Cloud Atlas

Άλλο Βατσόφσκι, άλλο Αρονόφσκι!

Eίναι άλλο το θέλω και άλλο το μπορώ. Αφήστε που οι αδερφοί Ουατσόφσκι και το Τομ Τίκβερ (με δύο καλές ταινίες αθροιστικά μαζί), είχα την εντύπωση ότι δεν «νομιμοποιούνται», δεν έχουν τα εχέγγυα, να επιχειρούν να φέρουν σε πέρας ένα τόσο μεγαλεπήβολο, μεγαλόπνοο και απίστευτα αισιόδοξο κόνσεπτ. Και δικαιώθηκα εκ του αποτελέσματος.

Διότι αυτή η επική υπερπαραγωγή επιστημονικής φαντασίας, που προσπαθεί να συσχετίσει έξι ιστορίες διαφορετικές μεταξύ τους και σε εντελώς άσχετους χωροχρόνους, ήταν μάλλον καταδικασμένη σε αποτυχία. Ένα τόσο χαωτικό υλικό, είναι πρακτικά αδύνατον να το κουμαντάρεις, πόσο μάλλον να τους δώσεις ομοιόμορφη πνοή και να κορυφώσεις καρμικά έξι ιστορίες και μάλιστα ταυτόχρονα! Ζαλιστήκατε μόνο που το διαβάσατε; Που να το δείτε κιόλας και μάλιστα θα είναι και η πρώτη φορά στη ζωή σας που 173 λεπτά θα σας φανούν λίγα, ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Φυσικά και υπάρχουν ορισμένες στιγμές μαγείας και ποίησης, κάποιες όμορφες εικόνες (αλλά καμία αξέχαστη), η καλλιτεχνική δουλειά είναι επιπέδου, ενώ ειδικά ο Τομ Χάνκς και ο Χιούγκο Ουίβινγκ δείχνουν να έχουν πιστέψει πολύ στο όλο εγχείρημα και προσπαθούν πάρα πολύ ερμηνευτικά. Αναπόφευκτα όμως διακρίνει κανείς αρκετά σεναριακά κενά, προβλήματα ρυθμού, «θέματα» στο μοντάζ (αλήθεια, πως να μοντάρεις έναν τέτοιο κολοσσό;), αμπελοφιλοσοφικά τσιτάτα, politically correct ευκολίες και μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου και της χαμένης ευκαιρίας. Μαζί και ορισμένων τραγελαφικών στιγμών στο μακιγιάζ, δεδομένου ότι κάθε ηθοποιός αποδίδει 5 και 6 άσχετους μεταξύ τους, ρόλους και κάπου καταλήγεις να παίζεις το παιχνίδι «ποιος είναι ποιος;».

Εδώ ο Αρονόφσκι είχε να διαχειριστεί «μόλις» τρεις ιστορίες στο αριστουργηματικό «Fountain» και αμέσως πέσατε κάποιοι να τον φάτε (μήπως να το ξαναβλέπατε;) ως φλύαρο και άνισο. Άσχετα, αν κατάφερε να τις συγχρονίσει μαγικά. Αλλά, φυσικά, άλλο Βατσόφσκι, άλλο Αρονόφσκι. Μη τρελαθούμε!

Απόστολος Κίτσος