Η παγωμένη και μελαγχολική κορυφή του κόσμου
Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι σκηνοθέτης που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Ακόμη κι αν οι «Άλπεις» βρίσκονται ένα σκαλί πιο κάτω από τον συγκλονιστικό «Κυνόδοντα» και πάλι το τελικό αποτέλεσμα είναι θετικό. Ύστερα από τις Κάνες και τα Όσκαρ, η Βενετία υποκλίθηκε στη ψυχρή γοητεία του έλληνα δημιουργού. Η κυριότερη αιτία είναι το σκηνοθετικό ταλέντο του Λάνθιμου και η δεινή ικανότητα του να μιλάει για εναλλακτικές ανθρώπινες εμπειρίες. Οι εύστοχα επιλεγμένες γωνίες φωτογράφησης των «πειραγμένων» ηρώων του στις «Άλπεις», δίνουν μια δραματική άποψη για το πόσο περίπλοκη αν όχι αφόρητη μπορεί να γίνει (ή μήπως είναι;) η πραγματικότητα. Και πόσο δυσοίωνη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο σκοτεινό σύμπαν του σκηνοθέτη υπάρχει πόνος, μοναξιά, δυσλειτουργικές οικογένειες αλλά και ακόρεστη δίψα για ζωή και έρωτα. Άλλοτε με ελλειπτικές δραματουργικές κορυφώσεις κι άλλοτε με σαρδόνιο χιούμορ («δεν είσαι ακόμη έτοιμη για ποπ» μαλώνει ο προπονητής τη γυμνάστρια του), ο δρόμος της λύτρωσης των τεσσάρων αντικαταστατών περνάει από την ιδέα του να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή μέσα από το θάνατο κάποιου άλλου.
Ο θάνατος σου η ζωή μου, λοιπόν. Ή μήπως το αντίθετο;
Κωνσταντίνος Καϊμάκης (6/10)
Απογυμνωμένα playmobil
Το μοναδικό που εκτίμησα στον Κυνόδοντα είναι ένα αν μη τι άλλο ιδιαίτερο στυλ και μια προοπτική για το μέλλον στον δημιουργό του, ώστε να παραδώσει κάτι πιο πλήρες και εύστοχο. Με τις Άλπεις δεν είδα κάτι τέτοιο, αντίθετα -με το ζόρι- διαπίστωσα ένα αναμάσημα σε ύφος και πισωγύρισμα σε ουσία.
Μια ομολογουμένως έξυπνη σεναριακή ιδέα δεν αρκεί. Και αυτό διότι αναπτύσσεται ελλιπέστατα (οι δύο από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες ξεχνιούνται κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο ένας μάλιστα από τους δύο δοκιμάζει -αλά Bjork στο Dancer in the Dark ένα πράγμα...- κάτι δίχως να εξηγηθεί σχεδόν από πουθενά, για να φέρω ένα παράδειγμα), άστοχα, επιτηδευμένα, φλύαρα και ανούσια.
Έτσι, αντί να προκύψει μια συγκλονιστική αλληγορία, προκύπτει ένα πόνημα που φλερτάρει πολύ έντονα με το γραφικό. Ένα αντιδραστικό θεώρημα, δομημένο πάνω σε μια αντισυμβατική φόρμα αφήγησης που αν συνεχίσει να επαναλαμβάνεται θα προκαλεί πλέον χασμουρητό αντί για γέλιο (δεν αντέχω άλλο τους ηθοποιούς να απαγγέλουν και να κινούνται σχεδόν σαν απογυμνωμένα playmobil). Ένα trademark -μεν- στυλιζάρισμα που δεν εξυπηρετεί σε τίποτα, ένα κυνικό χιούμορ που κουράζει, ένα ταλέντο που αυτοπαγιδεύεται, μια ερμηνεία (της Παπούλια) που αδικείται...
Απόστολος Κίτσος (2/10)
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων