The impossible

Καραμπινάτο μελό

O Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα, ο οποίος προ πενταετίας μας είχε δώσει ένα από τα συναρπαστικότερα ghost stories στην πρόσφατη κινηματογραφική ιστορία με το "Ορφανοτροφείο" του, επιστρέφει με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της καριέρας του και απογοητεύει ποικιλοτρόπως. Έχοντας ως εφαλτήριο την -ούτως η άλλως "impossible"- αληθινή ιστορία επιβίωσης μιας πενταμελούς οικογένειας Ισπανών (οι οποίοι στο συγκεκριμένο φιλμ άλλαξαν εθνικότητα, πιθανότατα για λόγους budget) εν μέσω της θεομηνίας που έπληξε την Ινδονησία, ο Καταλανός σκηνοθέτης κατορθώνει να παρουσιάσει ένα καραμπινάτο μελό, που μόλις και μετά βίας μας βάζει στη αφάνταστα δυσχερή θέση των πρωταγωνιστών του.

Ας όψεται η άκρως ρεαλιστική ερμηνεία της Ναόμι Γουότς στο ρόλο της μάνας, την οποία παρακολουθούμε σταδιακά να φτάνει μια ανάσα από τον θάνατο, έχοντας βιώσει στο πετσί της όλη τη φρίκη και την απόγνωση της φυσικής καταστροφής που οδήγησε στο θάνατο περισσότερους από 230.000 ανθρώπους. Μόνο που ο Μπαγίονα μοιάζει να μην πολυεμπιστεύεται τις ικανότητές της, επιδιδόμενος στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας σε έναν αραδιασμό κλισέ που συναντάμε στο μέσο made-in-Hollywood δράμα για όλη την οικογένεια και αναθέτοντας, παράλληλα, στον Φερνάντο Βελάσκεζ τον συναισθηματικό εκβιασμό των θεατών με το πανταχού παρών score του. Συν τοις άλλοις, η απόφασή του να επικεντρωθεί στο δράμα των (κατά κύριο λόγο λευκών) τουριστών που είχαν τη "φαεινή" ιδέα να βρεθούν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, συνιστά σε μια αδικαιολόγητα μονόπλευρη προσέγγιση της ιστορίας, αν αναλογιστεί κανείς πως η συντριπτική πλειοψηφία των πληγέντων ήταν ντόπιοι.

Αν υπάρχει, ωστόσο, κάτι για το οποίο οφείλουμε να παραδεχτούμε τον Μπαγιόνα, είναι η αριστοτεχνικά δοσμένη, από μέρους του, σεκάνς της στιγμής όπου το πελώριο κύμα χτυπά το ξενοδοχείο, η οποία είναι όσο συγκλονιστική φαντάζεστε. Κρίμα, μόνο, που η υπόλοιπη ταινία αποτυγχάνει να σταθεί αντάξια των προσδοκιών που αυτή γεννά...

Xάρης Παπαπαναγιώτου