Being Flynn

Γλυκιά παρακμή

Το να είσαι Flynn δεν είναι εύκολη υπόθεση. Σημαίνει ότι από τη φύση σου είσαι δημιουργικός αλλά έχεις μία τάση προς την αυτοκαταστροφή. Γιατί; Μα γιατί σύμφωνα με το Βάιτζ, αλλά και τα απομνημονεύματα του Νικ Φλιν (“Another Bullshit Night in Suck City”) πάνω στα οποία βασίζεται το σενάριο, ο «δημιουργός» ενός ανθρώπου (δηλαδή ο πατέρας του) κληρονομεί στο παιδί σχεδόν όλα του τα χούγια (καλά και κακά). Μία από τις βασικές διαπιστώσεις της ταινίας όμως είναι η εξής: Επειδή πατέρας και γιος μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά, δεν σημαίνει ότι είναι και οι ίδιοι άνθρωποι. Μπορεί κάθε άνθρωπος να πορεύεται σύμφωνα με αυτά που του «κληρονόμησε» η ζωή, αλλά δεν παύει ποτέ να μπορεί να κάνει τις επιλογές του (ναι μεν ο Νικ έχει θέμα με το ποτό όπως ο πατέρας του, μπορεί όμως οποιαδήποτε στιγμή να το κόψει). Με το ίδιο σκεπτικό θα μπορούσε να διαλέξει και ένα διαφορετικό επάγγελμα (πατέρας και γιος είναι συγγραφείς), αλλά η ταινία εδώ σου τονίζει ότι η επιλογή του κοινού επαγγέλματος είναι απόρροια του βάρους της υποχρέωσης που από παιδί έχει πείσει ο ίδιος ο Νικ τον εαυτό του ότι έχει – να συνεχίσει το έργο του πατέρα του, αυτό που εκείνος δεν ολοκλήρωσε ποτέ.

Φυσικά, οι χαρακτήρες και οι μεταξύ τους σχέσεις αναπτύσσονται πάντα μέσα από τα μάτια του Νικ (δικά του τα απομνημονεύματα) αλλά ο Βάιτζ επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ πατέρα και γιου (τη μάνα τη βλέπουμε μόνο μέσα από flashbacks του Νικ) και στη σημασία της ύπαρξης μιας τέτοιας σχέσης. Είναι πολύ εύκολο για ένα πατέρα να επηρεάσει την εξελικτική πορεία του παιδιού του (καμιά φορά κι άθελά του), ακόμα και με την απουσία του.

Πέρα όμως από τις ανθρώπινες σχέσεις ο Βάιτζ καταπιάνεται και με δύο πολύ ουσιαστικά θέματα. Το πρώτο αφορά τα προβλήματα επιβίωσης που μπορεί να αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης. Για παράδειγμα, ένας μέτριος πωλητής, κουτσά-στραβά θα τα βγάλει πέρα. Ένας μέτριος συγγραφέας όμως, είναι σχεδόν βέβαιο (αν σκοπεύει να ζήσει από αυτό το επάγγελμα) ότι θα καταλήξει άστεγος. Αυτό γίνεται ακόμα πιο επώδυνο όταν ο ίδιος πιστεύει ότι είναι ο επόμενος Έρνεστ Χέμινγουεϊ και χάνεται στη ματαιότητά του. Το δεύτερο αφορά το αποτέλεσμα του πρώτου. Γίνεται ένα πολύ καλό σχόλιο πάνω στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης ενός άστεγου.

Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπουμε επιτέλους (!) τον Πολ Βάιτζ (μετά την παταγώδη αποτυχία “Little Fockers”) να κάνει μία αξιόλογη ταινία (σε ό, τι αφορά τη «σόλο» καριέρα του και όχι τις ταινίες που έχει κάνει παρέα με τον αδερφό του) που αν και δραματική, δεν πέφτει ποτέ στην παγίδα των «λυρικά» δραματικών σκηνών (μεταξύ μας, σκηνές που περιλαμβάνουν ναρκωτικά, χωρισμούς και συγκινητικές συζητήσεις ανάμεσα σε πατέρα και γιο, θέλουν μεγάλη προσοχή και ιδιαίτερη μαεστρία για να μην καταλήξουν να φλερτάρουν με τη γελοιότητα και ο Βάιτζ αλλά και οι καλές ερμηνείες των Πολ Ντάνο και Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ανταπεξέρχονται πέραν του προβλεπόμενου). Μέσα σε 102 ‘ καταφέρνει και να αναπτύξει όσο χρειάζεται τους χαρακτήρες του αλλά και να εμβαθύνει στα σημαντικά ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται. Η ταινία «Άλλη μια Νύχτα» δεν είναι άλλη μία ταινία του Πολ Βάιτζ. Είναι ίσως ό, τι καλύτερο έχει κάνει μέχρι σήμερα. Μόνο παράπονο η χρωματική παλέτα της φωτογραφίας, που ενώ σκοπό έχει να σε παραπέμψει σε χειμωνιάτικο τοπίο και «παγωμένα» συναισθήματα (στους εξωτερικούς χώρους το πετυχαίνει), κατά την εξέλιξη των σκηνών εντός του καταφυγίου μπορεί να σου έρθει στο νου το “Saw” καθαρά και μόνο λόγω χρώματος.

Υ.Γ. Για όσους νομίζουν ότι αυτή είναι μία ακόμα ταινία στην οποία συμμετάσχει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο για να εξοικονομήσει χρηματικούς πόρους για το Tribeca (δε σας αδικώ που κάνετε τέτοιες σκέψεις), σας έχω νέα: η ταινία είναι ανέλπιστα καλή.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη.