βίαιου γεγονότος. Για να καταλάβει τι έχει συμβεί, ο Λεό στρέφεται στη μητέρα του φίλου του, γυρεύοντας πρόωρες απαντήσεις σε ερωτήματα μεγαλύτερα από την ηλικία του.
Άποψη: Ο νεαρός Βέλγος σκηνοθέτης Λούκας Ντοντ, απέδειξε πως δεν είναι ο σκηνοθέτης της μιας ταινίας, αλλά ένα γνήσιο ταλέντο που θα μας απασχολήσει. Μετά το εξαιρετικό Girl, που μας είχε καθηλώσει η ιστορία του 15χρονου τρανς κοριτσιού, επιστρέφει στις Κάννες διεκδικώντας τον Χρυσό Φοίνικα-αν και τελικά απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της επιτροπής-με την ιστορία δύο δεκατριάχρονων αγοριών που και εκείνα αναζητούν τον εαυτό τους, το είναι τους μέσω της επαφής τους με τους άλλους.
Ρευστές και υπό κατασκευή ταυτότητες και σεξουαλικότητες, αθωότητα αλλά και σκληρότητα είναι τα κοινά στοιχεία που συνδέουν τις δύο πρώτες ταινίες του φέρελπι σκηνοθέτη. Βαθιά συγκινητικό, χωρίς μελοδραματισμούς, παρόλη την φαινομενική συγκινησιακή ευκολία της υπόθεσης που μπορείς πολύ απλά να «κλέψεις» το δάκρυ του θεατή, εκείνος στοχεύει σε κάτι πιο εσωτερικό που ξεπερνά το φαινομενικό δράμα.
Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι αθώο, αγνό, ένα γνήσιο σινεμά ενηλικίωσης και αυτοπροσδιορισμού με δύο παιδιά που ακόμα και οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι για αυτό που τους συμβαίνει, και όμως τα παιδιά του σχολείου τους έχουν βάλει ήδη την ταμπέλα, με τον σχολικό εκφοβισμό να είναι μια ακόμα παράμετρος που θα επηρεάσει τους ίδιους και την σχέση τους.
Το δεύτερο μέρος μετατρέπεται σε κάτι πολύ πιο σκληρό και δυσβάσταχτο που δεν περιμένεις και όμως ο Ντοντ το χειρίζεται με λεπτότητα και μια χρειαζούμενη αποστασιοποίηση για να μην κατρακυλήσει σε δακρύβρεχτη σαπουνόπερα. Τα δύο παιδιά αναδεικνύονται σε εξαιρετικούς πρωταγωνιστές μιας ιστορίας με σκαμπανεβάσματα στις ζωές τους. Ελευθερία και αθωότητα στις στιγμές που είναι οι δυο τους, συστολή και άρνηση όταν εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο, δείχνοντας πώς η κοινωνία ήδη από αυτήν την ηλικία από μόνη της αλλοιώνει τους εαυτούς μας και τους εντάσσει σε συγκεκριμένες νόρμες.
Μια στρωτή, λιτή αφήγηση ξεδιπλώνει την ιστορία της σχέσης τους από τις καλοκαιρινές διακοπές στην φθινοπωρινή επιστροφή στα θρανία και από την απελευθέρωση στην περιχαράκωση. Αυτό στο οποίο διαφοροποιείται από την προηγούμενη ταινία του είναι ως προς την φωτογραφία, παρότι και τις δύο ταινίες έχει επιμεληθεί ο Frank van den Eeden. Εδώ γίνεται πιο καλλιτεχνική, σαν ζωγραφικά κάδρα με έντονους χρωματισμούς, φέρνοντάς τον κάπως κοντά στον επίσης νεαρό γαλλόφωνο (εκ Καναδά εκείνος) σκηνοθέτη που ανακάλυψαν και επέβαλαν οι Κάννες, Xavier Dolan, με μια ιστορία που θα μπορούσε να είχε βγει και από το δικό του σινεμά, χωρίς ωστόσο την αισθητική επιτήδευση που βρωντοφωνάζει «κάνω καλλιτεχνικό σινεμά».
Σε ήπιες διαβαθμίσεις και χωρίς υπερβολές, τα κάδρα κοκκινίζουν και πρασινίζουν ανά περίσταση με μια χαμαιλεόντια προσαρμογή στα χρώματα του φυσικού χώρου στον οποίο βρίσκονται οι ήρωες. Ένα αξιόλογο και αξιομνημόνευτο νέο βήμα του Βέλγου δημιουργού που έχει δώσει φωνή σε τρομερά ευαίσθητες και ενδιαφέρουσες ιστορίες.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων