Σύνοψη: Η αληθινή ιστορία τριών Αμερικανών φίλων που σταμάτησαν έναν Άραβα τρομοκράτη σε μια αμαξοστοιχία καθ’ οδόν προς το Παρίσι.
Άποψη: Έχοντας δει και τις 36 ταινίες που σκηνοθέτησε ο Κλιντ Ίστγουντ, ο Υπερκατάσκοπος των Δυο Ηπείρων (Firefox) –αυτή με το Μιγκ- ήταν η χειρότερη ταινία της καριέρας του. Μέχρι σήμερα. Από το 2018 την θέση αυτή παίρνει άξια το The 15:17 to Paris. Δεν αφαιρεί καθόλου από το κύρος ενός από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς σκηνοθέτες των τελευταίων 50 ετών, αλλά είναι η μόνη αλήθεια.
Ο Ίστγουντ συχνά θέλει ήρωες που να ενσαρκώνουν τον πατριωτισμό, το all american. Και το έκανε και στις δυο τελευταίες του ταινίες (American Sniper, Sully)
Τρεις παιδικοί φίλοι, οι δυο στρατιωτικοί, σε ένα ταξίδι αναψυχής στην Ευρώπη, βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν Μαροκινό με ένα Καλάσνικοφ και 300 σφαίρες, έτοιμο να σκοτώσει όλους τους επιβάτες. Με κίνδυνο της ζωής τους τον αφοπλίζουν και γίνονται ήρωες. Την αληθινή ιστορία τους ο σκηνοθέτης αποφάσισε να την υποδυθούν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές.
Η όλη ιστορία κράτησε μερικά λεπτά. Για να μπορέσει να βγάλει μία ταινία 95 λεπτών, ο Ίστγουντ προσπάθησε να φτιάξει το πορτρέτο των τριών φίλων από το Δημοτικό, λέγοντας μας καθαρά πως γεννήθηκαν για να βρεθούν κάποια στιγμή σε αυτό τρένο και να παίξουν τον ρόλο που η μοίρα ετοίμασε γι αυτούς. Δεν τα καταφέρνει σε καμία στιγμή. Ούτε όταν τα τρία πιτσιρίκια παίζουν paintball, ούτε στην προσπάθεια ενός από αυτούς να μπει στον στρατό, ούτε όταν τους δείχνει για πάρα πολλή ώρα να βγάζουν σέλφις στον Πύργο του Άιφελ, να δοκιμάζουν πίτσα στην Βενετία, μπύρες στην Γερμανία και να κλαμπάρουν στο Άμστερνταμ.
Η ιστορία, απλά είναι πολύ μικρή για να την ντύσεις με τόση πλήξη. Πρόκειται για ένα κακό και ρηχό σενάριο. Οι πρωταγωνιστές φυσικά, μια που δεν είναι ηθοποιοί δεν μπορούν να το σηκώσουν στις πλάτες τους. Ευτυχώς δεν είναι επώδυνα κακοί, και κουτσά-στραβά τα ψιλοκαταφέρνουν. Και κανείς όμως επαγγελματίας δε θα μπορούσε να σώσει ένα τόσο προχειροφτιαγμένο πράγμα. Ακόμα και η ευκαιρία να βλέπαμε σε παράλληλη δράση το πως έφτασε ο δράστης να ζωστεί τα φυσεκλίκια, προσπερνάται κάνοντας τον απλά μια βωβή φιγούρα με ένα όπλο. Ο Κλιντ θέλησε να κουνήσει μια μεγάλη πατριωτική σημαία σε όλη την οθόνη.
Συνεχίζουμε να τον αγαπάμε, συνεχίζουμε να θαυμάζουμε την ενέργεια ενός ογδονταοχτάρη που βγάζει μία ταινία την χρονιά, και που πιθανόν να ξαναβγάλει ένα αριστούργημα. Αλλά εδώ το έχασε και το έχασε χοντρά. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές, ήταν ο λόγος που έβγαλε ο Φρανσουά Ολάντ όταν βράβευσε τους ήρωες. Όταν φτάνει να σε ενδιαφέρει ο λόγος ενός πολιτικού παρμένος από τις ειδήσεις σε μία ταινία, ξέρεις πως η ταινία έχει πιάσει πάτο.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων