Final Destination: Bloodlines

Σύνοψη: Στο έκτο κεφάλαιο της σειράς μια φοιτήτρια βασανίζεται από έναν εφιάλτη που επαναλαμβάνεται, στον οποίο μακελεύεται ολόκληρη η οικογένειά της. Τότε, γνωρίζεται με ένα άτομο που είναι κομβικό στο να ανατρέψει τη θανατηφόρα μοίρα που τους περιμένει.

Άποψη: Μετά το Scream και την επιτυχημένη επάνοδό του, η ιδέα των requel, κάτι δηλαδή που ακροβατεί ανάμεσα στο φορμάτ του σίκουελ, του remake και του reboot, καρφώθηκε για τα καλά στα κινηματογραφικά στούντιο.

Το διάσημο franchise τρόμου των 00s επιστρέφει δεκατέσσερα χρόνια μετά το προηγούμενο μέρος (2011), θυμίζοντάς μας πως μεγαλώσαμε και πάψαμε να φοβόμαστε με τα ίδια πράγματα ενώ η νεότερη γενιά που δεν τα πρόλαβε, έχει γαλουχηθεί κινηματογραφικά να τρομάζει με διαφορετικά πράγματα.

Ένα ακόμα άτολμο σινε-βήμα, αφού από την μία θέλει να προσθέσει ένα νέο κεφάλαιο, από την άλλη με τα ίδια υλικά ώστε να αποφύγει όσο δυνατόν γίνεται μεγαλύτερες ζημίες πιάνοντας το ύπουλο συναίσθημα της νοσταλγίας.

Κάποια στοιχεία που αγαπήσαμε το franchise είναι παρόντα και στο νέο μέρος, όπως ο φόβιος σαρκασμός, η ειρωνεία στο ίδιο του το φιλμικό σύμπαν και βέβαια ο γρήγορος τρόμος με jump scares αλλά και γνήσια καλοστημένες σκηνές.

Δεν καταφεύγει μόνο στις ευκολίες, που προφανώς δεν απουσιάζουν, ούτε στις μιμήσεις των περασμένων ταινιών, που και αυτά για τους φαν θα τα βρουν ως easter eggs, αλλά χτίζει μεθοδικά τον τρόμο με τους Zach Lipovsky και Adam Stein να είναι γνώστες του είδους και να το σέβονται ίσως περισσότερο από όσο το εξελίσσουν.

Κάπου ανάμεσα στο μαύρο χιούμορ της καθημερινής αβελτηρίας και των συνήθων λαθών και στον πανικό της εύρεσης του τι συμβαίνει και πώς θα σπάσει ο φαύλος κύκλος της μοίρας που φέρνει θάνατο.

Η έκτη ταινία δεν είναι σίγουρα η πρώτη, αλλά τουλάχιστον δεν είναι η τέταρτη ή πέμπτη. Βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε επίπεδα απόλαυσης και mainstream διασκέδασης για multiplex κατανάλωση, χωρίς να βυθίζεται στην κάφρικη παρωδία μα ούτε να κουκουλώνεται πίσω από ένα μανδύα σοβαροφάνειας του elevated horror.