The town

Ένας από αυτούς είναι ο Νταγκ ΜακΡέι. Ο Νταγκ δεν είναι από την ίδια πάστα όπως τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του. Σε αντίθεση με εκείνους, είχε τη δυνατότητα να επιτύχει, τη δυνατότητα να ξεφύγει από το να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του. Αντίθετα, έγινε αρχηγός μιας συμμορίας αδίστακτων ληστών που περηφανεύονται πως κάνουν τις κομπίνες τους, χωρίς ποτέ κανείς να τους πιάνει. Η μοναδική οικογένεια του Νταγκ είναι οι συνεργάτες του στις ληστείες. Όλα όμως θα αλλάξουν στη δυναμική της συμμορίας, όταν στην τελευταία τους δουλειά, ο Τζεμ θα πάρει μαζί τους έναν όμηρο: την βοηθό διευθυντή της τράπεζας. Καθώς η σχέση του με την Κλερ μετατρέπεται σε ένα παθιασμένο έρωτα, ο Νταγκ συνειδητοποιεί πως θέλει να φύγει από τη ζωή που κάνει. Με τους ομοσπονδιακούς, όμως, πράκτορες να τους κυνηγούν, οι μόνες του επιλογές είναι δύο: να προδώσει τους φίλους του ή να χάσει την γυναίκα που αγαπά.
Ο Άφλεκ στο τιμόνι της σκηνοθεσίας μάλλον αποδεικνύεται καλύτερος από ηθοποιός. Καλός ρυθμός, ωραίες σκηνές δράσης και κυνηγητά στους δρόμους της Βοστόνης, συνθέτουν ένα πολύ διασκεδαστικό crime θρίλερ. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά κι εδώ υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Ο Άφλεκ δουλεύει πολύ τους χαρακτήρες και διηγείται με τρόπο υποδειγματικό την ιστορία του, έτσι που αυτή τους συμπληρώνει και δε χάνεται το ανθρώπινο στοιχείο. Τα κλισέ και το δραματικό περιβάλλον, τα έχουμε ξαναδεί, αλλά όταν μια ταινία είναι καλωκαμωμένη
με ερμηνείες στιβαρές και ένταση στο φουλ, δεν μας πειράζει καθόλου. Ακόμα κι ο ίδιος ο Άφλεκ - που συνήθως μου φαίνεται λίγο
χλιαρός, είναι καλύτερος ως ηθοποιός μέσα στη δική του ταινία. Ίσως, όπως διάβασα κάπου...«να ξέρει να σκηνοθετεί τον εαυτό
του».
ΜΚ