"The new years": Διεισδυτικό ψυχολογικό rollercoaster

Σύνοψη: Η σειρά ακολουθεί ένα ερωτευμένο ζευγάρι, την Άνα και τον Όσκαρ, για 10 χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, παρακολουθούμε 10 - όσες και τα επεισόδια - Πρωτοχρονιές (ή παραμονές Πρωτοχρονιάς) της σχέσης τους: από τις 31 Δεκέμβρη του 2015, όταν και γνωρίζονται, μέχρι την παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2025.

ΣΧΕΤΙΚΑGoodrich

Άποψη: Κάπου ανάμεσα στο One Day και το Scenes from a marriage, το The new years (Los años nuevos στον πρωτότυπο τίτλο) έρχεται να διπλασιάσει τις σειρές δια χειρός Σορογκόγεν στην πλατφόρμα του Cinobo, και - το κυριότερο - να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά μετά το πολύ δυνατό Antidisturbios την μαεστρία του Ισπανού κινηματογραφιστή και στην μικρή οθόνη.

Χρησιμοποιώντας την εξ ορισμού πιο "ευρύχωρη" φόρμα των τηλεοπτικών επεισοδίων και της ιστορίας "σε συνέχειες", ο Σορογκόγεν κατορθώνει να παραδώσει μία πλήρη μέσα στην αποσπασματικότητά της (ή μήπως χάρη σε αυτήν;) μελέτη περίπτωσης ενός σύγχρονου ζευγαριού - σε όλες τις ανά τα χρόνια συναισθηματικές του θερμοκρασίες, σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς του ψυχικού του rollercoaster.

Ο τρόπος αφήγησης που επιλέγεται, μέσα από πολλαπλά 24ωρα θραύσματα της κοινής ζωής των δύο συντρόφων, προϋποθέτει γενικά την ύπαρξη ενός μεστού, καλοδουλεμένου σεναρίου, προκειμένου να λειτουργήσει, και το The new years ευτυχεί να διαθέτει ακριβώς αυτό.

Μια γραφή, δηλαδή, πυκνή και τόσο - όσο υπαινικτική (χωρίς να γίνεται δυσπρόσιτη), ρεαλιστική και διεισδυτική, ακόμα και στις φαινομενικά εύθυμες και "ελαφριές" στιγμές της. 

Ερωτική έλξη, ρουτίνα, φθορά, απιστία, διαγενεακά τραύματα, αλλά και διαγενεακή αγάπη: όλα τους βρίσκουν οργανικά το χώρο τους στα 10 ημερήσια καρέ της σχέσης της Άνα με τον Όσκαρ, δίχως να υπάρχει πραγματικά ούτε μία περιττή σκηνή ή διάλογος στο σύνολο.

Στο επίκεντρο των πάντων βέβαια η συντροφική αγάπη. Για την ακρίβεια, η έννοια της δυάδας - ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, εμπειριών ζωής ή και αίσιας σχεσιακής κατάληξης. Ο τρόπος με τον οποίον εννοιοδοτεί ο καθένας το "μαζί" και ανάλογα τοποθετεί τον εαυτό του στο φάσμα της εμπιστοσύνης, της διαλλακτικότητας και του συμβιβασμού. 

Ένας συγκινητικός συνδυασμός, εν τέλει, κινηματογραφικού ύφους και γραψίματος που επιλέγει, αντί να "ταΐζει" τα όσα θέλει να πει/δείξει, να τα χτίζει μεθοδικά, αφήνοντάς τα να ζυμωθούν και να εξελιχθούν με την πάροδο του χρόνου (τηλεοπτικού και αφηγηματικού). Ακριβώς όπως κάνουν κι οι ήρωές του.