The expatriate

Ορυμαγδός από κλισέ

Θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ φανατικός με (ή να βλέπει μόνο από αυτές στη ζωή του...) περιπέτειες δράσης, κυνηγητα και πιστολίδια, ώστε να έχει απαιτήσεις από αυτή την εντελώς κοινότοπη περιπέτεια, ένα κακέκτυπο κάπου μεταξύ του Taken και του Unknown, (σχετικά) σφιχτοδεμένο μεν, αλλά απόλυτα αναμενόμενο υβρίδιο runaway πατέρα/κόρης .

Ένα φιλμ που ξεκινά με έναν ορυμαγδό από κλισέ, συνεχίζει με καταστάσεις clopy cat και καταλήγει ξανά με ανακυκλωμένα κλισέ που οδηγούν στο αναπόφευκτο και σχεδόν εκνευριστικό happy end. Tην ίδια στιγμή που έχει στον πρωταγωνιστικό ρόλο έναν (ας πούμε αρχετυπικό, καθώς μόνο αυτό κάνει «καλά», αλλά) αρτηριοσκληρωτικό ηθοποιό και μια –σεναριακά- απόλυτα εκνευριστική περσόνα-κόρη (εδώ ο κόσμος καίγεται, κοντεύουν να σκοτωθούν και κάθε τρεις και λίγο του την λέει γιατί της είχε αποκρύψει το παρελθόν του σαν δολοφόνος της CIA…).

Eίναι ποτέ δυνατόν μια νευρώδης σκηνοθεσία και ορισμένα όμορφα πλαναρίσματα από την Αμβέρσα να σηκώσουν αυτή την χιλιοειδωμένη (και με πολύ καλύτερο star value) περιπέτεια πάνω από τον μέσο όρο; Όχι, φυσικά.

Aπόστολος Κίτσος