Enough said

Ο παράδεισός μου, η κόλασή σου

Η, ανεξάρτητης αισθητικής, τουλάχιστον φαινομενικά, αυτή ταινία της Νicole Holofcener, με θητεία σε παρόμοια projects, λέει, έξυπνα, αρκετά, και συγχρόνως θέτει στο τραπέζι το αιώνιο ερώτημα πάσης φύσεως συγγραφέων: η λεκτικοποίηση των σκέψεων σκοτώνει το νόημά τους, το “καίει”; Ή το αναγεννά; 

Οι ηθοποιοί είναι ένας κι ένας, το κλίμα θυμίζει έναν κωμικό Mike Leigh και τα υποκειμενικά πλάνα παίζουν με τις διαθέσεις των ηρώων. Έτσι, έντονα υποκειμενική μπορεί να είναι η αλήθεια σε αυτό το φιλμ, όπου ο παράδεισος του ενός μπορεί να γίνει η κόλαση του άλλου. Άλλες θεματικές που αγγίζονται αφορούν το πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτείς κάποιον άνευ όρων, όσο και να απεχθάνεσαι κάποιες πλευρές του, αλλά και οι σχέσεις μεταξύ γυναικών με κάθε ιδιότητα (αν και εδώ πολλά θέματα ανοίγονται και αφήνονται μετέωρα).

Οι άνθρωποι αντί να μεγαλώνουν τον εαυτό τους, πασχίζουν να “τραφούν” από τους άλλους. Σαν η ατέλειά τους, αντί να γίνει αποδεκτή, να είναι επιβεβλημένο να γεμίσει. Και, αντί να μπερδεύουν τις ατέλειές τους, επιθυμούν ένα ουτοπικό όλο. Αν αυτό υπήρχε, θα αντιστοιχούσε σε κάτι νεκρό, που δε μεγαλώνει πια.

Εύη Αβδελίδου