«Σαν Jimmy Hendrix με monochord!»

Δημοσίευση: 29 Σεπτεμβρίου 2010, 02:47
Συντάκτης:

Λίγες μόνο μέρες μένουν από
την αναμέτρησή του "Benda Bilili"
σε ευρεία διανομή, μ' ένα ελληνικό κοινό
που πιθανότατα θα το αγαπήσει ιδιαίτερα.
Συναντήσαμε τον Florent de la Tullaye,
συν-σκηνοθέτη μαζί με τον Renaud Barret
του πενταετούς οδοιπορικού των Βenda Βilili
από τα πεζοδρόμια και τις αλάνες στις αρένες
και η συζήτηση που ακολούθησε δε θα μπορούσε
παρά να είναι ευχάριστη και επιμορφωτική.
 

O Florent διηγείται μια ιστορία που συνέβη, όταν εκείνος και ο Renaud φωτογράφιζαν κάποια κτίρια αγνώστου κυριότητας. Εκεί μέσα στεγάζονταν τα γραφεία μυστικών υπηρεσιών, κάτι που έμαθαν αφού τους είχαν συλλάβει. Τότε ο Ricky και τα υπόλοιπα παιδιά από τους Benda Bilili μάζεψαν μια μεγάλη ομάδα παραπληγικών και όλοι μαζί κατέληξαν θορυβωδώς έξω από το αστυνομικό τμήμα με βασικό αίτημα... "δώστε μας πίσω τους λευκούς μας"!

-Η ταινία σας ξεκινάει με κάποιον να λέει "αυτός ο τύπος μας τραβά, θα μπορούσα εύκολα να βουτήξω την τσάντα του και τα εκατομμύρια μέσα σ' αυτή". Υπάρχει μια αίσθηση απειλής στα πρώτα πλάνα, που δημιουργεί εντυπώσεις για ένα σκληρό ντοκουμέντο δρόμου. Αυτό όμως που ακολουθεί είναι μια πιο φωτεινή προσέγγιση, σχεδόν αποκλειστικά στραμμένη στους μουσικούς.

-Ήθελα να ξεκινήσω πολύ ρεαλιστικά. Όταν είσαι ξένος σε μια πόλη σαν αυτή, είσαι σαν ένα φως που λάμπει. Αυτά τα πρώτα πλάνα είναι η πραγματικότητα των παιδιών αλλά και αυτή των αστυνομικών.

-Πως ξεκίνησε η γνωριμία με τον Ricky και την υπόλοιπη μπάντα ;

-Η πρώτη σκέψη δεν ήταν να γίνει μια ταινία για τους Benda Bilili. Το 2004 που τους γνωρίσαμε, ήταν απλά ένα αξιοπερίεργο, μία περίπτωση με μεγάλο μουσικό ενδιαφέρον. Σκεφτήκαμε λοιπόν να τους ηχογραφήσουμε, να αποτυπώσουμε σε φιλμ αυτή τη μοναδική περίπτωση και να βάλουμε κάποια βιντεάκια τους στο internet. Δύο χρόνια αργότερα, όταν τους ηχογραφήσαμε για δεύτερη φορά, φανταστήκαμε ότι θα μπορούσε να βγει κάποιο cd , να ταξιδέψουν σε φεστιβάλ και εμείς να τους ακολουθήσουμε και να τραβήξουμε το ταξίδι τους αυτό.

-Tι ήταν εκείνο που σας τράβηξε στην Kινσάσα το 2004, πριν τη γνωριμία με τα παιδιά;

-Ήμουν φωτορεπόρτερ πριν και στη Kινσάσα ήταν η πρώτη μου δουλειά με κάμερα. Όλοι μας λέγανε πως ήταν ένα αφρικανικό καλλιτεχνικό κέντρο, κάτι σα μουσική πρωτεύουσα. Στη μουσική της, υπάρχουν στοιχεία αφρικανικής Rumba καθώς και γκανέζικες και νιγηριανές επιρροές.

-Ένα στοιχείο που μου έκανε εντύπωση ήταν η ιδιαίτερη σχέση που έχουν οι χαρακτήρες με το χρόνο, σα να μη τους αφορά ιδιαίτερα.

-Στη lingala, τη γλώσσα που μιλάνε στο Congo, η λέξη lobi σημαίνει χθες αλλά και αύριο. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε ξεχωρίζουν ή δε καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δυο... Θα μπορούσαμε όμως να πούμε ότι μιλάνε χωρίς ακρίβεια και γι’ αυτούς κάτι που θα συμβεί τώρα είναι πολύ κοντά με κάτι που θα συμβεί σε δύο μήνες.

-Μία από τις δυνατότερες και συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές είναι εκείνη στο Belfort, όπου ο Roger ξαπλώνει στο πάτωμα σολάροντας με το monochord, με το κοινό από κάτω να αποθεώνει τα όσα συμβαίνουν.

-Αυτό το solo ήταν σαν του Jimi Hendrix (γελά)! Είχαμε εκπλαγεί και εμείς γιατί ήταν η πρώτη συναυλία που έδιναν και καθώς δεν τους γνώριζε κανείς, δεν περιμέναμε τέτοιες αντιδράσεις. Στα πρώτα τρία τραγούδια είχε ελάχιστο κόσμο, σιγά σιγά άρχισαν να συρρέουν και άλλοι λόγω της ενέργειας και της μουσικής τους. Την επόμενη μέρα στη Liberation, τους αφιέρωσαν ολόκληρη σελίδα! Υπήρχέ πολύ καλό κλίμα, πίστευαν ότι τα πράγματα θα άλλαζαν προς το καλύτερο. Όπως και έγινε.

-Η δημοφιλία τους μετά τη συναυλία άλλαξε κάποια άσχημα δεδομένα στη χώρα τους;

-Στο Congo δεν είναι ακόμα ιδιαίτερα γνωστοί. Είναι όμως πολύ πιθανό να γίνει μια μεγάλη περιοδεία φέτος το χειμώνα, την οποία και θα κινηματογραφήσουμε. Θέλουν να ευαισθητοποιήσουν το κόσμο για τους παραπληγικούς, οι οποίοι θεωρούνται κοινωνικό στίγμα, και να αλλάξει η αντιμετώπιση απέναντι τους. Το ότι κάποιοι όπως oι Βenda Βilili πέτυχαν, ίσως βοηθήσει.

-Η σχέση μέντορα-μαθητή αλλά και δασκάλου που κληροδοτεί στην επερχόμενη γενιά το όραμά του είναι ένα σημαντικό στοιχείο της ταινίας. Πέραν των Ricky και Roger, ποιοι από τους υπόλοιπους χαρακτήρες ξεχωρίζουν ;

-Ο Ricky είναι εκείνη η καθαρή ενέργεια που μαζεύει γύρω του το κόσμο για να τον ενώσει. Ήταν "ο Πρόεδρος", εκείνος που συγκροτούσε και ενέπνεε την υπόλοιπη ομάδα. Ο Coco Ngambali, συνιδρυτής μαζί με το Ricky Lickabu των Βenda Βilili, ήταν μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Πιο εσωστρεφής, ντροπαλός και λιγομίλητος, αλλά πολύ παρατηρητικός. Αυτός είναι και ο στιχουργός των τραγουδιών τους.

-Για ποιο λόγο μια low budget ταινία σαν και αυτή είχε δύο σκηνοθέτες ; Ποιες οι διαφορές σας στη προσέγγιση ;

-Κάναμε τις ίδιες περίπου δουλειές. Κάποιες φορές που έλειπε ο ένας από εμάς, τράβαγε ο άλλος τα πλάνα. Ωστόσο εγώ είμαι περισσότερο υπεύθυνος για το στήσιμο και τη δομή μίας σκηνής ενώ ο Renaud είναι πιο καλλιτεχνικός και τον ενδιαφέρει περισσότερο η εικόνα. Επειδή είμαστε διαφορετικοί, κάποιους χαρακτήρες τους προσέγγιζα καλύτερα εγώ και άλλους ο Renaud. Επίσης, σε ένα μέρος σαν και αυτό είναι καλύτερα να είσαι μαζί με κάποιον άλλο…

-Ποια η κληρονομιά που αφήνει η περίπτωση των Βenda Βilili ;

-Benda bilili σημαίνει πέρα από το προφανές, πέρα από την επιφάνεια. Το μήνυμα είναι πως απλά παιδιά του δρόμου, πόρνες, στρατιώτες χωρίς χρήματα, όλοι αυτοί μπορούν να κερδίσουν τη ζωή. Σήμερα θα κοιμηθώ πάνω σε χαρτόνι αλλά αύριο όχι.

Πρώτη δημοσίευση: 29 Σεπτεμβρίου 2010, 02:47
Ενημέρωση: 29 Σεπτεμβρίου 2010, 02:50
Συντάκτης:

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos