Νικόστρατος, ένα ξεχωριστό καλοκαίρι

Nτουμπλάρισμα στην φυσικότητα; Fail

Μας το δηλώνει από την αρχή ο μικρός Γιάννης: τη μέρα που υιοθέτησε το Nικόστρατο, όπως το ονόμασε, κωμικό υβρίδιο παπιού και ποιος ξέρει τι άλλο, ουσιαστικά άρχισε όλη του η ζωή. Ένας έφηβος σοφός κάνει την άγουρή του επανάσταση απλά, θυσιάζοντας θρησκευτικά σύμβολα για την ουσία της πίστης του και απελευθερώνεται από τρομοκρατικές συνδηλώσεις που μπορεί να αφορούν τη θρησκεία.

Γύρω του το διονυσιακό οργιάζει, στη μήτρα του καλοκαιριού, προς το παρόν ελαφρύ. Παίρνει σπίτι τον εν τέλει πελεκάνο και πασχίζει να τον κρύψει από έναν πατέρα σιωπηλό και βαρύ. Το παιδί αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα του Νικόστρατου και, όπως φαίνεται αργότερα, τη μετατρέπει σε δύναμη. Ο Εμίρ Κουστουρίτσα, ως πατέρας, εσωστρεφής και βαρύς, αλλά και ανθρώπινος, αυθεντικός και πάντα τσαχπίνης, μιλά με το σώμα. Σαν αναφορά σε όλες τις προηγούμενες ευτυχισμένες κινηματογραφικά μέρες του, τα ζώα τρέχουν γύρω του και εκφράζουν καλύτερα από τον καθένα τα συναισθήματά του. Γίνονται νησίδες αισθήσεων, να ακουμπάει και να ξαποσταίνει από την κούραση.

Έτσι, ο Γιάννης αναλαμβάνει να φροντίζει το Νικόστρατο, αντί για τον πατέρα του, αφού εκείνος δεν του επιτρέπει ούτε καν να ονομάσει την πληγή που τον πονά. Φαινομενικά ο ήλιος ζεσταίνει και ψήνει τις ουλές, αλλά θυμίζει επώδυνα και λάμψεις γυναικείων ματιών, που είναι αιχμηρές ακόμα για το τραύμα που μοιράζονται οι δύο άντρες. Και ρίχνει φως σε νέα γυναικεία μάτια, αφού κάθε τέλος φέρνει μια νέα αρχή. Οι άνθρωποι γύρω από το παιδί χρωματίζουν τη σχέση αυτή, και κάπου είναι ήδη κρυμμένος ο πρώτος έρωτας. Ένα κορίτσι που μυρίζει βιασύνη να μεγαλώσει (από τα κάπως δύσκολα, αλλά ρεαλιστικά ως προς τη σύγχρονη εφηβεία, σημεία του φιλμ) και γυναικεία καπατσοσύνη, που όμως βρίσκει κι εκείνο φροντίδα και σπάει το σαγηνευτικό προσωπείο του πλάι στο τρυφερό παιδί.

Ο Νικόστρατος αλλά και ο Γιάννης αφήνονται από τον πατέρα να πετάξουν ελεύθεροι, να χαράξουν την πορεία τους, εκείνος έχει καταλάβει πως η αποστολή του κάπου εδώ τελειώνει. Έχουν ξαναζήσει άλλωστε το τραύμα και είναι πια ελεύθεροι να μιλάνε για αυτό. Πιο πριν, στην καρότσα, μιας νέας γυναίκας το βλέμμα τον χαϊδεύει. Κουβαλά εκείνη με προσοχή ένα μικρό λιθαράκι και του το προσφέρει για να φτιάξει ένα βράχο ελπίδας. Για να κάτσει εκεί και να παρακολουθεί το Νικόδημο χωρίς πια να πονά. Ήταν το χέρι της παλιάς του αγαπημένης που τον οδήγησε σε αυτή την καρότσα.

Με έναν χαμηλόφωνο, ιδιωτικό, κωμικό καρσιλαμά, οι ψυχές πατέρα και γιού ενώνονται. Δυο γεράκια που μιλούν τη γλώσσα του αίματος ζουν όπως πρέπει την απελευθέρωσή τους και ετοιμάζονται να πετάξουν, με το Νικόστρατο προπορεύομενο. Όπως ήταν, ωστόσο, αναμενόμενο, από το γλυκό αυτό φιλμάκι δε λείπει η αναπόφευκτη προώθηση-εκμετάλλευση των φυσικών μας κυκλαδίτικων ομορφιών, με λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και ηλιοκαμένα αγόρια και κορίτσια. Και μένεις, δυστυχώς, με τη λαχτάρα για αμεσότητα, αφού εν ονόματι του χαρακτηρισμού «οικογενειακή ταινία», η αποκλειστικά ντουμπλαρισμένη εκδοχή πνίγει τη φυσικότητα την οποία ολόκληρη η ατμόσφαιρα αποπνέει.

Εύη Αβδελίδου

www.thinkingonfilms.blogspot.com