Ο άνθρωπος που γελά

Χλιαρό δράμα κοστουμιών

Μια ακόμα μεταφορά του κλασικού (ίσως του καλύτερου) μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκώ, πρωτοδημοσιευμένο στα 1869, έρχεται να προσθέσει χασμουρητά μάλλον παρά κάτι νέο στη σειρά των πολλών - τουλάχιστον έξι - κινηματογραφικών του εκδοχών. Από τις τελευταίες η πληρέστερη είναι μάλλον εκείνη του 1928 σκηνοθετημένη από τον Πολ Λένι και για την οποία μιλήσαμε πρόσφατα ΕΔΩ.

Παρά λοιπόν την αξιέπαινη προσπάθεια του Ζεράρ Ντεπαρτιέ που αποδεικνύει για ακόμα μια φορά το υποκριτικό του μέγεθος, το φιλμ του Αμερί μένει σύντομα από δραματικό καύσιμο καθώς ο νεαρός Καναδός Γκροντέν θα ταίριαζε περισσότερο στην προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη - το διασκεδαστικά ανάλαφρο Les émotifs anonymes/2010 - παρά στον ρόλο μιας τυρρανισμένης ψυχής που είναι ο ήρωας με το όνομα Γκουίνπλεϊν.

Παράλληλα το σενάριο φαίνεται να συμπιέζει τον πλούτο και τα νοήματα του βιβλίου αδιαφορώντας για το ιστορικό πλαίσιο στην εξέλιξη της πλοκής, τα γυρίσματα σε στούντιο αφαιρούν τη ζωντάνια και τον ιμπρεσιονισμό της ιστορίας και σαν κερασάκι σε τούτη την σχετικά άνοστη τούρτα, το παραμορφωμένο χαμόγελο του Γκουίνπλεϊν δεν είναι ούτε γκροτέσκο, ούτε θαύμα του make up, αφαιρώντας από το φιλμ την κύρια αφορμή συμπάθειας στον ήρωα. Έτσι αυτό που μένει είναι ένα ακόμα δράμα με κοστούμια, κενό από έντονα συναισθήματα που γρήγορα θα ξεχάσει η κινηματογραφία και όσοι τελικά επιλέξετε να το δείτε...  

Μιχάλης Κωνσταντέλλης