127 Hours

O Ντάνι και η κότα με τα χρυσά αυγά

Σχεδόν απογοητεύτηκα από το "127 Hours". Κυρίως διότι ανήκω στους θαυμαστές της δουλειάς του Ντάνι Μπόιλ: και δεν εννοοώ τα προφανή "Trainspotting" και "28 days later". Μου άρεσαν επίσης πολύ και το "Shallow Grave" και το "Τhe beach", ακόμα και το εντελώς υποτιμημένο "Sunshine". Μιλάμε για σκληροπυρηνικό φαν, όχι αστεία… Ακόμα και στις πιο αδιάφορες δουλειές του ("Millions") δεν μειδίασα. Γιατί όλη αυτή η εισαωγή, θα μου πείτε.

Διότι, γενικά, θεωρούσα ότι -αναλογικά- δεν έχει κάνει γκέλα ακόμη, διότι (εκτός της αδιαμφισβήτητης τεχνικής του και της ευχάριστης βιντεοκλιπάδικης αισθητικής που μπολιάζει ικανά στο στυλ του) αφενός πραγματευόταν εντελώς διαφορετικά είδη κινηματογράφου, αφετέρου είχε μια φρεσκάδα που εκτιμούσα και μια άρνηση να πέσει στην ευκολία που παραδεχόμουν. Μου μπήκαν βέβαια υποψίες πρόπερσι με το οσκαρικό "Slumdog millionaire" που απόλαυσα τεχνικά, αλλά κάπως ξένισε σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα.

Ε, λοιπόν, οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν με το "127 Ηουrs". Μάλλον ο Ντάνι βρήκε την κότα με τα χρυσά αυγά και είπε να βγάλει μερικά χρήματα παραπάνω, να επαναπαυτεί στη σιγουριά που του παρέχει ο τρόπος με τον οποίο εκμαιεύει συγκίνηση και γεννά διακρίσεις. Βρήκε τώρα την αληθινή ιστορία του «cool, τρελιάρη, παλαβού» αναρριχητή Άαρον Ράλστον που παγιδεύτηκε για 127 ώρες σε ένα φαράγγι, με μοναδική διέξοδο αυτό που δεν θα σας πω (για να είμαι τυπικός), αλλά που οι περισσότεροι φαντάζεστε και οι ελάχιστοι που δεν το πιάσατε, μπορείτε με ένα απλό κλικ να το μάθετε. Αυτός λοιπόν που ουσιαστικά παγιδεύεται, δεν είναι ο πρωταγωνιστής (ένας πραγματικά καλός Τζέιμς Φράνκο που πάντως δεν θεωρώ ότι λάμπει σε έναν ορισμό του αβανταδόρικου ρόλου), αλλά ο σκηνοθέτης.

Την πάτησες Ντάνι. Το γεγονός ότι δεν μπορείς να πειράξεις το τέλος, να στήσεις εν ολίγοις τα αφηγηματικά σου κρεσέντα (μαζί με τις μουσικάρες) με τα οποία σε γουστάρουμε, αλλά είσαι αναγκασμένος να οδηγηθείς μοιραία εκεί, σε μπλόκαρε. Δεν είδες το Buried (και το twist στο φινάλε); Και μπορεί το πρώτο ημίωρο να είναι ευχάριστο, σαν διαφημιστικό ισοτονικού ποτού, σαν βίντεο κλιπ με θέμα «εξερευνήστε το Γκραν Κάνιον», έλα όμως που κάποια στιγμή παγιδεύεται ο μαγκάκος που τόσο μόχθησες να συμπαθήσουμε. Δέσμιος της υπερβολικής σιγουριάς του ο πρωταγωνιστής, ομοίως και ο σκηνοθέτης. Νομίζει ότι μπορεί εύκολα να φέρει σε πέρας μια θεατράλε ιστορία ψυχολογικού στρες και πανικού, αλλά δυστυχώς αστοχεί αρκετά, ιδιαίτερα με (αναπόφευκτα) ανέμπνευστα ιντερλούδια-φλας μπακ που αντί να εντείνουν την πλοκή, την αποδυναμώνουν.

Η δραματουργία δεν εξελίσσεται, οι τόνοι πέφτουν (όπως και οι αντοχές του παγιδευμένου) και πριν γίνει παιδική χαρά η όλη φάση, κάποια στιγμή ξεκινά ο ψυχολογικός εκβιασμός με στόχο να πονέσουμε και εμείς την στιγμή του μοιραίου. Και για να βεβαιωθεί ότι θα πονέσουμε, ο Μπόιλ αρχίζει τα κοντινά πλάνα και τις αδέξιες ηχητικές κορυφώσεις, σε βαθμό που κουράζει. Χλιαρό και το υπόλοιπο τέταρτο μέχρι το τέλος… αυτά. Νύσταξα, πάω να την πέσω.

Απόστολος Κίτσος (2 στα 5)

Μελετημένη σκηνοθεσία

Οταν ακούς για την υπόθεση της ταινίας «127 Ώρες», αναρωτιέσαι πως θα αποδοθεί σε κινηματογραφική γλώσσα η ιστορία ενός ακινητοποιημένου ορειβάτη. Και να που όλα γίνονται! Με τη μελετημένη στη λεπτομέρεια σκηνοθεσία του, ο Danny Boyle κατάφερε να εξασφαλίσει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ ακινησίας και κίνησης, πανικού και ελπίδας, κλειστοφοβίας και ελευθερίας.
Ο Άαρον Ράλστον, δεινός ορειβάτης, αποφάσισε να διαβεί τα δύσκολα μονοπάτια ενός φαραγγιού μόνος, χωρίς να έχει πει σε κανέναν που πάει. Μετά από μία σύντομη περιπετειούλα με δύο νεαρές ορειβάτισσες, συνέχισε τη βόλτα του, όπου προέκυψε και το μοιραίο. Στραβοπάτησε, έπεσε σε ένα στενό άνοιγμα και το δεξί χέρι του παγιδεύτηκε για 127 ώρες, κάτω από έναν βράχο.
Από εκεί και έπειτα ο James Franco απλά έκλεψε την παράσταση και μας έδειξε το εντυπωσιακό εύρος της ικανότητάς του ως ηθοποιός. Από την ανεμελιά, στην παγίδευση, στην επίγνωση του επερχόμενου θανάτου, στον πανικό, στο ντελίριο, στην απόλυτη στιγμή του ενστίκτου επιβίωσης, στην κερδισμένη ζωή.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, η ταινία μιλάει για την ανάγκη που έχουμε ο ένας τον άλλον και τις παγίδες που κρύβει ο παραφουσκωμένος εγωισμός. Αλλά δεν είναι εκεί η δύναμη της ταινίας. Η δύναμή της είναι στο συνδυασμό του πρωταγωνιστή της και της σκηνοθετικής της ευφυίας.

Έλενα Πριόβολου (4 στα 5)