Το λιμάνι της Χάβρης

Χιούμορ ξυράφι

Με το λιμάνι της Χάβρης να μας θυμίζει την πικρή του ματιά για την καθημερινότητα, ο Άκι Καουρισμάκι στοιχειοθετεί ένα σύμπαν με την άνεση Δημιουργού. Η ταινία του καταπιάνεται με παράτολμη άνεση με το καυτό πρόβλημα της μετανάστευσης. Ήρωας του, ένας Αφρικανός πιτσιρικάς που μεταφέρεται σε ένα κοντέινερ για να βρει καλύτερη ζωή μακριά από την πατρίδα του. Εκεί, θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της σκοτεινής απομόνωσης, επαναπροσδιορίζοντας ψυχογεωγραφικά την «άγονη γραμμή» της καρδιάς ενός παρατημένου μέθυσου μεσήλικα –πρώην συγγραφέα και νυν λούστρου-.

Οι καθημερινοί χαρακτήρες του Καουρισμάκι που περιβάλλουν το πρωταγωνιστικό δίδυμο, και αυτοί έκπτωτοι θεοί: Κάνουν μικρά θαύματα και παρατηρούν τις ζωές των θνητών με ενθουσιασμό βρέφους που ανακαλύπτει τον κόσμο. Όχι, δεν έχουν δείγμα αφέλειας ή περιέργειας, έχουν έναν υποτονικό ενθουσιασμό που επιλέγουν να τον κρατήσουν σε τόνους χαμηλούς και στο κρύο της ατμόσφαιρας για να συντηρηθεί σε συνθήκες ωρίμανσης. Ένας Όλιβερ Τουίστ με μικρή προϊστορία στην παραβατική συμπεριφορά ωριμάζει σαν κρασί καλής χρονιάς, σε συνθήκες κάβας στη Χάβρη.

Ο Καουρισμάκι περιμένει με τις τάπες στο χέρι την ωρίμανση των χαρακτήρων, προσδίδοντας τους με μεθυστική απλότητα κάτι το υπερβατικό. Χιούμορ ξυράφι σαν το Φιλανδικό κρύο κόβει το ρεαλισμό στα δυο σε ένα παραμύθι δίχως τέλος που αν μη τι άλλο αφήνει το σκεπτόμενο κοινό προβληματισμένο και όχι… σοφιστικέ σκοτισμένο.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ΛΙΖΑΡΔΟΣ