The woman in black

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 

Το μυθιστόρημα της Σούζαν Χιλ ακολουθεί την παράδοση των βικτωριανών ιστοριών τρόμου, γεγονός που τήρησε πιστά και η Τζέιν Γκόλντμαν στο σενάριο της. Η σεναριογράφος όμως είχε μία ακόμα αποστολή: να εξερευνήσει τις κινηματογραφικές δυνατότητες που θα έκαναν την ιστορία ακόμα πιο δυνατή. Έτσι μελέτησε με προσοχή τις ιαπωνικές ταινίες τρόμου (γνωστές και ως ταινίες J Horror) όπως τα ‘The Ring’ και ‘Η Κατάρα’. «Ένα από τα χαρακτηριστικά τους είναι ότι συνδυάζουν τα έντονα συναισθηματικά θέματα με τον τρόμο. Αυτά τα δύο στοιχεία δεν αλληλοαποκλείονται απαραίτητα» παρατηρεί η Γκόλντμαν. Και ο Γουότκινς συμπληρώνει: «Δεν ήθελα να γυρίσω μία ταινία εποχής. Ήθελα να χρησιμοποιήσω ένα σύγχρονο κινηματογραφικό ιδίωμα, από την κίνηση της κάμερας και το στήσιμο των σκηνών μέχρι τη σκηνοθεσία.

Για το ρόλο του Άρθουρ ο Τζέιμς Γουότκινς αναζητούσε ένα νεαρό ηθοποιό με πολύ ταλέντο, ικανό να αποδώσει τον ιδιαίτερο ψυχισμό και τη γκάμα των συναισθημάτων του χαρακτήρα. Και ο Ντάνιελ Ράντκλιφ ήταν για το σκηνοθέτη η προφανής επιλογή. Αλλά και ο παραγωγός Ρίτσαρντ Τζάκσον επιζητούσε ένα δυνατό όνομα σαν αυτό του Ράντκλιφ, γιατί ήθελε να απευθύνει την ταινία σε ένα ευρύτερο κοινό, όχι μόνο τους πιστούς οπαδούς των θρίλερ.

MOVE IT

Μπλα μπλα μπλα... η ουσία είναι ότι η μυθική εταιρεία παραγωγής ταινιών τρόμου, Hammer Films, επιχειρεί ακόμα μια προσπάθεια (έπειτα από το σχεδόν τραγικό, στα όρια του Βατόμουρου, περυσινό Resident) να βρει την φόρμα της, να τρομάξει, να ξεκινήσει νέα κατάσταση. Αλλά, σαν να είναι... μιλημένοι οι σκηνοθέτες που επιλέγονται, προσπαθούν να διεκπεραιώσουν με το ίδιο απαρχαιωμένο στυλ και τα τρικ τρόμου που έχουμε βαρεθεί, με μια by the book προσέγγιση που μόνο νοσταλγούς ενδέχεται να προσελκύσει και μια εντελώς αποτυχημένη επιλογή πρωταγωνιστή, καθώς ο Ντάνιελ Ράντκλιφ είναι ακόμη (και θα παραμείνει για πολύ ακόμα)ο Χάρι Πότερ και εδώ δείχνει τουλάχιστον αστείος...

Απόστολος Κίτσος