Barbara

Κόκκινο γαρύφαλλο...

Όχι πες την αλήθεια. Όταν ακούς τον τίτλο «Barbara», τί σου έρχεται στο μυαλό; Οι ζωές των άλλων, η Στάζι και το ανατολικό Βερολίνο, ή κάποια αισθησιακή ταινία με την ομώνυμη πρωταγωνίστρια; Προφανώς το δεύτερο. Έτσι την πάτησα κι εγώ στο περυσινό φεστιβάλ Βερολίνου, όταν μου είπε ένας συνάδελφος «να δεις οπωσδήποτε το Barbara». Φυσικά, η ταινία ήταν sold out από το πρώτο πεντάλεπτο οπότε φρούδες οι ελπίδες... Τελικά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και είδα την ταινία επί Ελληνικού εδάφους, πολύ καιρό αργότερα.

Αν ήταν να την περιγράψω με πέντε λέξεις θα έλεγα το εξής: Εξαιρετικό, αριστοτεχνικό άνοιγμα, παράξενο κλείσιμο. Καλοφτιαγμένη ταινία με τρομερή ατμόσφαιρα, καλές –μέχρι και υπερβολικές- ερμηνείες, ωστόσο επειδή το σενάριό της ακολουθεί ορισμένα κλισέ, γίνεται η ίδια spoiler του εαυτού της... Επίσης, πολλές ιατρικές λεπτομέρειες δημιουργούν κοιλιά στην πλοκή και σε κάνουν να ψιλοβαριέσαι που και που.

Η όμορφη γιατρός Barbara εξορίζεται από το Ανατολικό Βερολίνο σε ένα νοσοκομείο στου...διαόλου τη μάνα, ως παραδειγματική τιμωρία από τη Στάζι επειδή ερωτεύτηκε έναν άνδρα από το Δυτικό Βερολίνο και σκόπευε να αποδράσει μαζί του. Η πικραμένη και αγανακτισμένη γιατρός πνίγει τον πόνο της και αφιερώνεται ψυχρά στην επιστήμη της και στους ανθρώπους. Η Μπάρμπαρα είναι ελεύθερη, αλλά εν τέλει θα θυσιάσει την ελευθερία της για την αγάπη.

Αυτή η στέρηση της ελευθερίας αποτυπώνεται από τον βραβευμένο Petzold με «κλειστοφοβικά» πλάνα. Το δίλημμα της φυγής σε πρώτο πλάνο. Η Νίνα Χος στο ρόλο της Μπάρμπαρα καθηλωτική. Η Barbara μιλά για την «καταπίεση» αλλά και για την ευτυχία που υπολείπεται από τους πολίτες αυτής της χώρας. Αλλά και για την εμπιστοσύνη...

Σε ποιόν; Σε κανέναν, μην εμπιστεύεσαι κανέναν, μας λέει το φίλμ.

Ειρήνη Κατσαρά