Beau is afraid

Η οδύσσεια ενός παρανοϊκού άντρα που ξεκινάει ένα επικό ταξίδι επιστροφής για ναεπισκεφθεί τη μητέρα του.

Ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης ΆριΆστερ επιστρέφει με ένα παραληρηματικό ταξίδι στο άγνωστο:την ιστορία ενός άντρα που αποφασίζει να επισκεφτεί τη μητέρα του και ανακαλύπτει έναν κόσμο από κακόβουλες δυνάμεις που παρακολουθούν κάθε του κίνηση.Γεμάτη νόημα και με σκοπό να έρθει αντιμέτωπη με το συναισθηματικό χάος και τησυλλογική αβεβαιότητα της σημερινής εποχής, η ταινία παρακολουθεί την οδύσσεια ενός ανθρώπου που συναντά τον τρόμο και το χιούμορ σε κάθε  γωνία. Ο φοβιτσιάρης Μπο Γουάσερμαν ζει μόνος του σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο, όπου κάθε στιγμή είναι ένας εφιάλτης.

Επιρρεπής στις κρίσεις πανικού και την παράνοια, επισκέπτεται τον ψυχολόγο του,που τον προετοιμάζει για την επικείμενη επίσκεψη στη μητέρα του. Όμως, την παραμονή της αναχώρησης του Μπο επέρχεται το χάος και η ζωή του εκτροχιάζεται σε μία σουρεαλιστική καινούρια διάσταση. Μην μπορώντας να φτάσει στον προορισμό του και με τον κόσμο να έχει αποτρελαθεί, ο Μπο ταξιδεύει σε δρόμους που δεν είναι καταγεγραμμένοι σε κανένα χάρτη και αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τη ζωή του και τα ψέματα που έχει πει στους κοντινούς του ανθρώπους.

Ο Άρι Άστερ έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και πίστη στις σκηνοθετικές του ικανότητες.

Όχι και τόσο άδικα. Στο «Beau is afraid» στήνει ορισμένα εκπληκτικά πλάνα που μοιάζουν με έργα τέχνης και κάποια από αυτά τα παντρεύει με ένα premise υπόκωφου τρόμου που καραδοκεί (χωρίς να υφίσταται εμφανής λόγος) και κόβει την ανάσα.

Ο Μπο φοβάται πολλά, σχεδόν τα πάντα, μένει σε ένα παρακμιακό γκέτο άλλωστε που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή η ζωή του. Κυρίως φοβάται την μητέρα του, η σχέση τους δεν εξελίσσεται καλά, έχουν αποξενωθεί, όμως εκείνος δεν μπορεί να βάλει πλέον την σχέση τους σε μια φυσιολογική ρότα. Όταν θα έρθει η στιγμή που πρέπει να ταξιδέψει στο πατρικό του, θα ξεκινήσει μια έντονα φορτισμένη συναισθηματική Οδύσσεια, ανοικονόμητη σε πολλές στιγμές και εξουθενωτική, όμως με μια φαντασμαγορική μίξη ρεαλισμού και παραμυθιού που σε κάποια πλάνα μαγεύει το βλέμμα.

Αυτά τα πλάνα όμως, αυτές οι στιγμές, αυτή η αίσθηση που δημιουργεί ενίοτε ο Άστερ είναι αραιά και ατάκτως ερριμμένα, η συνοχή σε αυτό το τρίωρο φιλμ κάποια στιγμή πάει περίπατο και από εκεί και πέρα η παρακολούθηση και η κατανόηση της ταινίας εφάπτεται των αντοχών και του σθένους σου σαν θεατής.

Αυτός ο επικών διαστάσεων αστικός φαντασιακός τρόμος του Άστερ μπορεί να θυμίσει σε κάποιους τη «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» του Τσάρλι Κάουφμαν, είναι όμως υπερβολικά φλύαρος και ξεχειλωμένος συναισθηματικά, χωρίς να διαθέτει την συγκρότηση (ουσιαστική και όχι τόσο φαινομενική) που είχε εκείνο το φιλμ.

Αυτό που ενοχλεί είναι η αυταρέσκεια και η υπερβολή στην υπερβολή της αφήγησης του δράματος, αυτό που εκνευρίζει είναι το γεγονός ότι ο Γιόακιν Φοίνιξ αν και δοσμένος με τολμηρότητα στον ρόλο, τελικά δεν πιστεύω ότι αξιοποιήθηκε εδώ ώστε να δώσει μια καλοδεχούμενη διάσταση στο φιλμ, ενώ εκείνο που αρχικά σε έλκει τελικά σε εξαντλεί.