Η απόφαση

Σύνοψη: Ο Ζοζέφ Κρος είναι συμπαγής, δυνατός και αξιόπιστος, όπως το σκυρόδεμα που γεμίζει τα θεμέλια των πύργων που χτίζει. Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα, προσωπικό ή επαγγελματικό, έχει τη λύση.

Ένα βράδυ, μετά από ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα, μπαίνει στο αυτοκίνητό του και φεύγει από το εργοτάξιο του πιο διάσημου κατασκευαστικού έργου της καριέρας του. Στην έξοδο, πρέπει να αποφασίσει ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει. Αριστερά ή δεξιά, ένα νέο πεπρωμένο τον περιμένει. Καθώς τα θεμέλια της ζωής του –έρωτας, οικογένεια, καριέρα– καταρρέουν,ο Ζοζέφ βγαίνει στο δρόμο παρέα μόνο με τους δαίμονές του και το κινητό του τηλέφωνο...

Άποψη: Η σεναριακή διασκευή του Michel Spinosa πάνω στην πρωτότυπη ταινία του Steven Knight που αποτελεί τη βάση για αυτό το ριμέικ είναι πάρα πολύ πιστή. Την προσοχή τραβάνε οι σκηνοθετικές διαφοροποιήσεις στις οποίες προχωράει ο Gilles Bourdos, που έχουν τη σημασία τους, και ακόμη περισσότερο το πώς προσαρμόζεται στις ανάγκες του ρόλου του ο Vincent Lindon και η αναπόφευκτη σύγκρισή του με τον Tom Hardy.

Δημιουργείται ένα απρόσμενο και πολύ ενδιαφέρον παράδοξο: ο Lindon είναι ανώτερος ερμηνευτικά του Hardy και ανταποκρίνεται στις λεπτομέρειες του ήρωα που υποδύεται πιο ταιριαστά, μεταξύ άλλων και γιατί εκπέμπει τον αέρα του «περπατημένου» πιο πειστικά.

Όμως ένας από τους λόγους που το φιλμ του Knight υπήρξε ένα επιτυχημένο εγχείρημα είναι πως ο Hardy ως Locke όντως μοιάζει να μην είναι αρκετός για να σηκώσει τα βάρη που του προκύπτουν μέσα σε μια μόλις νύχτα. Φαίνεται σε πολλά σημεία να παραπαίει, και από αυτήν την κατάσταση παράγεται αγωνία για την έκβαση.

Κι ενώ όσα συμβαίνουν στον Hardy συμβαίνουν και στον Lindon, επειδή ο δεύτερος χαρακτηρίζεται από σαφώς μεγαλύτερη ψυχραιμία και αυτοέλεγχο, έχει χαθεί ένα ποσοστό από την ένταση του πρωτότυπου. Μέσα από αυτήν τη διαδρομή βέβαια βγαίνει κι ένα συμπέρασμα νοηματικά που κουβαλά μια αξία, και συνοψίζεται στο ότι, μερικές φορές, ακόμη και μια μεγάλη συσσώρευση σοφίας λόγω βιωμάτων δεν μπορεί να σώσει μια συνθήκη. Αλλά στο ενδιάμεσο διάστημα έχει προηγηθεί μια εμπειρία θέασης λιγότερο συναρπαστική από αυτό που θα μπορούσε να πετύχει.

Το ηλικιακό χάσμα ανάμεσα στους Ivan Locke και Joseph Cross είναι επίσης ένας καθοριστικός παράγοντας γύρω από τα διακυβεύματα των περιστάσεών τους, καθώς ο πρώτος έχει πετύχει ολιστικά πολλούς στόχους σχετικά νωρίς στη ζωή του και ο δεύτερος μάλλον έχει γνωρίσει την επαγγελματική καταξίωση σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου και η οικογένεια έχει μπει στην εξίσωση πιο πρόσφατα συγκριτικά. Υπό ένα πρίσμα, υπάρχει και μια μεγαλύτερη πίεση κοινωνικά στον δεύτερο να «αντέξει» αυτό που αναγκάζεται να υποστεί, άρα θεωρητικά έχει να χάσει και περισσότερα. Η δοκιμασία του πρώτου είναι διαφορετική, από την άποψη ότι έχει να αποδείξει πως ό,τι έχει καταφέρει μέχρι στιγμής δεν είναι συγκυριακό, άρα δεν είναι κι εύκολο να καταρρεύσει.

Ίσως μια νέα αρχή να είναι ευκολότερη στη δική του περίπτωση, αλλά το κόστος με το στίγμα της αποτυχίας σίγουρα δεν είναι αμελητέο. Με αυτά τα δεδομένα στο τραπέζι, ίσως και από σινεφίλ σε σινεφίλ να υπάρχουν διαφορετικά περιθώρια ταύτισης ανάμεσα στα δύο πρόσωπα. Η «Απόφαση» κερδίζει κάποια στοιχήματα και χάνει κάποια άλλα, σίγουρα όμως πατάει αρκετά από τα κουμπιά που θα κρατήσουν το κοινό σε εγρήγορση.