Το αγαπημένο μου γλυκό

Σύνοψη: Η εβδομηντάχρονη Μαχίν ζει μόνη στην Τεχεράνη από τότε που έμεινε χήρα και η κόρη της μετανάστευσε στην Ευρώπη. Όταν όμως εμφανιστεί ξαφνικά μια ρωγμή στο μέχρι πρότινος αρραγές μέτωπο της μοναξιάς της, η ερωτική της ζωή θα αποκτήσει νέα πνοή, και η καρδιά, μαζί με το σπίτι της, θα ανοίξουν και πάλι για έναν άνδρα.

Μόνο που το αναπάντεχο φλερτ τους θα εξελιχτεί σε ένα βράδυ που από κάθε άποψη θα μείνει αξέχαστο. 

Άποψη: Με το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής και το FIPRESCI της διεθνούς ένωσης κριτικών κινηματογράφου, έφυγε από την περσινή Μπερλινάλε μια από τις ταινίες που αγαπήθηκε όσες λίγες στο φεστιβάλ της γερμανικής πρωτεύουσας.

Το Αγαπημένο μου Γλυκό είναι ένα διαφορετικό ιρανικό σινεμά, από το βαθιά πολιτικοποιημένο και κοινωνικά ριζοσπαστικό που αγαπούν τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ και είναι σαν να το ζητούν από τους ιρανούς δημιουργούς, μια ταινία-μανιφέστο εναντίον του θεοκρατικού απολυταρχικού καθεστώτος.

Η Μάριαμ Μογκαντάμ και ο Μπεχτάς Σαανέχα υπογράφουν μια ευαίσθητη και τρυφερή ταινία για την δύναμη του έρωτα και την αγάπη σε κάθε ηλικία, με φόντο την εν βρασμώ πολιτική κατάσταση στο Ιράν.

Κατά βάση κλειστοφοβικό, με λίγες εξωτερικές σκηνές, οι οποίες φανερώνουν το ακόμα πιο ζοφερό και τρομακτικό εξωτερικό περιβάλλον με την αστυνομία ηθικής να παραμονεύει σε κάθε παράπτωμα, κυρίως γυναικείο.

Η Μαχίν είναι μια εβδομηντάχρονη χήρα εδώ και τριάντα χρόνια, που πλέκει, βλέπει τις σαπουνόπερες στην τηλεόραση, συναντιέται με φίλες της και κουτσομπολεύουν, ενώ ως ένα ανθρώπινο απομεινάρι του παρελθόντος, νοσταλγεί το παρελθόν προ της Επανάστασης, όταν δεν ήταν υποχρεωμένη να φοράει χιτζάμπ και να ζει υπό το καθεστώς τρόμου που βρίσκονται οι νέες γυναίκες σήμερα. Όλα γύρω της την κάνουν να συλλογίζεται αυτό που ήταν κάποτε το Ιράν, όπως όταν πηγαίνει σε ένα ξενοδοχείο με το συμβολικό και τραγικά ειρωνικό όνομα Ελευθερία.

Μια ταινία για την γυναικεία χειραφέτηση σε ένα απολυταρχικό και βαθιά φαλλοκρατικό καθεστώς μέσα από τον έρωτα που βρίσκει η Μαχίν στα μάτια ενός συνομήλικού της ταξιτζή που τον γνωρίζει τυχαία μια μέρα.

Θα την κάνει να βγει από το καλούπι της, από τις σταθερές της, να βαφτεί, να βρει την ανάγκη για συντροφικότητα που είχε απωλέσει και να κάνει τις τρέλες της μέσα στον παραδείσιο κήπο της, κόντρα στην κοινωνική κόλαση που αφήνει έξω από την πόρτα του.

Η κάμερα πάντα στρέφεται από την πλευρά του κήπου προς την πόρτα που ανοίγει και την υποδέχεται στην αγκαλιά του σαν να την περιμένει, ένας κήπος που και αυτόν αρχίζει να τον φροντίζει περισσότερο και να τον ζει μετά την αιφνίδια γνωριμία.

Βαθιά ρομαντική και σκληρά ανθρώπινη, συνειδητά αφήνει τον αναβρασμό έξω από την αφήγηση, θέλοντας περισσότερο να προβάλλει αφενός ότι η αγάπη δεν γνωρίζει ηλικία και φραγμούς, αφετέρου τους περιορισμούς και την καταπίεση που βιώνει μια γυναίκα στο Ιράν, βλέποντας την Μαχίν να προσέχει μην την δει κανένα μάτι και βρεθεί στην αστυνομία και στην φυλακή.