Moonrise Kingdom

Εκθαμβωτικό με αδυναμίες

Τα πράγματα δεν είναι φυσικά έτσι όπως ακριβώς τα περιγράφει η περίληψη: εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία του Ουές Άντερσον και η πλοκή δεν είναι το πρωτεύον. Εδώ καταρχήν απολαμβάνεις τα εκπληκτικής ομορφιάς σκηνικά, την εμμονή του μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια όσον αφορά στο εικαστικό κομμάτι της δημιουργίας του, τις μεθυστικές μουσικές του και την μοναδικά και τόσο ιδιαίτερα αστεία καθοδήγηση των τόσο έμπειρων και γνωστών ηθοποιών του, μα κυρίως του νεαρού ζευγαριού που αντικατοπτρίζει σχεδόν ονειρεμένα την ξεχωριστή οπτική ματιά του σκηνοθέτη αναφορικά με τα προβλήματα της μικροαστικής αμερικανικής οικογένειας.

Όλα καλά λοιπόν, με το visual έπος (και παράλληλα το οπτικό παραλήρημα κάθε συνειδητοποιημένου χιπστερά...) που διαγραφόταν στα 2/3 της ταινίας. Μάλιστα, θα μιλούσα για ένα μικρό αριστούργημα εκθαμβωτικής ομορφιάς, με καταπληκτικό στυλ, τις αγαπημένες εμμονές του Άντερσον παρούσες, ισάξιας ευαισθησίας με το Royal Tenenbaums, διαβρωτικού χιούμορ με το Life Aquatic και κυνισμού με το Darjeeling Limited, με μοναδικό αδύνατο σημείο ένα ελλειπτικά και κάπως μονομερώς αναπτυσσόμενο σενάριο, αν δεν ακολουθούσε (μαζί με τον ερχομό της φυσικής καταιγίδας), μια... τρικυμία στο μυαλό του Άντερσον.

Ένα action (για τα δεδομένα του πάντα, ε;) φινάλε αμήχανο, αποπροσανατόλιστο, εκτός ρυθμού και αταίριαστο με ότι παρακολουθούσα μέχρι τότε. Έφυγα σχεδόν ξενερωμένος και είναι κρίμα για την ταινία συνολικά...

Απόστολος Κίτσος